کنفرانس استانبول با تمام هیاهو و امیدواری هایی که برانگیخته بود متاسفانه به دلیل کارشکنی طالبان بار دیگر به تعویق افتاد. این تعویق دوباره برای خیلی از کشورهای صاحب مدعا به خصوص میزبان آن یعنی ترکیه و هم چنین ایالات متحده بسیار سخت تمام شد. نفس بی نزاکتی طالبان که برخاسته از نازدانگی سیاسی این گروه بود همه را تا حد زیادی مایوس کرد. حتی ایالات متحده و پاکستان نیز نتوانستند این گروه را وادار به اشتراک در این کنفرانس کنند.در تازه ترین مورد و پس از تعویق دوباره کنفرانس استانبول گفته می شود که طالبان برای اشتراک در این کنفرانس دو شرط اساسی گذاشته اند. منابع می گویند رهایی هفت هزار زندانی طالبان از زندان های افغانستان و هم چنین خارج کردن اسامی رهبری این گروه از لیست سیاه و تحریم های بین المللی بخشی از مطالبات جدید این گروه است. این موارد و آن چه از این گروه در روند صلح دیده شده است همگی نشان از بی باوری گروه طالبان به صلح دارد. 
طالبان علاوه بر موارد فوق در میدان جنگ و تداوم خشونت های تروریستی نیز نشان داده اند که هیچ تغییری در این گروه و باورهای آن به وجود نیامده است و شعار صلح که از سوی این گروه و حامیان آن داده می شود متاسفانه سرابی بیش نیست. در روزهای گذشته علی رغم حرمت و بزرگی ماه رمضان در میان مسلمانان و علی رغم اعلان خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان، طالبان به کشتار بی رحمانه مردم در سراسر کشور ادامه داده اند. در اواخر هفته گذشته اعضای طالبان چهار مسافر بی گناه و مردم ملکی را در ولایت غور پس از اسارت به طرز فجیعی به قتل رساندند و هم چنین در میدان وردک چهارتن از نیروهای امنیتی را نیز پس از اسیر کردن سر بریدند. این سلسله جنایات در جای جای کشور ادامه یافت و حتی تشدید نیز شده است. اکنون پرسش این است که مردم و دولت افغانستان چرا در برابر این همه جنایت کوتاه بیایند و ناز طالبان را بکشند؟
واقعیت این است که متاسفانه ایالات متحده به بهانه این که شریک استراتژیک افغانستان است در طی دو سال گذشته هزینه های سنگینی را بر دولت افغانستان تحمیل کرد و فشارهای بی سابقه ای را نیز بر آن وارد ساخت. بر اثر همین فشارها بود که دولت افغانستان مجبور شد نزدیک به شش هزار زندانی طالب را برخلاف همه قوانین و مقررات کشور آزاد کند. اکنون بر اساس معلومات منابع امنیتی اکثریت مطلق رها شدگان با انگیزه مضاعف به جنگ برگشته اند و بسیاری از آن ها نیز در جنگ با نیروهای امنیتی افغانستان کشته شده اند. رهایی زندانیان طالبان علاوه بر این که عدالت را خدشه دار کرد و سیلی از جنایتکاران تروریست به جنگ برگشتند و نیروهای طالبان را تقویت کرد، از لحاظ افکار عمومی و روحیه جمعی نیز آسیب سختی بر دولت و مردم افغانستان وارد کرد. شکاف هایی که در سال های اخیر میان دولت و مردم به وجود آمده بود، یک بار دیگر به وسیله رهایی شش هزار طالب عمق بیشتر یافت و افکار عمومی را به شدت متاثر ساخت. از جانب دیگر بر زیاده خواهی طالبان نیز افزود و این گروه را بیش از گذشته تقویت کرد.
اکنون طالبان بر مواضع خود پای می فشارد تا هفت هزار زندانی دیگر را نیز از زندان های افغانستان رهایی بخشند. اگر دولت افغانستان بار دیگر تحت فشار جامعه بین المللی چنان اشتباهی را تکرار کند بدیهی است که مردم افغانستان تکرار این اشتباه را نخواهند بخشید. از این رو امید می رود که رهبری حکومت در برابر زیاده خواهی های طالبان ایستادگی کند و زیر بار خواست های غیر منطقی و غیر قانونی طالبان نرود. البته از لحاظ استراتژیک و سیاسی نیز دولت افغانستان دیگر مجبوریتی ندارد تا به چنین خواسته ای تن دهد. زیرا شرکای بین المللی افغانستان در حال خروج کامل نیروهای خود از افغانستان هستند و با این کار عملا سایه آن ها از سر افغانستان کوتاه شده است و دیگر حقی برای تحت فشار قرار دادن دولت افغانستان ندارند. بنابراین امید می رود که دولت افغانستان ابتکار را در دست گیرد و در روند صلح یک طرف تعیین کننده باید باشد و هرگز زیر بار فشارهای خارجی نرود.