کابل یک بار دیگر به خون نشست و دشمنان انسانیت و دانایی باز هم شاگردان و اطفال خردسال در یکی از مکاتب غرب کابل را هدف قرار دادند. هنوز از آمار تلفات ناشی از سه انفجاری که در مکتب سیدالشهدا واقع در کوه چهل دختران در غرب کابل معلومات دقیق در دست نیست. اما تصاویری که از این حادثه غم انگیز در شبکه های اجتماعی و رسانه ها دست به دست می شود می توان عمق فاجعه را حدس زد. اجساد سوخته و به خون خفته کودکان متعلم قلب هر انسانی را به درد می آورد و بار دیگر اوج وحشیگری گروه های تروریستی را به نمایش می گذارد. بدون تردید در پشت این فاجعه مانند همه فجایع دیگر طالبان قرار دارد. برای هیچ گروه تروریستی دیگری جز طالبان امکان رسیدن به این منطقه و انجام یک حمله تروریستی ممکن نیست. این فاجعه هولناک در عین حالی که اوج قساوت و وحشی گری طالبان و گروه های تروریستی همدست آن را به نمایش می گذارد، یک بار دیگر اذهان را به روند مضحک و خفت بار صلح مشغول می کند. اکنون این پرسش بیش از هر زمان دیگر جدی مطرح است که آیا گروه هایی که به خون اطفال معصوم تشنه اند و هر روز از مردم بی گناه افغانستان خون می طلبند اشتهای سیری ناپذیری در این زمینه دارند به صلح تن خواهند داد؟
انفجارهای دیروز در برچی در یک مکتب که کودکان معصوم در آن درس می خوانند دارای پیام های واضح و روشن برای همگان است. بدون تردید نخستین پیام برای مردم افغانستان است. پیام تروریست ها به مردم این است که این هیولای خون آشام دین، آیین، مذهب، قوم و طایفه نمی شناسد. تروریست ها دشمن همه مردم افغانستان هستند. اما نوع حملات انتحاری در غرب کابل نشان می دهد که هدف از این حملات با هر جای دیگر متفاوت است و مردم هزاره و شیعه در صدر اولویت های گروه های تروریستی قرار دارند.
دولت و حکومت افغانستان از مخاطبان اصلی تروریست ها است. تروریست با این پیام آشکارا عدم پای بندی خود به هیچ اصل از اصول انسانی را اعلان می کنند. بنابراین انتظار صلح و اشتی از آن ها بیهوده است. اگرچه گروه طالبان از آغاز گفتگوهای مستقیم میان دولت و این گروه تا کنون دست به جنایاتی زده است که باید در هر مرحله دولت از گفتگوهای بیهوده دست می کشید و هیات مذاکره کننده را به کابل فرا می خواند. ولی اکنون دیگر تردیدی نامده است و دولت افغانستان باید هرگونه مذاکره و گفتگو با طالبان را به حالت تعلیق درآورد.
دولت افغانستان به موازات در دست گرفتن ابتکار صلح باید بیشتر به جنگ فکر کند. بدون شک روزها و هفته های آینده وضعیت دشوارتر و خون بارتر خواهد شد. بر اساس برخی گزارش ها طالبان به حمایت پاکستان تصمیم دارند چند نقطه مشخص را در دست بگیرند. بنابراین جنگ ها تشدید خواهد شد و ممکن است حملات تروریستی نیز افزایش یابد. بنابراین تنها راهی که باقی مانده است سامان دهی مقاومت در برابر دشمن است. بخشی از این اقدام باید صرف تشکیل مقاومت های مردمی و بسیج عمومی علیه طالبان باشد. چنان که در روزهای گذشته مردم به طور خودجوش نشان دادند که انگیزه کافی برای مبارزه با طالبان را دارند. از این انگیزه ها و احساسات مردم برای بسیج عمومی علیه دشمنان باید استفاده درست گردد.
مخاطب دیگر طالبان و گروه های تروریستی جامعه جهانی است. طالبان و گروه های تروریستی به جامعه جهانی پیام می دهند که از عقاید و باورهای خود دست بر نداشته و به مبارزه خود ادامه خواهند داد. اکنون باید علنا گفت که وضعیت  کنون نتیجه بیست سال حضور جامعه جهانی در قالب نیروهای نظامی ایالات متحده و ناتو در افغانستان است. اگر جامعه جهانی پس از سقوط حکومت طالبان به کشورهای بر می گشتند و حکومت افغانستان را تقویت می کردند ما امروز شاهد این فاجعه نبودیم. حضور نیروهای خارجی در افغانستان عملا به تقویت طالب و باورهای ایدئولوژیک این گروه و دیگر گروه های تروریستی انجامید. اکنون نیروهای خارجی به عنوان شرکای بین المللی ما کشور را ترک می کنند بدون این که مسولیتی را بپذیرند. بدون شک تصمیم یک جانبه ایالات متحده و متحدان آن مبنی بر خروج کامل از افغانستان غیر مسولانه و برخلاف تعهدات قبلی بوده است. بنابراین از خروج غیر مسولانه نیروهای خارجی باید درس گرفت و برای چنین مواقعی فکری باید کرد.