در دو روز گذشته تحولات نظامی نسبتا مهمی در بیخ گوش پایتخت رخ داده است. تحولات جنگ در میدان وردک اصلا به نفع نبوده و دشمن عرصه را بر نیروهای امنیتی بسیار تنگ ساخته است. شخصا از دو نقطه مخاطب صدای سربازان بوده ام. سربازانی که در محاصره قرار دارند و ظاهرا صدای شان شنیده نمی شود. شب جمعه با یکی از مقامات ولایت میدان وردک در تماس بودم. بغض گلویش را گرفته بود و گفت که لحظات قبل با چهارتن از اعضای پلیس در تماس بوده که هم زخمی بوده اند و هم در محاصره. ولی تاکید داشته اند که هرگز میدان را به دشمن خالی نمی کنیم. زیرا اگر اسیر شویم هم ما را می کشند. پس تا آخرین لحظه مبارزه خواهیم کرد. لحظات بعد تماس گرفت که آن چهارتن شهید شده اند. این تنها یک نشانه نیست بلکه واقعیتی است که ما اکنون با مواجه هستیم. به نظر می رسد که صدای پای جنگ در پشت دروازه‌های پایتخت رسیده است و صلح یک پروسه خیالی است که تا کنون از آن هیچ سودی برای مردم افغانستان نرسیده است. اکنون پرسش این است که کدام یک اولویت دارد؟ جنگ یا صلح؟
پاسخ به پرسش فوق بیش از هر زمان دیگر دشوار می‌نماید و به راستی که آن پرسش سختی است. بی بی سی گزارشی از تقاضای کاربران شبکه‌های اجتماعی نشر کرده بود که همه خواستار مسدود کردن دفتر طالبان در قطر شده بودند. شاید اگر از دور به قضایا نگاه کنیم منطقی‌ترین تصمیم فعلا برای دولت افغانستان این است که باب گفتگو با طالبان را ببندد. ظاهرا چاره‌ای جز این کار به نظر نمی‌رسد. اما واقعیت‌های میدان جنگ متفاوت است و فشار دشمن نیز در حال افزایش است. پاکستان به نظر می‌رسد که بیش از هر زمان دیگر فرصت را برای تحت فشار قراردادن دولت افغانستان مناسب می‌بیند.
همکاران بین المللی پشت افغانستان را خالی کرده اند و به معنای واقعی کلمه در حال فرار هستند. حتی تجهیزات نظامی خود را حاضر هستند که تخریب کنند ولی به نیروهای امنیتی افغانستان نسپارند. احتمالا این موضوع بخشی از توافقنامه ایالات متحده با طالبان در قطر باشد. در روزهای گذشته گزارش‌هایی از پایگاه آمریکایی‌ها در بگرام به نشر رسید که حتی ماشین‌آلات زرهی را پرس می‌کنند و از بین می‌برند و پس از تخریب کامل به عنوان آهن‌پاره به بازاریان می‌فروشند. از سوی دیگر طالبان بیش از هر زمان دیگر احساس پیروزی می‌کنند و شعار فتح سر می‌دهند. طالبان سرشار از غرور و روحیه قوی به پایگاه‌های نیروهای امنیتی افغانستان حمله می‌کنند و حملات را تشدید کرده اند. نیروهای امنیتی افغانستان مسلما با مشکلاتی مواجه هستند. مدیریت جنگ سخت شده و میان آن چه در عرصه‌های واقعی جنگ جریان دارد و آن چه گفته می‌شود تفاوت‌های بسیار دیده می‌شود. از این رو شرایط برای همه ما باید قابل درک باشد. اما با تمام آن چه در میدان نبرد جریان دارد، دولت افغانستان باید باب مذاکره با طالبان را ببندد.
از روزی که روند صلح با پادرمیانی ایالات متحده شتاب گرفته است چیزی جز نکبت از این روند حاصل نشده است. حتی یک مورد طالبان به تعهدات خود عمل نکرده اند. در مقابل دولت افغانستان نزدیک به شش هزار زندانی خطرناک طالبان را رها کرده است که اکثریت قریب به اتفاق آنان به جبهه‌های جنگ برگشته اند و میدان جنگ را داغ‌تر از گذشته ساخته اند. علاوه بر آن از روزی که روند قطر آغاز گردیده است طالبان همواره در حال رشد بوده و تقویت شده اند. گروه طالبان اکنون تبدیل به یک طرف مشروع معادله شده است. درست است که پیش از آن نیز این طرف اصلی قضیه بود ولی اکنون علاوه بر آن مشروعیت کافی نیز کسب کرده است. گروه طالبان اکنون علاوه بر این که بر خشونت‌ها افزوده است تبدیل به یک گروه سیاسی و دیپلماتیک نیز شده است. این دستاورد کمی برای طالبان و حامیان منطقه‌ای و بین المللی آن نبوده است.
با توجه به آن چه گفته شد و با توجه به این که صدای جنگ نزدیک‌تر از صلح به گوش می‌رسد، بهتر آن است که دولت افغانستان تمام توان خود را بر جنگ بگذارد و فعلا باب گفتگوها با طالبان را ببندد. گفتگویی که نه تنها سودی نداشته باشد بلکه هر روز از مردم افغانستان قربانی بگیرد بهتر  آن است که تعطیل گردد. روند صلح در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است و بسیار پیچیده شده است. اما صدای جنگ در حال نزدیک شدن است. پس باید اول صدای جنگ را باید شنید و آن‌گاه به روند صلح باید پیوست.