به تاريخ 13 ثور 1396 از سوي محمداشرف غني رئيس‌جمهور افغانستان به 36 تن از فرهنگيان و نويسندگان کشور، مدال‌هاي عالي دولتي تفويض شد. تفويض مدال به نويسندگان، هنرمندان و فرهنگيان در مراسم اختتامية سمينار پوهاند داکتر سيد بهاءالدين مجروح به پاس فعاليت‌هاي فرهنگي و ادبي و هنري اعطا شد.
در اين مراسم رئيس دانشگاه کابل و تعدادي از استادان دانشگاه و فرهنگيان سخنراني کردند و از دولت خواستند تا براي تقويت و حمايت فرهنگ در افغانستان توجه شود.
تفويض و اعطاي مدال‌ها در سمينار داکتر سيد بهاءالدين مجروح صورت گرفته است. دکتور سيد بهاءالدين مجروح در سال 1306ه‍ .ش. در دره کنـر در شرق افغانستان به دنيا آمده است. بهاءالدين به پايتخت نزد پدر رفت. تحصيلاتش را از صنف چهارم در مدرسة استقلال پي گرفت. در سال 1330ه‍ .ش. دورة ليسه را به پايان برد. در 1331 ه‍ .ش. از طرف دولت وقت براي ادامه تحصيل به فرانسه رفت. وي نخست در پاريس و سپس در مون پليه درس خواند. در سال 1336ه‍ .ش. از شعبه فلسفه و روانشناسي مون پليه دانشنامه ليسانس گرفت و تحصيلاتش را تا دوره فوق‌ليسانس در همان‌جا ادامه داد.
مجروح پس از بازگشت به وطن در دانشکدة زبان و ادبيات دانشگاه کابل به تدريس پرداخت. در سال‌هاي تدريس نخست مسئوليت‌هاي اداري و تنظيم درس‌ها و بعدها معاونت و رياست دانشکده را به عهده گرفت. در سال 1342ه‍ .ش. به پيشنهاد دولت جديد وقت، مدتي تدريس را رها کرد و والي کاپيسا شد. سپس در 1342ه‍ .ش. نمايندة فرهنگي افغانستان در مونيخ شد. به هنگام انجام وظيفه از فرصت پيش آمده بهره جست و تحصيلاتش را در دوره دکترا دنبال کرد و در سال 1346 ه‍ . ش. در رشته فلسفه دانشنامه دکتورا گرفت. موضوع رساله دکتوراي وي «تربيت خودي» بود.
بهاءالدين پس از بازگشت به کشور بار ديگر به تدريس در دانشکده ادبيات پرداخت. بعد به رياست دانشکدة زبان و ادبيات دانشگاه کابل برگزيده شد. سرانجام با گردآوري يادداشت‌هاي پراکنده‌اش در زمينة روانشناسي خاطرات کودکي و نوجواني انديشه‌هاي زاده بردباري در برابر رنجوري و درد جسماني و پيکار با اژدهاي نفس، کتابي شد که «اژدهاي خودي» نام گرفت. دفترهاي يکم و دوم «اژدهاي خودي» نخستين بار در 1352ه‍ .ش.
با به قدرت رسيدن مارکسيست‌ها در افغانستان دست‌نويس سومين دفتر «اژدهاي خودي» از ميان رفت؛ اما دفتر چهارم آن به نام «ترانه‌هاي آوارگي» در 1362ه‍ .ش. منتشر شد. مجروح در ميان سال‌هاي 1359ه‍ .ش. تا سال 1367ه‍ .ش. در پيشاور «دفتر اطلاعات افغان» را بنياد کرد و به انتشار حقيقت افغان به انگليسي پرداخت. از ديگر آثار بهاءالدين مجروح جدا از مقاله‌هاي فراوانش دربارة ادبيات و سياست مي‌توان به ترجمه البيروني اشاره کرد.
گفتني است که نويسندگان، هنرمندان، شاعران و فرهنگيان بخشي از سرمايه و ثروت فرهنگي اين سرزمين و اين کشور است که متأسفانه در طي سال‌هاي آخر تعدادي زياد از اين سرمايه فرهنگي به دليل بي‌توجهي و نابساماني کشور در کشورهاي مختلف آواره شده‌اند که تأثير منفي در روند توسعه فرهنگي دارد.
اگر قرار باشد ليستي از نويسندگان، هنرمندان، استادان دانشگاه، شاعران و نخبگان اجتماعي را تهيه کنيم، به‌روشني مي‌بينيم که بخشي عظيم از سرماية انساني- فرهنگي ترک وطن و ديار کرده‌اند. مسلماً نبود زمينه‌هاي اشتغال، نبود امنيت، عدم حمايت از فرهنگيان، عدم توجه ويژه به سرمايه‌هاي فرهنگي کشور باعث شده است که افغانستان سرماية فرهنگي خود را از دست بدهد.
البته کشورهاي ديگر برنامه‌هاي مختلفي براي جذب سرماية فرهنگي روي دست دارند؛ چيزهايي که ما از آن غافل هستيم. مثلاً برخي از کشورهاي اروپايي زمينه‌هايي را تسهيل کرده است که حتي تصورش براي ما افغانستاني‌ها تعجب‌آور است؛ مثلاً برخي از کشورهاي اروپايي هر نويسنده‌اي که حتي به زبان بومي خودش قرار باشد رمان يا هر آثار خلاقه‌اي را بنويسد، براي چند سال سهولت‌هايي چون مکان بودوباش، خوردوخوراک، هزينه‌هاي زندگي، معاش کافي و... در اختيارش قرار مي‌دهند. البته نويسنده بعد از تکميل اثرش يک نسخه از آثار خلاقه‌اش در اختيار همان مرجع حمايت‌کننده بايد قرار بدهد.
نمونه‌هاي حمايتي فراوان از ديگر کشورها داريم که فقط يادآوري‌اش خيال‌انگيز خواهد بود. به هر صورت حکايت نويسندگان خلاق، هنرمندان و شاعران اين سرزمين مثل هر شهروند اين سرزمين حکايت تلخي است. با اين حال، هرگونه قدرداني و حمايت نويسندگان، هنرمندان و فرهنگيان از سوي دولت باعث شکوفايي و رشد فرهنگ خواهد شد.
اميدواريم که دولت با تدبير و مديريت پويا موجبات حمايت فرهنگ را تسهيل کند که بخشي از حمايت فرهنگ، حمايت و توجه نيروي فرهنگي اين سرزمين است.