در طول تاريخ سينما زناني بودند و هستند که به عنوان چهره‌هايي جريان‌ساز و تاثيرگذار سهم بسزايي در پيش‌برد، سينماي مستقل در جهان داشته‌اند.
«آنيس واردا»، کارگردان صاحب نام يوناني‌ - فرانسوي که از او به عنوان مادربزرگ موج نوي سينماي فرانسه ياد مي‌شود، در سن 88 سال نيز بدون هيچ نشانه‌اي از خستگي و کهولت همچنان پيشرو در به تصوير کشيدن هنر از دريچه تجربه‌گرايي است و همچنان به صورت شخصي از تمام ساخته‌هايش حمايت مي‌کند.
نقش «واردا» در سينما و جريان فمينيسم محور اصلي زندگي هنري او بوده است.
وي اولين فلم بلند خود را در سال 1955 با نام «نقطه کوتاه» ساخت. «سواحل آنيس» نيز ديگر ساخته اوست که جايزه بهترين اثر مستند جوايز سزار را کسب کرد، او در سال 2011 به‌جهت خدماتش در عرصه فرهنگ و هنر فرانسه، به مقام لژيون دونور رسيد.
«آنيس واردا»
«واردا» در سال 1964 جايزه سينمايي «لوئي دلوک» را کسب کرد، در سال 1992 نامزد نخل طلاي کن بود، در سال 1985 شير طلاي ونيز را برد و در سال 1965 خرس نقره‌اي جشنواره برلين را به‌دست‌ آورد.
اين کارگردان زن مستقل فرانسوي از کارگردانان اصلي موج نوي سينماي فرانسه و يکي از بازماندگان اين مکتب است که آثار او از جمله فلم‌ها و عکس‌هايش با شيوه تجربي متمايز، عمدتاً بر مستندهاي واقع‌گرا، مسئله فمينيسم و موضوعات اجتماعي متمرکز هستند.
فلم جديد «آنيس واردا» با عنوان «روستاها و چهره‌ها» امسال در بخش غيررقابتي هفتادمين جشنواره فلم کن رونمايي مي‌شود.
«کلوديا ويل» سينماگر مستقل زن آمريکايي است که زماني به تلويزيون روي آورد که مثل اين روزها اين رسانه چندان محبوبيتي نداشت و او از جمله چهره‌هايي بود که مقدمات ظهور عصر طلايي تلويزيون را فراهم کرد.
وي اولين فلم بلند داستاني خود را در سال 1978 با عنوان «دوستان دختر» ساخت و امروزه بيشتر براي ساخت اين فلم شناخته مي‌شود.
داستان اين فلم درباره رنج‌ها و لذت‌هاي يک دوستي عميق ميان دو دختر است. وي پس از آن فلم پرهزينه «نوبت من است» را با بازي «مايکل داگلاس» و «جيل کلايبورگ» ساخت و مسير را براي ديگر کارگردان مستقلي هموار کرد که مشتاق بودند فلمسازي استوديويي را تجربه کنند.
«کلوديا ويل» در سال‌هاي اخير تمرکز خود را فقط روي تلويزيون قرار داده است و اپيزودهايي از سريال‌هاي «به اصطلاح زندگي من»، «اميد شيکاگو» و «دختران» را کارگرداني کرده است. او نمونه‌اي از يک سينماگر است که مسير خود را از ميان پيچ‌وخم‌هاي فراوان و با تصميمات جسورانه يافته و مي‌تواند الگويي براي بسياري از سينماگران مولف امروزي باشد.
کلوديا ويل
سينماي مستقل امروز وامدار چهره‌هايي چون «نيکول هولوفسنر» کارگردان و نويسنده آمريکايي است که اولين بار در سال 1966 با فلم بلند «راه رفتن و صحبت‌کردن» توجهات را به سمت خود جلب کرد.
اين کمدي درام با بازي «کاترين کينر» و «آن هيش» به خوبي استعدادهاي «هولوفسنر» را نشان داد که با بازي‌هاي درخشان بازيگران مستعد اين فلم نيز همراه بود.
وي از آن زمان تاکنون تنها پنج فلم بلند «دوست داشتني و فوق‌العاده»، «دوستان با پول»، «لطفا کمک کنيد» و «کافي است» را کارگرداني کرده و بيشتر به کارگرداني سريال‌ها تلويزيوني چون سريال معروف «نارنجي همان سياه است» پرداخته است.
کمتر کارگرداني يافت مي‌شود که همچون «هولوفسنر» شخصيت‌هاي زن فلم‌هايش را با اين دقت و ظرافت بنويسد و چنين تبحري در کارگرداني ستاره‌ها داشته باشد. کارنامه‌ کاري «نيکول هولوفسنر» گواهي بر قابليت‌هاي هميشه در حال تکامل اين کارگردان آمريکايي است.
نيکول هولوفسنر
«شانتال آکرمن» فلمساز سرشناس و تاثيرگذار بلجيمي بود که از زندگي خود به عنوان يک بوم نقاشي استفاده مي‌کرد و با تلفيق واقعيت و مفاهيم آوانگارد به الگوهاي جديد و مهيجي در فلمسازي دست مي‌يافت.
وي بييشتر براي ساخت فلم‌ «ژان ديلمان، شماره 23 که‌دو کومرس، 1080 بروکسل» شناخته مي‌شود و دغدغه او براي به تصوير کشيدن زندگي روزانه از طريق آثار مستند و داستاني در همه فلم‌هاي او نمايان است.
فلم‌هاي او بسيار شخصي و عميقا خلاقانه است و به نوعي زبان خاص خود «آکرمن» را دارد و فلمسازان فمنيست، تا سال‌هاي آينده همچنان تحت تاثير او قرار خواهند داشت.
شانتال آکرمن
«شرلي کلارک» کارگردان برنده اسکار مستند سال 1962 با «رابرت فراست: نزاع يک ديوانه با جهان»، «آليس گي-بلاش» بازيگر، کارگردان و تهيه‌کننده فرانسوي، «ويه‌را خيتيلووا» کارگردان و فلم‌نامه‌نويس آوانگارد اهل جمهوري چک، «لوکرسيا مارتل» کارگردان، فلم‌نامه‌نويس و تهيه‌کننده ارجنتيني، «مري پيکفورد» هنرپيشه آمريکايي و يکي از 36 بنيانگذار آکادمي علوم و هنرهاي سينمايي اسکار و «کاترين بريا» کارگردان مولف فرانسوي از ديگر سينماگران زني هستند که نقش بسزايي در عرصه سينماي مستقل جهان ايفا کرده‌اند.