فلم‌ «پس از عروسی» (After the Wedding ) به طور کلی و به روش‌های مختلف، بازگشتی به گذشته محسوب می‌شود؛ بازگشتی به روزهایی که یکی از دلایل عامه و مشترک برای ساخت یک فلم‌ بازسازی این بود که فلم‌ی خارجی را برداشته و آن را به نسخه‌ی انگلیسیش تبدیل بکنیم. برای این پروژه، نویسنده و کارگردان این اثر یعنی «بارت فروندلیچ» فلم‌ سال ۲۰۰۶ «سوزان بیر» که با الهام از جریان دگما ۹۵* ساخته شده است، اثری مستقل و جذاب را انتخاب کرده است. علاوه بر اضافه کردن مدت زمان فلم‌ و مشخصا کنار زدن زیرنویس‌ها، «فروندلیچ» تصمیمی سوال‌برانگیز نیز گرفته است و آن‌ هم تغییر شخصیت اصلی فلم‌ است. اگرچه این تصمیم به او این امکان را می‌دهد که بازیگرانی سطح بالاتر (من جمله همسر خودش یعنی «جولین مور») را به کار ببرد، این تصمیم باعث شده است تا دست‌اندازهایی در روایت شکل بگیرد، مشکلاتی که فلم‌ نمی‌تواند از پس آن‌ها بر بیاید. برخی عناصر داستانی که در فلم‌ اصلی منطقی‌تر به نظر می‌رسیدند در این فلم‌ چندان منطقی پشت‌شان نیست، علی‌الخصوص زمانی که شما به تفاوت رابطه‌ی بین مادر و فرزند و همچنین پدر و فرزند فکر می‌کنید.
اتفاقات فلم‌ در هند شروع می‌شوند جایی که «ایزابل» (میشل ویلیامز) با اهدا کردن وقت خود به کودکان کم‌توان زندگی عاری از خودخواهی‌ای دارد. وقتی که فرصت جذب ۲ میلیون دالر سرمایه از سوی یک خیر مهیا می‌شود، او علی‌رغم میل باطنیش به نیویورک سفر می‌کند اگرچه که خیلی وقت است که تمایلی به «تمدن» در غرب ندارد. آن فرد خیر، تاجری به نام «ترسا» (جولین مور) است اما ملاقات ابتدایی آن‌ها چندان به گونه‌ای که ایزابل امیدوار بود پیش نمی‌رود. «ترسا» با گفتن اینکه چند روز دیگر زمان برای فکر کردن لازم دارد «ایزابل» را دست به سر می‌کند. او سپس این تازه‌وارد را دعوت می‌کند تا به مراسم عروسی دخترش «گریس» (ابی کوئین) با «جاناتان» (الکس اسولا) بیاید. «ایزابل» که کار دیگری جز نشستن در اتاق هتلش و تماشای در و دیوار ندارد این پیشنهاد را قبول می‌کند. در جریان مراسم عروسی او حقیقتی غیرمنتظره را کشف می‌کند؛ «ترسا» با نامزد خیلی وقت پیش او یعنی «اسکار» عروسی کرده است و این تنها یکی از حقایقی بود که برملا شده است و بسیاری دیگر همچنان در راه اند.
یادم است که در نقدی که بر فلم‌ دانمارکی/سوئدی منبع الهام این اثر نوشتم، گفته بودم که لحظاتی در این اثر وجود دارد که «پس از عروسی» شبیه به یک اثر سطح چندم تلوزیونی می‌رسد اما خب این مسئله خیلی واضح و مبرهن نمی‌شود. اما متاسفانه این مسائل در بازسازی این اثر بسیار بزرگ‌تر شده اند و الان دیگر چشم‌پوشی ازشان غیرممکن است. ملودرام اثر بسیار سنگین‌تر است و لحن نیز بسیار تاریک‌تر و با ناامیدی خیلی کم‌تری شده است. فلم‌ «پس از عروسی» حس مصنوعی‌بودن به شما می‌دهد و حرکات و رفتار شخصیت‌ها بیش از اینکه واقعی باشد به نظر هدایت شده است. همذات‌پنداری کردن با شخصیت‌های فلم‌ بسیار سخت است چرا که آن‌ها بیش از اینکه شبیه به گونه‌ی بشر بااحساسات باشند شبیه به سازه‌های ساختمانی اند.
یکی از چیزهایی که در این فلم‌ جزو نقاط قوت آن محسوب می‌شود سطح بازیگری بسیار قوی و بالای آن است. «جولین مور» بازیگری درجه یک خود را به این آورده است و بازی تحسین‌برانگیزی از خود به نمایش گذاشته است. بازی «میشل ویلیامز» و «بیلی کرودوپ» درجه یک نبوده اما به حد کافی مناسب اند.
«ویلیامز» بیشتر از اینکه بخواهد از صدایش استفاده بکند، از زبان بدن برای ابراز احساسات شخصیتش بهره برده است. شخصیت کرودوپ شخصیت‌پردازی مناسبی دارد به همین خاطر تاثیرگذاری او پایین‌تر آمده است. «ابی کوئین» که قابل ذکر ترین بازی او تا به امروز در فلم‌ «خط زمینی» (Landline ) بوده است به عنوان چهره‌ی جدید عملکرد قابل تحسینی دارد. او در صحنه‌هایی که در حضور دو بازیگر بزرگ دیگر یعنی «مور» و «ویلیامز» قرار دارد می‌تواند عملکرد مناسبی از خود نشان بدهد.
اگرچه عناصر مرموزانه‌ی اثر از دیده شدن بسیاری از مشکلات روایی آن جلوگیری می‌کنند اما در هر صورت فلم‌ «پس از عروسی» به احتمال زیاد بسیاری از بینندگان خود را به خاطر چرخش‌های روایی‌ای که دارد از دست خواهد داد. بینندگان باید سطح تحمل بالایی داشته باشند تا بتواند تغییرات کارگردانی ایجاد شده از سوی کارگردان به نسبت فلم‌ اول را تحمل بکنند. فلم‌ «پس از عروسی» نیز به نفرین بسیاری از آثار مشابه دچار شده است؛ بازسازی‌ای که نمی‌تواند کیفیت فلم‌ اصلی را حفظ بکند.
*: دگما ۹۵ جریان مستقل سینمایی بود که کارگردانانی امثال فون‌تریر سردمداران آن بودند و به ساخت فلم‌‌ها در واقعی‌ و رئال‌ترین حالات و امکانات تایید داشت.