صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

Harriet (هریت)

Harriet (هریت)

کارگردان: Kasi Lemmons (کَسی لمونز)
نویسنده: Gregory Allen Howard (گرگوری الن هووارد), Kasi Lemmons (کَسی لمونز), 
نشریه ReelViews
داستان « هریت توبمن » آنگونه که در فلم جدید « کاسی لمون » یعنی « هریت » ( Harriet ) به تصویر کشیده است، بسیار الهامبخش بوده و برای مخاطبان هم راضیکننده خواهد بود. «هریت توبمن » به عنوان یکی از چهرههای قهرمان جنبش ضد بردهداری در اوایل قرن ۱۹ و همچنین فردی که به عنوان راهانداز Underground Railroad شناخته میشود، همیشه شایستگی این را داشته است که فلمی از روی زندگینامهش ساخته بشود. و در عین اینکه فلم « هریت » در به تصویر کشیدن شخصیت اصلی موفق است ( که بخش اعظم آن را مدیون عملکرد دقیق خواننده / بازیگر انگلیسی یعنی « سینتیا اریو » است )، حس کلی اثر بسیار شبیه به یک فلم زندگینامهای سنتی است. شاید به دلیل انتظارات عامهی مردم باشد اما کارگردان این اثر هیچوقت به سراغ رویکردی و روایتی حماسی از این قهرمان نمیرود و در عوض به سراغ رویکردی قسمتدار و اپیزودی رفته که بسیار از زندگیهای بر اساس واقعیت از آن استفاده میکنند. با ترکیب کردن حقایق، افسانهها و برخی چیزهای ساختگی، « لمونز » داستانی قوی و درگیرکننده روایت میکند اما در یک سطح خاصی، این حس وجود دارد که فرصت ساخت یک اثر استثنایی از دست رفته است.
فلم « هریت » دوران بین سالهای ۱۸۴۹ تا ۱۸۶۳ را روایت میکند آن هم در حالی که بسیاری از اتفاقات در همان چند سال ابتدایی روی میدهند. ۲۰ دقیقهی پایانی فلم کمی ساده و ابتدایی است؛ این بخش شامل یک سری اتفاق عادی میشود که از جملهی آنها میتوان به یک رویداد نقطهی اوجگونه با شخصیت منفی داستان یعنی « گیدن برودس » ( با بازی جو آلوین ) و حضور « هریت » در جنگ داخلی اشاره کرد.وقتی که برای اولین بار با « هریت » مواجه میشویم، او را با اسم زمان تولدش یعنی « آرامینتا مینتی راس » صدا میزنند.
او در ۲۷ سالگی به سر میبرد و از ابتدای زندگیش تا کنون در بند خانوادهی « برودس » بوده است، خانوادگی که یک مزرعهی کشت و زرع در « ویرجینیا » دارند.
او در حال حاضر در عقد یک مرد آزاد به نام « جان توبمن » ( زاکاری مومو ) است. شرایط خانوادگی او پیچیده است. مادرش، « ریت » ( ونسا بل ) و برادر و خواهرهایشان تحت مالیکت « برودسها » اند. اگرچه اما پدرش، « بن » ( کلارک پیترز ) یک فرد آزاد است ( مثل جان ). « مینتی » تمایلی ندارد تا بچهدار بشود چرا که با قانون کنونی آنها نیز برده خواهند بود حتی اگر پدرشان آنها را آزاد بکند. او به دنبال آزادی است و وقتی که « برودس »ها تصمیم میگیرند او را بفروشند، « مینتی » رویای خود را در فرار کردن میبیند.
سفر او به شمال سخت و طاقتفرسا است اما افراد مشغول در Underground Railway به او کمک میکنند؛ این افراد یک سری شورشگر و مبارز، بردههای سابق اند که سعی دارند به فراریهایی که به سمت پنسیلوانیا میروند کمک بکنند.
یک مامور محلی یعنی « کشیش گرین » ( وندی کرتیس هال ) طرح کلی و نقشهای که او باید برود را میکشد و در طی راه، افرادی بسیاری به او کمک میکنند – چه سفیدپوست و چه سیاهپوست – تا زمانی که او به پنسیلوانیا میرسد و با « ویلیام استیل » ( لزلی اودوم جونیور ) و گروه ضدبردهداری او متحد میشود.
« مینتی » به جای اینکه یک زندگی ساده را پی بگیرد و از آزادی لذت ببرد ( که از اسم « هریت توبمن » بیزار است )، به ویرجینیا باز میگردد تا اعضای خانوادهش را نجات بدهد و این تنها یکی از اقداماتی است که او تازه شروع به انجام دادنشان کرده است. زمانی که « قانون بردهی فراری » در سال ۱۹۵۰ منسوخ میشود، سفر او طولانی و طولانیتر میشود چرا که فراریها باید برای تضمین شدن آزادیشان تا کانادا بروند.
کارگردان برای اینکه شخصیت « هریت » را بیشتر برای مخاطب عامه قابل فهم بکند، یک شخصیت منفی خیلی سنتی خلق میکند. « گیدئون » که نمایندهی کلیت سفیدهای بردهدار و سرور است، او این عقده را در خود پرورش داده که « هریت » را پیدا کند و شکنجه بدهد.
او « هریت » را تا فیلادلفیا دنبال میکند و با کمک یک خلافکار، یکی از دوستان نزدیک او را میکشد و خودش را هم تقریبا گیر میاندازد. فلم در نهایت جوری به پیش میرود که با یک رویارویی غیرقابل اجتناب با آنها مواجه شویم.
ردهبندی سنی PG-13 باعث شده است تا تصاویر ترسناکی که از بردهداری میتوان به تصویر کشید با محدودیت باشد و همین مسئله طبق باور همه، قدرت تاثیرگذاری فلم را کاهش داده است. وقتی که صحبت از انگیزهها، پیامدها و نتایج اقدام به فرار میشود، فلم « ۱۲ سال بردگی » ( 12 Years a Slave ) رویکردی پیچیدهتر دارد.
اگر داشتن یک صحنهی شدیدا تاثیرگذار میتوانست فلم را کاملا متفاوت بکند، اما در عین حال میتوانست غنا و عمق شخصیت را هم بسیار بالاتر ببرد. همچنین میتوانست به روایت هم فرصت بدهد تا بیشتر بر روی مکانیکها و خطرات Underground Railroad تمرکز بکند.
اگر یکی به تصاویر قدیمی و سیاه و سفید « هریت توبمن » نگاه بکند دو چیز سریعا به چشم میآیند؛ صورت او غمافزا است و نگاهش به دوربین بسیار نافذ. « سینتیا اریو » در به تصویر کشیدن این شخصیت آن تصاویر را زنده کرده است.
اگر « هریت » در هر نقطهای از فلم لبخند بزند میدانیم که سریعا ناپدید خواهد شد و بازیگر این نقش نیز توانسته تا شدت نگاه این شخصیت را کاملا به تصویر بکشد. کارگردان این فلم توانسته کیفیت بالایی از خود نشان بدهد و شایستگی در نظر گرفته شدن به هنگام رقابت اسکار را دارد.