کارگردان: Craig Brewer (کریگ برور)
نویسنده: Scott Alexander (اسکات الکساندر),
منتقد: نشریه reelviews
اسم من دولمایته » ( Dolemite is My Name ) نه تنها یک فلم‌ زندگی‌نامه‌ای درباره‌ی کمدین، بازیگر و موزیسین مشهور به نام « رودی ری مور » است، بلکه ولنتاینی از یکی شخصیت‌های شورشگر دهه ۷۰ ای برای « ادی مورفی » محسوب می‌شود. برای مدت‌های طولانی است که « ادی مورفی » قصد دارد فلم‌ی درباره‌ی « مور » بسازد اما هیچ‌کس علاقه‌ی چندانی به سرمایه‌گذاری در این فلم‌ نداشته است. سپس اما نت‌فلیکس از راه رسید که علاقه‌ی خیلی زیادی به همکاری با این بازیگر داشت و به او فرصتی داد تا به هر گونه که دوست دارد این اثر را بسازد. کار بر روی فلم‌‌نامه‌ای بسیار دقیق و با جزئیات نوشته‌ی « اسکات الکساندر » و « لری کاراسزسکی » ( کسانی که قبل‌ترها بر روی پروژه‌هایی مثل « اد وود » ( Ed Wood ) و « مردم در برابر لری فلینت » ( People Vs. Larry Flynt ) کار کرده بودند ) شروع شد. کارگردان اثر یعنی آقای « کریگ بروور » توانسته تا نه تنها لس آنجلس دهه ۷۰ را بازسازی کند، بلکه شرایطی که به ساخت فلم‌ « دولمایت » ( Dolemite ) در سال ۱۹۷۵ منجر شد را نیز خلق بکند.
بازی در نقش « مور » برای « مورفی » این فرصت را فراهم کرده است تا به گذشته بازگردد. در طی بیش از دو دهه‌ی گذشته، این ستاره‌ی سابق سینما تصویر مهربان‌تر و متین‌تری با حضور در فلم‌‌های خانوادگی محور از خود نشان داده است. حالا او وارد ۶۰ سالگی شده است و به نظر می‌رسد که وارد ورطه‌ی فلم‌‌های درجه‌ی سنی R شده است. « اسم من دولمایته » به او این فرصت را می‌دهد تا بار دیگر در نقش شخصیت‌های یاغی و شورشگری که قبلا بازی می‌کرد حضور پیدا کند.
تنها طرفداران Blaxplotation اند که احتمالا « مور » را به خاطر داشته باشند، فردی که بین سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۲ شش فلم‌ مختلف ساخت و سپس از صحنه محو شد ( او بار دیگر در دهه ۹۰ حضور پرشوری داشت و تا زمان مرگش در سال ۲۰۰۸ نیز همچنان فعالیت بالایی می‌کرد ).  « اسم من دولمایته » داستان این را تعریف می‌کند که « مور » چگونه مجددا خودش را به عنوان شخصیت اصلی و مرکزی خلق کرد و پس از چندین آلبوم کمدی موفق، توانست تا خودش بودجه‌ی فلم‌ی را جمع‌آوری بکند که در نهایت تبدیل به یک اثر کلاسیک و کالت در فرهنگ سینمایی شده است. اگرچه که فلم‌ داستان سنتی‌ای درباره‌ی ثروتمند شدن یک فقیر نیست اما همچین عنصری در « اسم من دولمایته » یافت می‌شود؛ داستانی که به گونه‌ای طراحی شده است تا احساس خوبی در حین بازگویی بخش مهمی از زندگی « مور » در ما ایجاد بکند.
کمدی یک مسئله‌ی سوبژه و شخصی است و بستگی به دید و برداشت هر فرد دارد. کسی را نمی‌توان پیدا کرد که با این جمله مخالف باشد. برخی عاشق « مونتی پیتون » ( Monty Python ) اند. برخی دیگر هم از آن متنفر اند ( یا درکش نمی‌کنند ). همین مسئله درباره‌ی « مور » هم صادق است. فلم‌ به صورت خاص بر روی این مسئله تاکید می‌کند که چگونه نژادها، کلاس‌های جوامع و حتی قومیت‌ها ممکن است به انواع مختلف کمدی واکنش‌های متفاوتی نشان بدهند. در یکی از صحنه‌ها « مور » و دوستانش به دید فلم‌ سال ۱۹۷۴ « بیل وایلدر » یعنی « صفحه‌ی اصلی » ( The Front Page ) می‌روند ( با بازی والتر متیو و جک لمون ). در حالی که آن‌ها هیچ‌ لبخندی هم به صورت ندارند اما جمعیت اکثرا سفیدپوست اطرافشان در حال گاز گرفتن زمین از خنده اند. آن‌ها دلیل این مسئله را نمی‌فهمند ( « این فلم‌ بامزه نیست، کونگ فو ندارد، این‌ها چیزی نیست که مردم بخواهند ببینند ). اما در حالی که شاید جنبه‌های کمدی اثر به کیفیت آن‌ها نرسد، آن‌ها درس بسیار مهم و ارزشمندی را کسب درباره‌ی قدرت مدیوم سینما کسب می‌کنند. به صورت دیگه‌ای اگر بخواهیم بگوییم به این معنی است که « وایلدر » ساخت « دولمایت » را الهام‌بخشی کرده است ( مطمئن نیستم که خود او چه نظری درباره‌ی این مسئله می‌توانسته داشته باشد).

شاید در نظر من « اسم من دولمایت » است کمدی درجه‌ یکی به لحاظ میزان بامزه بودن نباشد ( اگرچه که لحظات خیلی خوب هم در آن وجود دارد ) اما به صورت کلی می‌توانم بگویم که سرگرم‌کننده بود. چشم‌انداز فلم‌ از ساخت « دولمایت » دقیقا یادآور فلم‌ « هنرمند فاجعه » ( The Disaster Artist ) محصول سال ۲۰۱۷ است؛ ساخته‌ای درباره‌ی فلم‌ « اتاق » ( The Room ) تامی وایزو که درست مثل « دولمایت » تبدیل به یک اثر کالت کلاسیک شده است ( اگرچه مشخصا « مور » بهره هوشی بالاتری از وایزو دارد، کسی که هنوز هم باور دارد یک نابغه است. « مور » هیچ‌وقت خودش را بیشتر از یک شومن مخاطب‌ راضی‌کن نمی‌دید ). درست مثل « هنرمند فاجعه »، سکانس‌های فلم‌ به طرز خیلی دوست‌داشتنی‌ای بازخلق شده اند. قطعه‌های مختلفی از « دولمایت » اصلی و دنباله‌ی آن یعنی « طوفان انسانی » ( The Human Tornado ) در انتهای فلم‌ به نمایش درمی‌آیند.
« مورفی » دور خودش را پر از بازیگران دستچین‌شده کرده است. « کیگان مایکل کی » ( که در فلم‌ « هنرمند فاجعه » هم حضور داشت ) نویسنده‌ی کم‌جان « دولمایت » است، کسی که به اشتباه باور دارد در حال نوشتن یک درام پرتنش درباره‌ی مسائل اجتماعی است. « کودی اسمیت مک‌فی » که در فلم‌‌های اخیر از سری « مردان اکس » ( X-Men ) نقش « شب‌گرد » را بازی کرده، دانشجوی جوان سینما در دانشگاه UCLA است. « وسلی اسنایپس » هم در نقش « دورویل مارتین »، کارگردان و ستاره‌ی دیگر فلم‌ حضور دارد. « مایک اپس » و « داوین جوی راندولف » هم در این اثر به عنوان « جیمی لینچ » و « لیدی رید » حضور دارند. « کریس راک » و « اسنوپ‌داگ » ( که در بازگرداندن مور به دنیا در دهه ۹۰ نقش کلیدی داشت ) هم حضور افتخاری در این اثر داشته اند.

فلم‌ « اسم من دولمایته » اثر ساده‌ای برای دیدن است و حضورش بر روی نت‌فلیکس هم باعث می‌شود که گستره‌ی وسیعی از مخاطبان به سادگی به آن دسترسی داشته باشند. فلم‌ یک اثر کاملا واقعی در رده‌ی سنی R است و به همین دلیل برای کسانی که « مورفی » را با صداپیشگی خر « شرک » به یاد داشته باشند کمی شوکه‌آور خواهد بود. اما کسانی که « پلیس بورلی هیلز » ( Beverly Hills Cop ) را به یاد داشته باشند می‌دانند که باید انتظار چه چیزی را داشته باشند. اگر شما از طرفداران و دوست‌داران « دولمایت » هستید، این فلم‌ فرصت خوبی برای غرق شدن در نوستالژی برایتان فراهم خواهد کرد.
اگر نیستید هم باید گفت که این اثر بازسازی خوبی از ژانر و دوره‌ای است که دیگر وجود ندارد. « مور » همیشه شخصیتی بسیار بزرگ بود و « مورفی » هم او را این‌گونه ایفای نقش کرده است. بازی و عملکرد او بسیار شایسته و درخور توجه است، آن هم در نقش شخصیتی که شایستگی ساخته‌شدن فلم‌ی از زندگیش را داشت. « دولمایت » زنده است!