شاهرخ خان، ستاره‌ سینمای هند، به گواهی تعداد هوادارانش، احتمالا پرطرفدارترین ستاره در سینمای جهان و با سابقه‌ایی بیش از ۲۵ سال و شرکت در ۸۰ فلم‌ ، بی‌شک پدیده است.
من در طول این سال‌ها بارها با شاهرخ خان مصاحبه کرده‌ام و او همواره نگران سرنوشت سینمای هند بوده است. شاهرخ خان ضمن دفاع مستدل از بالیوود، معتقد است این سینما هنوز جای بسیار برای بهتر شدن و پیشرفت دارد. صنعت سینمای هند هنوز دست به گریبان جنبش «من هم» است، که سال گذشته در هند، انگشت اتهام را به سوی مردان بسیاری از جمله کارگردانان، بازیگران و تهیه‌کنندگان گرفت. در همایشی در مومبای، پایگاه بالیوود، شاهرخ خان گفت تصور می کند که جنبش «من هم»، تحولات بسیاری را در هند موجب شد:» حالا در دنیای سینما و رسانه ها، آگاهی بیشتری به وجود آمده است. مهم‌ترین نکته این است که امروزه همه می‌دانند رفتار نادرست پوشیده و پنهان نخواهد ماند.»
بالیوود همیشه به دلیل موسیقی‌ها و رقص‌های قابل پیش بینی و عجیب و غریبش نقد شده است. اما شاهرخ خان معتقد است این ویژگی چیزی نیست که به این زودی‌ها از بالیوود حذف شود: «موزیکال‌ها همواره و همیشه وجود داشته‌اند. موسیقی‌ها و رقص‌ها جزیی از روند داستان‌گویی در سینمای هند بوده‌اند. همیشه گفته‌ام بالیوود از جنس موسیقی و رقص است اما این تمام چیزی نیست که ما می‌خواهیم تعریف کنیم.»
از نظر او، تلاش‌هایی که برای آوردن واقعیت به بالیوود انجام شده‌اند، کافی نبوده‌اند. موضوعات مهم و واقعی معاصر به حد کافی در بالیوود روایت نمی‌شوند. او تولیدات کوچک اما مستقل را به تولیدات پر زرق و برق بالیوودی ترجیح می‌دهد. می‌گوید: «ما آن‌طور که باید و شاید و عمیقا این کار را انجان نداده‌ایم. من فکر می‌کنم ما باید بپذیریم که سینمای سرگرم‌کننده و سینمای هنری هر دو وجود دارند و می‌توانند در کنار هم قرار بگیرند.»
شاهرخ خان بر این باور است چون میانگین زمان فلم‌‌های بالیوود سه ساعت است، وقفه‌ میان فلم‌‌ها خواهد توانست دست مخاطبان را در تنظیم زمان بازتر بگذارد. هم‌چنین راه‌های دسترسی به سینمای هند باید برای جوانان بیشتر شود، هرچند برای سالن‌های سنتی نمایش فلم‌ اینترنتی تهدیدی حساب خواهد شد. توجه بیشتر به آموزش و سرگرمی توامان هم از ضروریات است. او می‌گوید: «من فکر می‌کنم باید با این مسایل علمی برخورد کرد، حتی شاید لازم باشد دستکم موسساتی در هند برپا شوند که کارشان آموزش فلم‌‌نامه نویسی باشد.»
درباره‌ جوایز اسکار، شاهرخ خان معتقد است روندی که منتهی به انتخاب فلم‌‌های برگزیده می‌شود باید تغییر کند. هند در طول تاریخ آکادمی اسکار فقط سه بار در بخش بهترین فلم‌ زبان خارجی نامزد شده است. هرگز اما جایزه‌ بهترین فلم‌ بین‌الملل را نبرده است. بخشی از مشکل شاید این است که موضوعات فلم‌‌های سینمای هند با ذائقه‌ داوران آکادمی اسکار سنخیتی ندارند: «گاهی ما فلم‌ی را برای ارسال به آکادمی انتخاب می‌کنیم که از دید خودمان فلم‌ خوبی ا‌ست اما اغلب اشتباه می‌کنیم. شاید اسکار برداشت متفاوتی از سینما دارد. تصور می‌کنم دست‌اندرکاران سینمای ما باید باید بدانند انتظار آکادمی اسکار از سینمای هند چیست.»
پس از شکست سنگین فلم‌ «وقتی هری سجال را دید» در گیشه، شاهرخ خان ترجیح داد وقتش را بیشتر صرف خانواده و تهیه‌کنندگی کند. او می‌گوید: «مطمئنم ما این فلم‌‌ها را بد ساختیم. باید این‌طور دید که شما داستانی برای تعریف کردن دارید. گاهی می‌توانید خوب و درست تعریفش کنید و گاهی هم نمی‌توانید. در هند همه بلدند کریکت بازی کنند و فلم‌ بسازند.(می‌خندد) من تمایلی ندارم شکست یا پیروزی را روشنفکرانه جلوه دهم، ساده سازی یا پیچیده‌اش کنم. از نظر من هیچ دلیلی برای بد ساخته شدن یک فلم‌ وجود ندارد جز آن‌که داستان آن را بد تعریف کردیم.؟