کرک داگلاس هنرپیشه قدیمی هالیوود و برنده جایزه اسکار در سن ۱۰۳ سالگی درگذشته است.
این بازیگر تئاتر و سینما برای طیفی از نقش ها از جمله فلم‌ کلاسیک اسپارتاکوس تولید ۱۹۶۰ معروف بود.
او که در سال ۱۹۱۶ در نیویورک به دنیا آمده بود در «عصر طلایی» هالیوود به شهرت رسید و در سال ۱۹۴۹ برای بازی در فلم‌ «قهرمان» (Champion ) نامزد اسکار شد. او همچنین پدر مایکل داگلاس، هنرپیشه موفق هالیوود، بود. مایکل داگلاس در بیانیه ای نوشت: «من و برادرانم با اندوهی بی‌پایان اعلام می کنیم که کرک داگلاس امروز از میان ما رفت.» «او برای جهان یک افسانه بود، بازیگری از عصر طلایی سینما... اما برای من و برادرانم، جوئل و پیتر، او فقط یک پدر بود.» «بگذارید در پایان حرفی را که در آخرین تولدش به او گفتم و همیشه حقیقت خواهد داشت تکرار کنم. پدر، خیلی دوستت دارم و فرزندی تو افتخار بزرگی است.» کرک داگلاس بازیگری بسیار فعال بود و از دهه ۱۹۴۰ تا دهه دو هزار در حدود ۷۵ فلم‌ ظاهر شد. اما معروف ترین نقش او احتمالا بازی در نقش اسپارتاکوس در فلم‌ی به همین نام به کارگردانی استنلی کوبریک بود که برنده چهار اسکار شد؛ فلم‌ی بسیار محبوب که صحنه «من اسپارتاکوس هستم» آن وارد فرهنگ کوچه و بازار شد.
داگلاس سه بار نامزد دریافت اسکار شده بود - فلم‌ قهرمان اثر ۱۹۴۹، بد و زیبا اثر ۱۹۵۲ و شور زندگی تولید ۱۹۵۶ که روایت زندگی ونسان ون گوگ بود.
او بالاخره در سال ۱۹۹۶ به پاس نیم قرن فعالیت هنری برنده اسکار شد. زمانی که در سال ۲۰۰۸ با کرک داگلاس ملاقات کردم او یک مرد ۹۱ ساله سرحال بود. درباره سال‌های پیری صحبت می کرد و تاثیری که سکته مغزی در سال ۱۹۹۶ بر مهارت‌هایش به عنوان یک بازیگر داشت. او می‌گفت: «نمی توانستم حرف بزنم. خوب هنرپیشه ای که نمی تواند حرف بزند چه کار می کند؟ منتظر می ماند عصر فلم‌ های صامت دوباره از راه برسد!» بعد با خنده اضافه می کرد «می دانم جوکی نخ‌نما است.» او به خصوص از نقش خود در پایان دادن به فهرست سیاه هالیوود خرسند بود، زمانی که از ممنوعیت همکاری با فلم‌ سازانی که ادعا می شد با کمونیست ها ارتباط دارند یا با آنها سمپاتی دارند، سر باز زد. ما همچنین درباره علاقه زیاد او برای کار با جوان ها صحبت کردیم. او شروع به نوشتن وبلاگی برای تشویق جوانان برای رای دادن در انتخابات ریاست جمهوری آن سال کرده بود. داگلاس و همسرش میلیون ها دالر‌ صرف امور خیریه کردند و به ساختن صدها زمین بازی در مدارس کمک کردند. او گفت فلسفه آنها این بود: «پیش از مردن، برای دیگران کاری بکن.»