صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

آن‌چه آماندا گورمن در مراسم تحلیف بایدن به من یادآوری کرد: سیاست به شعر احتیاج دارد

آن‌چه آماندا گورمن در مراسم تحلیف بایدن به من یادآوری کرد:  سیاست به شعر احتیاج دارد نویسنده : کادیش موریس، گاردین

شعر این جوان 22 ساله پرشور و محکم شده بود. اکنون بیایید به صداهای جوان سیاه پوست در صحنههای با زرق و برق کمتر توجه کنیم.
آمانادا گورمن شاعر 22 سالهی مورد حمایت اوباما -با موهای بافتهشده و گرهشده با گیرکهای طلا و گوشوارههایی که اوپرا برایش تحفه داده بود- و شعرش «کوهی که از آن صعود میکنیم» نکتهی بحثبرانگیز مراسم تحلیف بایدن بودهاست. شعر پنج دقیقهای او، که با سوال «وقتی روز فرا می رسد، ما از خود می پرسیم، چگونه می توانیم نور را در این سایهی پایان ناپذیر پیدا کنیم؟» آغاز شد، غم، رستگاری و بهبود را کاوید، و جهان را متعجب ساخت. بهصورت نامکمل اما پرشور، چیزی مهم را به ما یادآوری کرد: سیاست به شعر نیاز دارد.
گورمن، متولد 1998 در لس آنجلس و بزرگ شده توسط مادری که به عنوان معلم کار می کند، در سال 2020 از دانشگاه هاروارد فارغ التحصیل شد. او نخستین ملک الشعرای جوان ایالات متحده است و همچنین تا کنون جوانترین شاعر مراسم افتتاحیهی دورهی کاری ریاست جمهوری بوده است. به دلیل نقص گفتاری، تا دو سال پیش نمی توانست حرف |R | را تلفظ کند. او شعر گفتاری را «آسیبشناسی از نوع خودم» توصیف کرده است. از این شاعر جوان ستایش زیادی شده است و بسیاری در این لحظه تاریخی که در به روی ترامپ بسته میشود، شور، زیبایی و سرسختی او را جشن گرفته اند. برنیس کینگ دختر دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور در تویتر نوشت: «من به تو افتخار میکنم آماندا گورمن. متشکرم»
کلیپهای درخشان و خوش بینانهی گورمن در اینترنت، کاملاً در تضاد با صحنههای ناگوار و ناامیدکنندهی یورش حامیان ترامپ، به کاپیتول است. او پس از وقایع 6 جنوری ، در حالیکه تا دیروقت بیدار بود و به تماشای هجوم به کاپیتول میپرداخت، باقیماندهی قطعه را نوشت. سطر «ما نیرویی را دیدهایم که ملت ما را متلاشی میکند تا تقسیم» مستقیماً در مورد تلاش برای بههمریختن دموکراسی سخن میگوید.
در انستاگرام، گورمن خود را به عنوان یک رویاپرداز توصیف می کند، و این جمله: «مردم ما گوناگون و زیبا ظهور می کنند  سرمست و زیبا» ایمان او را نشان می دهد - زن جوانی که با صدای بلند جلو میلیون ها نفر به شکل گفتاری رویاپردازی میکند. این لحظه وایرال شده است. شعر گفتاری یک مهارت است و یک فرم هنری قدرتمند، از آهنگ موزون تا ارائه و تا رقص ظریف.
رابطه سیاست آمریکا با شعر میراث عمیقی در مبارزه برای عدالت دارد. در سال 1861، فرانسس الن واتکینز هارپر، شاعر و مدرس، شعری را در مورد سارا لوسی باگبی، زنی که از بردگی نجات یافته بود و تحت قانون برده فراری دستگیر و به «صاحب» خود بازگردانده شد، به اتحادیه نجات دهندگان کلیولند نوشت. هارپر این شعر را در روزنامه ضد برده داری منتشر کرد و آن را به شدت به سفیدپوستان اوهایو خطاب کرد و نوشت: «و اتحادیه گناهکار و نفرین شده شما / باید تا پایه آن لرزان شود/ تا زمانی که یاد بگیرید عدالت / حق هر نژادی هست. » مدتهاست شعر بستری برای مخالفت با شرایط موجود است. همانطور که مت سندلر در انقلاب سیاه رمانتیک می نویسد: «هارپر و همرزمانش در تلاشند تا پایان برده داری، تکنیک ها و نظریه های رمانتیسیسم را وام گرفته و تغییر شکل دهند.»
شاعران فروشندگان آرزو هستند و همیشه در حال ترسیم یک فردای بهتر اند، اما منصفانه است که بپرسیم آیا در فضاهای سیاسی واقعا به آنها گوش فرا داده شده است؟
مایا آنجلو شعر خود «روی نبض صبح» را  در سال 1993 در مراسم تحلیف بیل کلینتون خواند. او می گوید: «قلب های خود را بلند کنید/ هر ساعت جدید فرصت های جدیدی دارد/ برای یک شروع جدید/ پیوند همیشگی ایجاد نکنید/ برای ترس، یوغ دائمی/ به بی رحمی/ افق به جلو خم می شود/ به شما فضای برای قرار دادن مراحل جدید تغییر میدهد» بعداً كلینتون به راه انداختن جنگ با مواد مخدر و تصویب لایحه جنایت در سال 1994 كه موجب از بین رفتن بسیاری از زندگی ها و تسریع در حبس آفریقایی آمریکایی ها می شود، می پردازد.
من بارها آرزو کرده ام که شاعران بیشتری را در موقعیت های قدرت ببینم، گرچه شعر گفتن باعث نشده است که روسای جمهور کمتر وحشی یا مهربان باشند - همانطور که ممکن است در مورد نویسنده این تشبیهات چنین تصور شود. اوباما در 19 سالگی در یک بررسی ادبی شعر نشر کرد، که در سال 1982 توسط کالج اکسیدینتال منتشر شد. جیمی کارتر اولین رئیس جمهور ایالات متحده بود که در سال 1995 کتاب شعر همیشه یک حساب و سایر شعرها را نوشت. هیچ یک از این افراد دست تمیز ندارند.
در حال حاضر، این مهم است که به شاعران جوان فضا ، بودجه و فرصت داده شود تا صدای جوامع خود باشند. آنها اغلب سخنگوی کسانی هستند که مانند آنها به نظر می رسند و زندگی می کنند. منتظر نمانید تا یک شاعر سیاه پوست در صحنه جهانی مورد الهام قرار گیرد- اغلب آنها دعوت نمی شوند و اغلب آنها نمی خواهند با شرکت در چنین مراسمی فعالیت های دولتی را تأیید کنند.
این شعرها، که در صحنه ها اجرا می شوند، در گلچین ها و کتاب های منتشر میشوند، در تریبون های باز و برنامههای جنجالی ارائه میشوند، پاسخ هایی را نیز همراه دارند.
بسیاری از شاعران جوان مانند گورمن وجود دارند، که ایده های درخشانی برای فردا دارند و شایسته شناخته شدن و سوق دادن به سوپراستاریم هستند، یا حداقل باید خوانده شوند. کتابهای آنها را نیز بخرید.
گورمن فارغ التحصیل پروژه های توانمندسازی جوانان مانند «گفتمان جوانان» و «گفتار مدنی» بود. اگر عاشق شعر آغازین گورمن هستید، از همتاهای محلی شان نیز حمایت کنید.