دیروز دبیر کل سازمان ناتو یک روز قبل از برگزاری وزرای دفاع کشورهای عضو این سازمان گفت که نیروهای ناتو تصمیم ندارند تا قبل از فرارسیدن زمان مناسب افغانستان را ترک کنند. او هم چنین گفت که هیچ کسی از اعضای ناتو قصد ندارد که زمان طولانی در افغانستان بماند؛ ولی تا مطمین نشویم که افغانستان دیگر خانه تروریسم نمی شود آن را ترک نیز نخواهیم کرد. استولتنبرگ هم چنین اظهار داشت که طالبان تا کنون خشونت ها را کاهش نداده و ارتباط خود با گروه های تروریستی را نیز قطع نکرده است. 
گفته های دبیر کل ناتو نخست نشان از تعهد این زمان در برابر ماموریتی دارد که به خاطر آن ماموریت به افغانستان آمده بود. ماموریت اصلی ناتو و نیروهای بین المللی به افغانستان به خاطر مبارزه با تروریسم و شکست این پدیده شوم بود. در وهله دوم این اظهارات و موضع گیری های اخیر مسولان ارشد سازمان ناتو نشان از درک درست و واقع نگری این سازمان نیز دارد. از روزی که توافقنامه قطر میان ایالات متحده و گروه طالبان به امضا رسیده است اعضای ناتو و مسولان ارشد آن در افغانستان همواره تاکید کرده اند که طالبان تا کنون به هیچ یک از تعهدات خویش عمل نکرده و تغییری در روش این گروه به وجود نیامده است. به همین خاطر افغانستان هنوز ممکن است خانه امنی برای تروریسم شود. این موضع گیری را وقتی با مواضع یک سال اخیر مسولان آمریکایی مقایسه می کنیم، تفاوت های فاحش میان آن ها می بینیم.
متاسفانه از روزی که گفتگوهای مستقیم میان نماینده خاص ایالات متحده و گروه طالبان در قطر شروع گردید تا کنون این کشور با مساله افغانستان سیاسی برخورد کرده است و به همین خاطر از واقعیت های افغانستان بدور مانده است. شاید بهترین معیار برای ارزیابی سیاست های دو سال اخیر ایالات متحده در قبال افغانستان عملکرد سازمان ناتو و مواضع رهبری این سازمان باشد.
ایالات متحده در دو سال اخیر برخلاف همه موازین حقوقی و برخلاف مفاد پیمان امنیتی و استراتژیکی که با افغانستان داشت عمل کرده است و عملکرد ایالات متحده باعث تقویت طالبان شده است. طالبان از روزی که با ایالات متحده وارد گفتگو شده است تا کنون همه موانع بین المللی را که سر راهش بود بر داشته است و از یک گروه تروریستی تحت تعقیب به یک گروه سیاسی و دیپلماتیک تبدیل شده است. نام همه سران طالبان که در لیست سیاه ملل متحد بود از آن بیرون شده است و دیگر تحت تعقیب قرار ندارند. بیش از شش هزار زندانی طالبان که در زندان های افغانستان بوده اند تحت فشار ایالات متحده رها شده اند که اکثریت آنان نه به خانه های خود بلکه به سنگرهای شان برگشته اند و هر روز از نیروهای امنیتی افغانستان قربانی می گیرند.
متاسفانه تمام این روند تنها با یک مشوره غلط و با هدف رای گرفتن در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده صورت گرفت. بدون شک این مساله در روند شکل گیری آرای آمریکاییان نقش ارزنده داشت. اما نه به آن اندازه که تیم آقای ترامپ توقع داشت و آقای فرستاده به ستاد انتخاباتی دونالد ترامپ مشوره داده بود. چنان که دیدیم کارت خونین افغانستان نیز به رهبری سابق حکومت ایالات متحده افاقه نکرد و تیم آقای ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری این کشور شکست خورد.
البته موضع گیری رهبران ایالات متحده در دوره حکومت گذشته این کشور از نگاه تحلیل گران بی طرف نه تنها یک شکست نظامی و از بین بردن اعتبار اردوی ایالات متحده بود، بلکه به لحاظ اخلاقی و اعتماد عمومی نیز به این کشور آسیب زد؛ زیرا وقتی نمایندگان این کشور با طالبان در خروج از افغانستان توافق کردند هیچ نگاهی به وضعیت کنونی افغانستان انداخته نشد و هیچ فکری به حال نهادهای امنیتی افغانستان نگردید. به همین خاطر برخورد ایالات متحده با مردم افغانستان، قراردادهایی که با افغانستان داشت و تعهداتی که رهبران این کشور در برابر مردم اعلان کرده بودند یک باره رنگ باختند و مردم به کلی به شعارها و گفته های مسولان این کشور بی باور شدند.
خوب است که در این میان ناتو در افغانستان حضور داشت و همواره مواضع واقع بینانه ای را نسبت به افغانستان اظهار داشته است. دبیر کل ناتو دیروز و در آستانه نشست مشترک وزرای دفاع اعضای این سازمان مواضعی را بیان کرده است که حاکی از دید عمیق و شناخت درست او از افغانستان است. بدیهی است که حضور نیروهای بین المللی به افغانستان به شمول ایالات متحده تنها به دلیل سرکوب تروریسم و مبارزه با این پدیده شوم صورت گرفته بود. اما ایالات متحده این اهداف را نادیده گرفت و توافق دو طرف مبنی بر خروج تمام نیروهای خارجی از افغانستان را به امضا رساند.