صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

مبنای ضعیف در گفتگوهای صلح

-

مبنای ضعیف در  گفتگوهای صلح

پروسه صلح یکی از برنامه های عمده حکومت افغانستان است که بر اساس آن تلاش می شود تا طالبان و گروه های نا راضی که باعث نا امنی در کشور می شوند، دست از خشونت برداشته و به زندگی صلح آمیز بپیوندند.
حکومت افغانستان در سلسله تلاش ها برای تحقق این امر، در حدود یک سال پیش شورای عالی صلح را ایجاد کرد تا این روند را از یک مجرای رسمی دنبال کند. شورای عالی صلح که در آن اکثرا رهبران و شخصیت های با نفوذ در کشور حضور دارند، تا کنون هزینه های زیادی را به مصرف رسانده و کارها و اقدامات تشریفاتی زیادی را نیز انجام داده اند، اما تا کنون به رغم خواست های مکرر رئیس جمهور و شورای عالی صلح از طالبان مبنی بر دست کشیدن از خشونت و انتخاب زندگی صلح آمیز نه تنها که در میزان نا امنی ها کاهشی رونما نگردیده، بلکه ما شاهد افزایش بی رویه ی نا امنی ها و حملات تروریستی در نقاط مختلف کشور هستیم.

علاوه بر تلاش های حکومت افغانستان برای ادغام طالبان به پروسه صلح، جامعه جهانی مخصوصا ایالات متحده امریکا نیز در پی آن بر آمده است تا روند گفتگو های صلح در افغانستان تقویت شده و مشکلات موجود به شکل مسالمت آمیزی حل و فصل گردد.

امریکا علاوه براینکه سرکوب شورشیان و هراس افگنان را در دو سوی مرز در دستور کارش دارد، از برنامه گفتگو های صلح حکومت افغانستان برای کشاندن طالبان به میز مذاکره و زندگی عادی، نیز حمایت کرد و در تازه ترین موارد، امریکا تلاش کرده بود تا لیست تحریم های شورای امنیت سازمان ملل متحد برعلیه القاعده و طالبان را از هم تفکیک نماید که با اجرا شدن این درخواست اکنون امریکا در تلاش است تا نام برخی از رهبران و اعضای طالبان را از فهرست سیاه سازمان ملل متحد حذف نموده و با این کار خود طالبان را بیشتر به گفتگو های صلح در افغانستان ترغیب کند.

فارغ از موثریت و یا عدم موثریت این تلاش ها و اقدام شورای امنیت سازمان ملل متحد بر روند گفتگو های صلح در افغانستان، این تصمیم گیری ها همه چراغ سبزی هستند که امریکا می خواهد این بار از در مذاکره با طالبان پیش آمده و به نحوی بخشی از چالش هایی که امریکا را در افغانستان زمین گیر کرده است، به طریقه مسالمت آمیزی کاهش دهد.

این اقدامات و تلاش ها همه به نحوی توسط حکومت افغانستان و شورای عالی صلح با حمایت امریکا صورت می گیرد، اما نتایج آن ملموس و آشکار نیست و هیچ نشانه ای وجود ندارد که حاکی از موفقیت تلاش های /صلح در افغانستان باشد. به نظر می رسد راز این مسئله در این است که حکومت افغانستان نتوانسته یک تصویر درست از کسانی ارائه کند که می خواهد با آنها مذاکره کند. هم طالبان و هم حکومت افغانستان ظاهرا پیش شرط هایی را برای گفتگو وضع کرده اند و هر دو طرف مصمم به نظر می رسند، تا قبولی پیش شرط های شان بر موضع خود پافشاری کنند.

هرچند حکومت افغانستان بارها از موضع بسیار ضعیف با طالبان و سایر گروه های هراس افگن خواسته است تا دست از خشونت و اعمال تخریبی بردارند، اما در عین این برخورد ضعیف بارها از زبان رئیس جمهور و مقامات بلند پایه حکومت افغانستان شنیده شده است که گفته اند تنها با "برادران ناراضی" گفتگو می شود و فرا تر از این با آنانیکه به قانون اساسی، ارزش های دموکراتیک و زندگی افغانها احترام نگذارند، هیچگاهی مذاکره صورت نخواهد گرفت.

حال با توجه به این پیش شرط ها و حرف و حدیث های موجود چه امیدواریی برای موفقیت برنامه های صلح حکومت افغانستان متصوراست؟آنچه که با پیش فرض های موجود برای ما متصور است، اینست که حکومت افغانستان با یک مبنای خیلی ضعیف برنامه گفتگوهای صلح را آغاز کرده است. طبق این پیش فرض ها تنها با کسانی مذاکره صورت می گیرد که به نحوی از حکومت افغانستان دلخور و ناراض بوده وبرای رفع این نارضایتی حکومت تلاش می کند امتیازاتی را برای آنها در نظر گیرد تا دو باره آنها را به زندگی عادی برگرداند.

به فرض موفقیت حکومت در این کار و متقاعد ساختن برادران ناراضی برای دست کشیدن از جنگ و خونریزی، گره مشکلات و مصائب ناشی از نا امنی در افغانستان هم چنان ثابت و پا برجا باقی خواهد ماند و ادغام این بخشی از طالبان کمک چشمگیری به استقرار صلح و ثبات در افغانستان نخواهد کرد.

این بر همگان آشکار و روشن است که عامل نا امنی ها و حملات تروریستی در افغانستان تنها این بخشی که قرار مذاکره با آنها گذاشته شده است، نیست و نمی تواند باشد. توانائی ناراضیان اسلحه بر دوش حکومت آنقدر نیست که بتوانند دولت افغانستان و نیروهای خارجی را درمبارزه با تروریزم زمین گیر کنند.

عامل اصلی نا امنی ها و حملات تروریستی در افغانستان گروه ها و تحریک های رادیکال و تروریستی دو سوی مرز افغانستان و پاکستان هستند که با نگاه ایدئولوژیک شان هیچ گاهی حاضر نخواهند شد، پیش شرط هایی را بپذیرند که حکومت افغانستان برای گفتگو های صلح وضع کرده اند. حکومت افغانستان اگر خوشبین این باشد که می تواند با گفتگو با برخی از گروه های هراس افگن داخلی، صلح و ثبات را در افغانستان پیاده کند، باوری در سراب این راه بیش نخواهد بود.

بارها به دنبال هر حمله انتحاری و یا هر عمل تروریستی دیگر و یا قبل از آن نیروهای امنیتی دریافته اند که عاملین این اعمال، افراد و گروه های خارجیی بوده اند که از آن سوی مرزها هدایت شده بودند.
با این وضع و حضور گسترده شورشیان و هراس افگنان در دو سوی مرز که هدف اساسی شان براندازی نظام و دگرگونی وضع موجود می باشد، نمی توان این انتظاررا داشت که با برنامه های موجود، یک صلح پایدار و مطمئن در افغانستان به وجود خواهد آمد.

بنا براین راه حل نهایی دراین خواهد بود که دولت افغانستان با استفاده از یک دیپلماسی فعال جامعه جهانی و پاکستان را ، متقاعد کند تا فشارهای بیشتری بر هراس افگنان وارد نمایند.
این راهکاری است که به گمان اغلب می تواند زمینه های تحرک شورشیان را محدود و آنان را بیشتردر تنگناه قرار دهند.



دیدگاه شما