رضاکاری عشق است و احساس باطنی. از عمق قلب با احساسِ کمک و همکاری با هم‌نوع خود آغاز می‌شود و تا انسانیت وجود دارد، او را پایانی نیست. رضاکار از هر نوع که باشد، در تمام حیات در تلاش رسیدگی به نیازمندان و جامعه خود است. رضاکار واقعی هرگز از کمک و همکاری برای انسان‌ها و جامعه‌ی نیازمند خود، خسته و دلگیر نمی‌شود. در هر حالت اگر جنگ باشد، اگر واقعات طبیعی و اگر حالات اضطراری و مصیبت، او در پی رسیدگی و دستگیری بشر است. عشق و احساس رضاکار نسبت به جامعه و  نوع دوستی او با مرگ به پایان می‌رسد و اما نام و یادش جاویدان می‌ماند.
خوشبختانه، این حس انسانی در وجود هر یک از شهروندان افغانستان وجود دارد که آنان را وامیدارد در هر حالت با همدیگر کمک و همکاری نمایند. از آنجایکه در حمایت از این عملکرد انسانی، آیات و احدایث زیادی وجود دارد و دین مبین اسلام نیز مسلمانان را تشویق و ترغیب برای همکاری و دستگیری برای انسان‌ها و در کُل برای تمام بشر نموده است، حس رضاکاری در وجود هم‌وطنان ما بیشتر و بهتر تقویت گردیده است تا با انجام فعالیت‌های رضاکارانه هم دل هموطنان خود را بدست بیاورند و هم رضای خداوند رحمان را کسب نمایند.
از آنجایکه اکثر ولایات و بخش‌های افغانستان درگیر جنگ خانمان‌سوز و تحت تهدید گسترش ویروس کرونا قرار دارند، مسوولیت رضاکاران چند برابر می‌شود تا با تمام توان و احساس در خدمت جامعه و هموطنان خود باشند. در چنین حالاتی رضاکاران می‌توانند با اقدام‌های کوچک، خدمات بزرگ برای هم‌نوعان و جامعه خود ارائه کنند.
اگرچه، مردم از دولت انتظار دارند تا در هر حالت برای شان رسیدگی نماید، اما باید دانست که در هیچ گوشه‌ی از دنیا، دولت قادر به رسیدگی آنی و فوری به تمام مشکلات و نابسمانی‌های شهروندان نیست. در همه‌جا افراد و گروه‌های رضاکار تحت نام‌های متفاوت وجود دارند تا قبل از دولت به مشکلات و چالش‌های اضطراری شهروندان رسیدگی نمایند. هرچند اقدام رضاکاران ممکن کوچک، کم‌اثر و کم‌اهمیت باشد و اما در اکثر موارد باعث نجات جان انسان‌های زیادی شده است.
در این نوشتار تلاش می‌شود تا به تعداد محدودی از فعالیت‌های رضاکارانه در حالات جنگ و اضطرار پرداخته شود تا باشد با استفاده از آن، رضاکاران افغانستان دست به کار شوند و کشورِ در لبه‌ی پرتگاه خود را نجات بدهند. رضاکاری حوزه‌ها و بخش‌های مختلف دارد؛ مانند رضاکاران اجتماعی، رضاکاران طبی، رضاکاران محیط زیستی، رضاکاران آموزشی-تعلیمی و... که در اینجا صرف به چندی آن که در حالات جنگ و اضطرار اشدی نیاز است، پرداخته می‌شود.
مسوولیت رضاکاران اجتماعی: رضاکاران اجتماعی در قدم نخست باید حامل پیام‌های همدیگرپذیری و دوستی باشند تا با نشر آن در صفحات اجتماعی بتوانند از شدت جنگ بکاهند و در واقع نقش صلح‌سازان و آشتی‌دهندگان را بازی کنند. رضاکاران اجتماعی تلاش نمایند تا میانه‌روی خود را حفظ و از هیچ طرف درگیر جنگ حمایت ننمایند. آنان با مثبت‌اندیشی و نشر پیام‌های مسرت‌بخش از نگرانی شهروندان بکاهند و در صدد حمایت از بیجا شدگان باشند و تلاش کنند تا مواد اولیه مورد نیاز بیجا شدگان را با استفاده از رسانه‌های اجتماعی و روابط شخصی و تشویق سرمایه‌داران، نهادهای خیریه و سایر طرق، تهیه نمایند.
حال که فصل انترنت و رسانه‌های اجتماعی است و بهترین وسیله برای اطلاع‌رسانی می‌باشند، رضاکاران می‌توانند با استفاده از آن، حال و احوال بی‌جا شدگان، زخمیان، مریضان و نیازمندان را برای دولت، نهادهای خیریه و سایر شهروندان برسانند تا به مشکلات بی‌جا شدگان و متضررین رسیدگی صورت گیرد.
همچنین رضاکاران نقش پل ارتباطی میان دولت، نهادهای حمایت کننده و سایر شهروندان را دارند. آنان می‌توانند مواد کمکی را دریافت و به صورت عادلانه برای بی‌جا شدگان و نیازمندان توزیع نمایند و نیز از روند توزیع کمک‌ها، نظارت کنند و از حق تلفی‌ها جلوگیری کنند. حتا در صورت وخامت اوضاع، رضاکاران مسوولیت انسانی و وجدانی دارند تا زخمیان و مریضان را به شفاخانه انتقال دهند، برای نیازمندان خون اهداء کنند و کشته شدگان را تکفین و تدفین نمایند.
مسوولت رضاکاران طبی: رضاکاران طبی نیز مسوولیت بزرگی به دوش دارند. آنان باید به زخمیان و مریضان رسیدگی کنند. در حالات اضطرار و جنگ، برای رضاکاران طبی مهم نیست که کارمند کدام شفاخانه و نهاد استند، مهم این است که چگونه بتوانند جان هموطنان خود را نجات دهند. رضاکاران طبی مسوولیت انسانی و اسلامی دارند تا در داخل شفاخانه‌ها، محلات مسکونی و هر آنجا که بیمار و نیازمندان را مشاهده کردند، به آنان بدون درنظرداشت کدام طرف جنگ، جهت نجات جان انسان و نوع دوستی، کمک نمایند.
مهم نیست که رضاکار طبی حتمن داکتر متخصص باشد تا به سطح عالی به مریضان و زخمیان جنگ رسیدگی کند. کافیست یک دانشجوی طب یا نرس یا حداقل فردی که توان تداوی زخم، پانسمان، تزریق و جلوگیری از مرگ زودهنگام مریضان و زخمیان را داشته باشد و اقدام به همکاری کند.
خوشبختانه، در سطح جهان در هنگام جنگ و درگیری، جان داکتران مصؤن بوده و در افغانستان نیز در اکثر موارد هیچ طرف جنگ به داکتران ضرر نمی‌رسانند. بنابراین، از آنان انتظار می‌رود که در هنگام جنگ همچنان در مطب و خانه‌های خود آماده رسیدگی به زخمیان و مریضان باشند تا خوشبختی دنیا و آخرت نصیب حال شان گردد.
مسوولیت رضاکاران محیط زیستی: در کنار رضاکاران اجتماعی و طبی، رضاکاران محیط زیستی نیز مسوولیت دارند تا در هنگام جنگ و صلح به محیط زیست سالم و زیبا بیندیشند و از آسیب رسیدن به آن جلوگیری نمایند و نیز آثار و علایم جنگی را که باعث خدشه‌دار شدن روح و روان شهروندان می‌گردد، از بین ببرند.
رضاکاران محیط زیستی در حالات جنگ، مصیبت و اضطرار، تلاش نمایند مردم را آگاهی دهند که در هر صورت به محیط زیست توجه داشته باشند، از قطع درختان، سبزی‌ها و کشتن حیوانات جلوگیری و از هوای سالم حفاظت کنند و به کسی اجازه ضرر رسانیدن به محیط زیست را ندهند.
رضاکاران آموزشی-تعلیمی: از آنجایکه معمولاً در حالات جنگ، مصیبت و اصظرار که مردم بی‌جا می‌شوند و خانه و کاشانه خود را ترک می‌کنند، فرزندان شان از تعلیم و تحصیل به دور می‌مانند. بنابراین، رضاکاران آموزشی و تعلیمی مسوولیت دارند تا در ساحات بیجا شدگان برای فرزندان آنان دروس مورد نیاز را آموزش دهند و از ضیاع وقت آنان جلوگیری کنند. با فراهم نمودن زمینه آموزش برای فرزندان بی‌جا شدگان، از یک‌طرف آنان مصروفیت سالم پیدا می‌کنند و از سوی دیگر آماده برگشت به مکتب و مدرسه می‌باشند. 
در اخیر باید متذکر شد که ما تمام شهروندان کشور مسوولیت داریم تا در هنگام بحران، جنگ و حالات اضطرار، رضاکار و حامل پیام صلح، دوستی، برادری و همدیگرپذیری باشیم و از نفرت پراکنی، منفی‌اندیشی و از نشر پیام‌های ضد منافع جمعی و ملی، جلوگیری کنیم.
امیدوارم در این شب و روزهای سخت افغانستان که هم دشمنان مرئی (طالبان و سایر گروهای تروریستی) و هم دشمنان نامرئی (ویروس کرونا و سایر امراض)، بالای مردم افغانستان حمله‌ور شده‌اند، به تعداد رضاکاران افزوده شود. تعدادی از آنان برای رسیدن به صلح و امنیت دایمی تلاش نمایند، تعدادی برای فعالیت‌های اجتماعی کوشش کنند، تعدادی برای رسیدگی به مریضان و زخمیان و تعدادی هم برای آموزش و پرورش فرزندان این خطه از هیچ نوع سعی و تلاش دریغ نورزند. امروز اگر داکتران در شفاخانه‌ها در مقابل ویروس کرونا و سایر امراض مبارزه می‌کنند، اگر نیروهای امنیتی و دفاعی کشور در خط مقدم نبرد با دشمنان کشور و مردم می‌جنگند، اگر تعداد کثیری از شهروندان برای حفاظت از کشور و مردم خود به صورت رضاکارانه تحت عنوان دفاع ملی برخاستند و در مقابل دشمنان می‌رزمند، اگر نویسندگان با قلم خود، شعرا با اشعار خود و متفکرین با اندیشه خود علیه دشمنان و تروریستان مبارزه می‌کنند، پس جوانان و رضاکاران نیز مسوولیت انسانی و وجدانی دارند تا مطابق رهنمودهای فوق، اقدام نمایند تا حداقل به گوشه‌ی از مشکلات کشور و مردم خود رسیدگی کنند.
افغانستان خانه مشترک همه ماست و نیاز به کار و فعالیت جمعی همه ما دارد. همه با هم مسوولیت داریم تا در ساحه کاری خود برای پیشرفت و ترقی این کشور رنج‌دیده و درد کشیده، تلاش نماییم.