تنش های بوجود آمده میان قوای سه گانه کشور و استمرار اقدامات تلافی جویانه نهادهای مذکور علیه یکدیگر، سبب شده است که وضعیت افغانستان در هاله ی از ابهام و تردید بیشتر قرار بگیرد؛ وضعیتی که با بیرون شدن نیروهای خارجی و هشدارها مبنی بر احتمال وقوع چالش ها و مشکلات فراوان پس از خروج غرب از افغانستان با چشم انداز مبهم تر دیده می شود و هیچ کس نمی تواند به جرئت سرنوشت و سمت و سوی مسیر حرکت افغانستان را دقیق تر ترسیم و به صورت روشنتری پیشبنی کند.

افغانستان که پس از ده سال دارای نیروی دفاعی مستقل و ادارات و تشکیلات نستبا منظم دولتی شده، هرچند با وضعیت نه چندان مطلوب اما به سمت نهادینه شدن وضعیتی، با ثبات سیاسی و اجتماعی در حرکت است ولی طی ماه های اخیر دچار بیماری شدید سیاسی شده است که هر روز بیم نا علاج بودن آن بیشتر و افزون تر می شود. در گیری و تنش میان قوای کلیدی کشور، نه تنها تمام انرژی و توان و فرصت آنها را مصروف تضعیف همدیگر ساخته است بلکه صحنه سیاسی کشور را به سمت رقابت های سوق داده است که نشان می دهد دیگر هیچ کدام از این نهادها منافع مملکت نه، بلکه مصالح و منافع گروهی و اعضای خویش را دنبال می کند و با گذشت زمان بیشتری، ازتن دادن به قانون و راه حل های منطقی و قانونی دورتر می شود.

در نظر نگرفتن مصالح عامه مملکت و استفاده هر از ابزار ممکن برای فشار آوردن علیه طرف دیگر، امروز یک ابتکار محسوب می شود و بجای عمل کردن به مسولیت های قانونی خویش، تلاش می کنند تا حضور و صلاحیت و مسولیت های همدیگر را نا دیده گرفته و علیه آن عمل نماید و مصادق آن به اندازه ای زیاد شده است که دیگر نیازی به ارایه مثال دیده نمی شود.

پیامدهای تنش دوامدار سیاسی
مسلما اختلاف و گاهی تداخل کاری در کشورهای که نظام دمکراسی و چند محوری در قدرت را برای نخستین بار تجربه می کند، دور از تصور نیست؛ این اختلافات گاهی ریشه در نواقصات قوانین و گاهی در روحیه استبداد زده و هنوز دمکرات نشده اشخاص و افرادی دارد که به قدرت به عنوان یک امتیاز و برتری نگاه می کنند نه یک مسولیت اما نکته مهم میزان و زمان این اختلافات و پیامدهای آن برای یک نظام سیاسی و یک کشور است. بدون تردید اختلافات که منجر به تضعیف ریشه های نظام سیاسی و بنیادهای اقتصادی و امنیتی یک جامعه شود، از سوی هر نهادی که باشد، خیانت ملی تلقی شده و اقدام علیه منافع و مصالح کشور است و ارتکاب آن جرمی است نا بخشودنی و نباید به هیچ صورت ادامه پیدا کند و برای حل و رسیدگی به آن، باید تمام راه های ممکن بررسی و در نظر گرفته شود.

تنش سیاسی و نقض قانون در شرایط بحرانی افغانستان نیز نمی تواند خالی از خیانت علیه کشور و مردم پنداشته شود؛ خصوصا آنجا که دیگر تمام مرزها شکسته شود و از ادرس قوای سه گانه کشور برای کوبیدن همدیگر در جنگ های شخصی و گروهی استفاده شود.

نزدیک به یکسال اختلاف میان قوای سه گانه کشور،سبب شده است که دورنمای وضعیت افغانستان خیلی امیدوار کننده نباشد و ابعاد مختلف جامعه افغانستان با رکود و دشواریهای فراوان مواجه شود.
گفته می شود که تنها در بعد اقتصادی میلیونها دالر به افغانستان ضربه وارد شده است و میزان سرمایه گزاری به شدت کاهش یافته و حتی بخشی از سرمایه های که در افغانستان انجام شده است در حال خارج شدن از کشور است، ارزش پول افغانی در حال کاهش است وصادرات مواد از کشور به مراتب کمتر شده است.

در بعد اجتماعی نیز نگرانی ها و تشویش های مردم در حال افزایش است و مردم حتی نمیدانند که در افغانستان ماندنی می شود و یا وضعیت بدتر شده و دوباره ممکن است مجبور به فرار شوند. تضعیف روز افزون روابط میان مردم و نهادهای سیاسی مخدوش تر از پیش شده است و این احساس در حال تقویت است که مردم صرفا یک ابزار است و هیچ نهادی بخاطر آنان کار و تلاش نمی کند.

منافع ملی و تصمیم های عاقلانه
آنچه که مسلم است این است که افغانستان روزهای دشواری را پیش رو دارد؛ وابستگی های سیاسی و مالی و حتی دفاعی به کشور های دیگر و فقر شدید اقتصادی که دامنگیرش هست، در واقع تمام عضلات وستون فقرات کشور را شکستانده است. کشوری که خود نمی تواند کوچک ترین امور و نیاز خود را پاسخگو بوده و تامین نماید، معلوم است که سرنوشت آن با چه وضعیتی روبرو خواهدبود.

از این رو لازم است که همه نهادها بخصوص قوای سه گانه کشور، بجایی فریب دادن مردم و استفاده ابزاری از نام و حقوق آنان، تلاش کنند کشتی بحران زده افغانستان را از تلاطم و افتادن در منجلاب سقوط نجات بدهند و در روابط میان خود، منافع ملی و مصالح کشور را در نظر بگیرند، نه رقابت های تیمی و گروهی را.

خروج نیروهای خارجی و تبعات و پیامدهای نا توانی افغانستان در عرصه های مختلف، ایجاب می کند که مسولان کشور در هرسه قوه اجازه بد ترشدن وضعیت بیشتر از این را ندهند و نگذارند کشور بار دیگر با شرایطی مواجه شود که تغییر آن کار دشوار و شاید هم نا ممکن باشد.