وقتی صفحات تاریخ را افغانستان ورق می‏زنیم و رویدادهای پرفراز و نشیب آن را مطالعه می کنیم، یکی از موضوعاتی که به وضوح در تاریخ کشور ما یافت می شود، جنگ و خشونت است. این جنگها و خشونت ها که بیشتر ریشه بیرون مرزی داشته اند، افغانستان را با مشکلات زیادی مواجه ساخت. فقر، بیکاری، مهاجرت، گرسنگی، از دست دادن عضو فامیل، یتیم شدن، بیوه شدن و ... از پیامدهایی است که تک تک مردم افغانستان آن را با جان و دل احساس کرده اند.
با همه این مصائب و مشکلات، افرادی سبک بال و فارغ از امور دنیایی به فکر نیازمندان بوده و تحت هر شرایط سعی داشته اند تا به آنان کمک نمایند که این سعی و تلاشها منجر شد به ایجاد «مجلس امدادیه» که بعد از گذشت سالها از آن روز، به نام جمعیت هلال احمر افغانی مسمی شده است.

متاسفانه افغانستان در اثر جنگهای چند دهه اخیر، بسیاری از بنیان های اقتصادی و زیربنایی خود را از دست داد و این عوامل باعث شد تا عده ی زیادی از مردم افغانستان، با مشکلات اقتصادی و معیشتی روبرو شوند و نتوانند از عهده مخارج خود و فامیل خود برآیند.

این چالشها باعث شد تا این عده از هموطنان ما برای رفع مایتحاج و ضرورت های اولیه زندگی نیازمند یک حامی و پشتیبان قابل اطمینان باشند و جمعیت هلال احمر افغانی که یک نهاد مستقل هم از لحاظ بودجه هم از لحاظ اجراآت است، در شرایط فعلی از معدود نهادهایی است که برای مردم نیازمند و حل مشکلات آنان فعالیت دارد.

همانطور که گفته شد، این ارگان به لحاظ استقلالیت مالی از بودجه دولت چیزی دریافت نمی کند و از طریق عواید خود نظیر جمع آوری اعانه، تکت های لاتری، برای نیازمندان خدمات ارائه می نماید که این میزان عواید که جمعیت هلال احمر افغانی از این طرق به دست می آورد، به نسبت حجم نیازمندان کشور بسیار کم و ناچیز است و برای اینکه این ارگان بتواند به افراد نیازمند، خدمات رایگان و قابل قبول ارائه نماید، می طلبد تا شهروندان و افرادی که از لحاظ اقتصادی در سطح بهتری قرار دارند با این ارگان همکاری همه جانبه داشته باشند.

مردم خیر و رضاکارانی که در این امرخیر اشتراک می ورزند خدمات زیادی را به مردم و جامعه انجام می دهند و این همیاری علاوه بر حل مشکلات اجتماعی، باعث آرامش روحی و روانی شخص کمک کننده نیز می شود.

همچنین رضاکاری و کمک به نیازمندان در دین مبین اسلام بسیار تاکید و سفارش شده است و این امر را ما می توانیم در سیره و رفتار پیامبر اکرم اسلام(ص) نیز به خوبی مشاهده کنیم.

قران کریم در سوره آل عمران، آیه 134 می فرماید: «الذین ینفقون فی السراء و الضراء و الکظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین؛ آنان که در توانگری و تنگدستی، انفاق می کنند و خشم خود را فرو می برند و از خطای مردم در می گذرند.

و خدا نیکوکاران را دوست دارد.» خداوند در این آیه و آیات متعدد دیگری مردم را به کمک و همکاری با فقرا و نیازمندان ترغیب و تشویق نموده است و در جای دیگری نیز می فرماید که ما به نیکوکاران پاداش بیشتری خواهیم داد.

رضاکاری و کمک تنها به هدایای مالی و پولی گفته نمی شود، بلکه هر آن عملی که بتواند نیاز یک نیازمند را مرفوع سازد و بتواند یک لحظه شادی را مهمان وی کند، رضاکاری گفته می شود، کما اینکه دست پدرانه کشیدن و حمایت معنوی از یک یتیم نیز خود رضاکاری است.

رضاکاری اثرات زیادی را بر جای می گذارد که برخی اجتماعی و دنیوی است و برخی دیگر اخروی و روحی. اولین اثر اجتماعی را که رضا کاری دارد، الفت و دوستی است که بین افراد جامعه به وجود می آید. زمانی که یک شخص خیر و رضاکار با فداکاری و حسن نیت به یاری انسان های مظلوم و زجرکشیده می رود و سنگی از مشکلات آنان را بر می دارد، این افراد نیز نه تنها این امر را فراموش نمی کنند بلکه آنان هم این رویه و روش را سرمشق و سرلوحه زندگی خود قرار می دهند و اینگونه علاوه بر ایجاد الفت در جامعه، زنجیره رضاکاری ادامه می یابد.

اثر دیگر رضاکاری، از بین رفتن فاصله طبقاتی و تعدیل اقتصادی در جامعه می شود. بر اساس تحقیقات جامعه شناسان، اکثر اشخاص مجرم و معتاد افرادی هستند که بر اثر فقر اقتصادی دست به چنین اعمالی زده اند. آنان وقتی به فقر دچار می شوند و به هیچ طریق دیگری نمی توانند نیاز خود را مرفوع سازند، ناچار و ناگزیر مجبور به ارتکاب جرم و جنایت می شوند. لیکن اگر احساس فداکاری و همدردی در بین مردم جامعه وجود داشته باشد و رضاکاری به عنوان رویه معمول شود، مسلماً میزان جرم و جنایت و آمار معتادین به طرز قابل محسوسی کاهش خواهد یافت.

یکی دیگر از آثار اجتماعی رضاکاری این است که هیچ کار خوبی بی اجر و پاداش باقی نمی ماند و خداوند بزرگ، پاداش کارهای خوب و رضاکارانه انسانها را در این دنیا نیز عنایت می فرماید به قول یک مثل معروف که می گوید:
تو نیکی می کن و در دجله انداز
که ایزد در بیابانت دهد باز

رضا کاری چنانچه گفته شد، دارای آثار اخروی و روحی نیز است. اولین اثری که می توان برای آن متصور شد بخشش گناهان و تقصیرات است. خداوند کریم در قرآن عظیم الشان، بارها و به کرات تاکید داشته است که کمک و همیاری یکی از عواملی است که می تواند باعث بخشش گناهان شخص شود و چه خوب است که افراد برای آمرزش گناهان و بخشیده شدن، با کمک -گذشته از مقدار و نوع آن- باعث آمرزش گناهان خود شود.

آرامش روحی نیز از اثراتی است که رضاکاری به جای می گذارد. این امر می تواند زندگی شخص را ضمانت کند زیرا که شخصی که از لحاظ روحی و روانی در حالت نورمال و پایدار قرار داشته باشد، می تواند خود را از دلهره ها و اظطراب ها رهایی داده، بر چالشهای زندگی غلبه کرده و به موفقیت نائل آید.

خداوند در قرآن کریم به کرات فرموده است: «الله یحب المحسنین». مسلم است این چنین افراد هم نزد بندگان عزیز هستند، هم نزد خدای تبارک و تعالی دارای مرتبه و جایگاه عالی قرار دارند خداوند از آنان راضی خواهد بود و خداوند به مردمی که به خود رحم می کند، رحم و مهربانی می کند.

با توجه به آنچه گفته آمد، نمی توان اهمیت رضاکاری را در قالب حروف و کلمات بیان کرد، بلکه جایگاه و اهمیت رضاکار و رضاکاری فراتر و بالتر از مطالب فوق است و همین بس که خداوند کریم برای رضاکار و افراد خیر جایگاه ویژه ای در نظر گرفته است.

اکنون و با توجه به شرایط اقتصادی و وضعیت معیشتی مردم کشور، احساس نیاز بیشتری به افراد رضاکار و خیر در کشور وجود دارد و مردم کشور ما متناسب با وضعیت اقتصادی که دارند، با کمک های خود می توانند دردی از دردها و مشکلات مردم نیازمند ما را رفع کنند که این امر علاوه بر ازدیاد رزق و روزی، باعث می شود خنده ای بر لبان کودکان، زنان، یتیمان، بیوه زنان و ... شکل بگیرد.

در آخر باید گفت که من عاجزم از تصویر لحظه ای که مادری کودکش را که بر اثر مساعدت های جمعیت هلال احمر افغانی، عملیات قلب موفقانه داشته، در آغوش کشیده بود و با چشم های گریه آلود دست ها را به سوی آسمان گرفته بود و برای تمام دست اندرکاران این نهاد و افراد خیری که با آن کمک می کنند دعا می کرد، در آن لحظه تنها یک جمله در ذهنم تداعی کرد و آن اینکه:
ره نیک مردان آزاده گیر
چو ایستاده ای دست افتاده گیر.