صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

گسست فزاینده امریکا با ماموریت افغانستان

-

گسست فزاینده امریکا با ماموریت افغانستان

داکتر ملیحه لودی، سفیر سابق پاکستان در امریکا و بریتانیا / برگردان:‌عبدالاحد بهرامی

با آنکه مقامات ایالات متحده امریکا تاکید دارند که برنامه ها در مورد افغانستان همچنان بر اساس آنچه از قبل تعیین شده، به پیش می رود و استراتژی این کشور در افغانستان تغییر نکرده است، اما مسیر تحولات اخیر بار دیگر شک و تردیدهایی را درباره استراتژی امریکا در افغانستان ایجاد کرده است.

اظهارات مقامات امریکایی گسست فزاینده میان واقعیت ها در افغانستان و موعد انتقال مسئولیت های امنیتی به افغان ها در سال 2014 را که در آن همه نیروهای خارجی افغانستان را ترک خواهند کرد، سرپوش می گذارد و به نحوی تلاش می کند تا آنرا از دید پنهان نگه دارد. اکنون نگرانی های گسترده ای وجود دارد که اوضاع افغانستان می تواند در حالت آسیب پذیرتری قرار گیرد.

دو عنصر از استراتژی امریکا به هدف بسترسازی برای گذار منظم در بخش های امنیتی از نیروهای به نیروهای افغان، اکنون در هاله ای از ابهام قرار گرفته است: همکاری با نیروهای افغان در حالی که آنها مسئولیت های امنیتی را بر عهده می گیرند و متقاعد ساختن طالبان به تداوم گفتگوهای صلح.

در این شرایط و در آستانه خروج نیروهای خارجی از افغانستان، واشنگتن خود را ناگزیر می بیند از اینکه رویکرد خود را در قبال افغانستان مورد بازنگری قرار دهد و راهکار نظامی در جنگ را در مسیر دست یافتن به هدف مورد نظر گفتگوهای سیاسی برای حل بحران معطوف سازد. این به معنی انتقال از یک مرحله دوبعدی مذاکره و جنگ به مرحله دیگری از گفتگوی دو جانبه و حمایت دولت کابل است.

رویدادهای تراژیک و خشونت های مرتبط با آن به وضوح نارضایتی های عمومی را به نمایش گذاشت. موارد رو به افزایش دست به اسلحه بردن سربازان اردو و پولیس افغانستان علیه نیروهای متحد خارجی و یا هم علیه نیروهای خودی نشان می دهد که تا چه اندازه این شکاف و نارضایتی ها جدی و خطرآفرین است.

همزمان با این رویدادها در افغانستان، طالبان از مذاکرات صلح با امریکایی ها کنار کشیدند. با اینکه مقامات امریکایی تعلیق گفتگوها از سوی طالبان را یک تاکتیک در مذاکرات صلح می دانند تا ترک مذاکرات صلح، اما این حرکت طالبان در مقطع فعلی که نیروهای خارجی برای خروج آماده می شوند، ضربه جدی ای بر روند مذاکرات صلح میان طالبان با امریکا وارد ساخت.

البته چالش های منطقه ای در برابر واشنگتن،‌ محدود به افغانستان نیست. تنش های دیپلماتیک مزمن میان واشنگتن و اسلام آباد و عقبگرد های اخیر در افغانستان،‌ واشنگتن را وادار کرده تا سطح انتظارات خود از اجلاس قریب الوقوع سران ناتو در شیکاگو را کاهش دهد. نشست ناتو که 20-21 ماه می سال جاری میلادی در شیکاگوی امریکا برگزار می شود، قبلا توسط مقامات امریکایی به عنوان نشستی تعبیر شده بود که در آن قرار بود برنامه فراگیری برای مراحل انتقال تا سال 2014 و آغاز رسمی مذاکرات صلح افغانستان اعلام شود.

اکنون اهداف متعادل تر و در سطح پایین تری در این نشست دنبال می شود. اعلام آغاز رسمی مذاکرات صلح با طالبان و افتتاح رسمی دفتر سیاسی طالبان در قطر به احتمال قوی، اکنون بار دیگر به تعویق خواهد افتاد.

نشست سران ناتو که در آن پلان جامعی برای خروج مسئولانه از جنگ افغانستان و تحویل مسئولیت های امنیتی ارائه شود، برای باراک اوباما رییس جمهور امریکا که قرار است به زودی در انتخابات ریاست جمهوری آن کشور به مصاف جمهوری خواهان برود،‌ از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

وی ممکن است تسریع در روند خروج سربازان از افغانستان را در شیکاگو اعلام دارد. با آنکه فرماندهان نظامی امریکا احتمالا با چنین رویکردی موافق نخواهند بود، اما چنین رویکردی می تواند از سوی افکار عمومی امریکا استقبال شود؛ چیزی که می تواند توسط باراک اوباما به عنوان مصرف در سیاست داخلی دنبال شود.‌ افکار عمومی در امریکا اکنون بیش از هر زمان دیگری بصورت قاطعانه ای در مخالفت با جنگ قرار دارد. نظرسنجی های اخیر نشان می دهد که 69 درصد امریکایی از ادامه جنگ حمایت نمی کنند.

آغاز مجدد مذاکرات صلح دولت باراک اوباما را وا خواهد داشت تا بهای سیاسی بزرگتری را برای این گفتگوها هزینه کند؛ چیزی که تاکنون مقامات امریکایی به آن کمتر مایل بوده اند. تاخیر در مذاکرات صلح و تعلل مقامات واشنگتن در برداشتن گام های دیپلماتیک بعدی، بصورت مستقیم با نگرانی های واشنگتن به پیامدهای سیاسی گفتگو و مذاکره با گروهی که این کشور ده سال با آنها جنگیده، مرتبط بوده و بیانگر این نگرانی از سوی واشنگتن است.

در چنین شرایطی دشوار خواهد بود که مذاکرات صلح به سرعت روند عادی خود را باز یابد و دوباره میان دو طرف آغاز شود. واشنگتن احتمالا اکنون وزنه و بهای سیاسی آغاز مجدد مذاکرات صلح را در سیاست داخلی امریکا محاسبه خواهد کرد و احتمالا ترجیح خواهد داد تا بعد از انتخابات ریاست جمهوری آن کشور زمان بخرد و صبر کند.

اما مذاکرات صلحی که پیشرفت ها در آن به تحولات داخلی امریکا بستگی داشته باشد و با کندی به جلو برود، ممکن است موعد زمانی انتقال در 2014 را با چالش مواجه کند؛ چه آنکه انتقال مسئولیت های امنیتی به افغان ها و خروج نیروهای خارجی از افغانستان، اصولا و عمدتا به پیشرفت ها در زمینه مذاکرات صلح بستگی دارد.

سوالی که واشنگتن خود را ناگذیر می بیند به آن جواب بدهد اینست که آیا می خواهد بسادگی راه خروج را در پیش گیرد و با یک روش آبرومندانه از معرکه بیرون رود یا اینکه بصورت واقعی در صدد دستیابی به صلح باشد و بر اساس آن استراتژی خود را عیار کند.

دیدگاه شما