هرچند از رویدادهای خونین اخیر کابل روزهایی سپری شده است ، اما تبعات آن هم چنان باقی است. تامل بر واکنش ها و عبرت های که از این حادثه ، هرچند تلخ و تکان دهنده می توان گرفت بسیار خواهد بود. همینطور نگرش و زاویه منفی دیگر نیز از قضایای و مسایل کشور را برجسته می سازد که متاسفانه طی چندین سال گذشته گریبانگیر کشور و جامعه بوده است.

بدنبال رویدادهای اخیر کشور، که طی آن طالبان با یک عملیات گسترده و انسجام یافته به چند ولایت و چند نقطه از پایتخت کشور هجوم نمودند، رئیس جمهور از خود واکنش نشان داده است. رئیس جمهور در نخستین واکنش پس از حوادث اخیر، از عملکرد نیروهای امنیتی کشور قدردانی نمود.

وی اظهار امیدواری نمود که افغانستان پس از سال 2014 با آغاز خروج نیروهای خارجی از کشور، نیروهای امنیتی کشور قادر باشند که تامین امنیت کشور را بخوبی در اختیار گیرند. در ادامه این واکنش رئیس جمهور در ارتباط با چگونگی نفوذ و راه یافتن مخالفین به داخل کشور و بخصوص در پایتخت، دلیل آن را ضعف استخباراتی دانست.

وی علاوه بر اینکه ضعف اداره امنیت ملی را پذیرفت، انگشت اتهام را متوجه نیروهای ناتو نیز نمود و اظهارداشت که آنان در انجام مسئولیت امنیتی و استخباراتی برای جلوگیری از ورود مخالفین جدی عمل نمی نمایند. در برابر این اتهام رئیس جمهور بر نیروهای ناتو، فرمانده ناتو نسبت به آن از خود واکنش فوری نشان داد.

فرمانده ناتو ضمن محکوم ساختن تهاجم اخیر مخالفین از توانایی و مهارت و سرعت عمل نیروهای امنیتی افغان اظهار قدردانی نموده و آن را ستودنی خواند. فرمانده ناتو در ادامه بر این اظهارات رئیس جمهور که سهل انگاری و ناتوانی استخبارات نیروهای ناتو را یکی از عوامل نفوذ مخالفین در داخل کشور و ولایات خوانده بود اشاره نموده و آن را" بازی اتهام زنی " خواند.

وی ابراز داشت که نمی داند چرا رئیس جمهور کرزی چنین چیزی را بیان داشته است. اکنون موقع آن نیست که به چنین مسایلی مشغول شویم. همه ما در یک موضع و موقعیت قرار داریم. بازی اتهام زنی راه بجایی نمی برد. واقعیت اینست که نیروهای خارجی در برابر وقایع و رویداد های کشور مسئول و پاسخگو می باشند. این مسئولیت و پاسخگویی در مسایل امنیتی بیش از هر وقت دیگر جدی و شفاف می باشد. زیرا توجیه حضور آنان در کشور مقابله با تروریزم و تامین امنیت یاد می شود.

بنابر این اگر برای این توجیه خویش دلایل قانع کننده نتوانند ارائه دهند و یا نسبت به آن اهمال و ضعف نشان دهند، در این صورت باید حق داد که نگرش مردم و حکومت درباره حضور آنان متفاوت و منتقدانه باشد. اما این تمام سخن نیست. در زمینه استقرار ثبات و تامین امنیت در کشور و ارائه خدمات همگانی برای شهروندان وظایف و صلاحیت های هر نهاد و مسئولی بخوبی و روشنی تعریف گردیده است. این وظایف و صلاحیت ها یا در قوانین داخلی و یا در پیمان نامه ها و توافق نامه ها مشخص گردیده است.

بر این اساس حکومت افغانستان و در راس آن رئیس جمهور بزرگترین و مهم ترین مسئولیت و صلاحیت قانونی و ملی را نسبت به شهروندان کشور و در ارتباط با تامین منافع همه جانبه ملی از طرق مختلف از جمله ایجاد هماهنگی و جلب حمایت و کمک های بین المللی بردوش دارد. حال پرسش اینست که حکومت و رئیس جمهور در این راستا تا چه اندازه مسئولانه عمل نموده و از صلاحیت های خود بگونه درست و بجا استفاده کرده است؟

واقعیت آشکار اینست که متاسفانه حکومت و رئیس جمهور در این زمینه به مردم افغانستان و تاریخ کشور پاسخ قانع کننده ندارند.

به دلیل رعایت اختصار می توان به این نکته اشاره داشت که در طول ده سال گذشته کشور داری، شیوه ای بسیار رندانه را در پیش روی بوده است ؛ این شیوه رندانه بدست آوردن صلاحیت ها و امتیازات فوق العاده از سوی مقامات و گریز از مسئولیت پذیری در برابر آن می باشد.

در این خصوص اتهام زنی به خارجی ها و یا نیروهای سیاسی داخلی یکی از گریز گاههای شناخته شده مقامات درجه اول کشور می باشد. رئیس جمهوری همیشه کوشیده است که ناتوانی ها و ضعف های اساسی اداره خود را با حمله و انتقادات به دیگران خصوصا نیروهای خارجی مخفی سازد. اگر در روش اداره رئیس جمهور هیچ ثبات و استقراری را نتوان سراغ گرفت ، اما یک مورد وجود دارد که از آغاز تاکنون به شکل خط ممتد رئیس جمهور آن را دنبال نموده است. این خط ممتد" برف اندازی وی بر بام دیگران" می باشد.

رئیس جمهور همیشه سعی داشته است که از اشتباه و یا ضعف دیگران بسود خود بهره برداری نماید. انتقاد اخیر رئیس جمهور از ناتوانی استخبارات ناتو در زمینه شناسایی و جلوگیری نفوذ عوامل دشمن در داخل کشور، بیش از آنکه مسئولیت پذیرانه باشد بیشتر از آن جهت صورت گرفته است که وی نخواسته است در برابر پرسش های منتقدانه افکار عمومی نسبت به ناتوانی و ضعف غیرقابل توجیه مدیریت کلان کشور و بخصوص دستگاههای امنیتی تنها باشد. وی کوشیده است که در دادگاه افکار عمومی برای خود شریک جرمی هم همراه داشته باشد.

بنابر این، ضمن اینکه از شجاعت و دلیری نیروهای امنیتی( پولیس و اردوی ملی) در سرکوب و مهار تهاجم مخالفین ستایش و قدردانی بعمل می آید؛ بایستی این نگرانی را بصورت جدی مطرح نمود که توانایی و شجاعت نیروهای دلیر امنیتی قربانی ناتوانی ها و سیاست بازی های مسئولان و کسانی قرار گرفته است در برابر وظایف و مسئولیت های خود پاسخگو نبوده و به فداکاری سربازان شجاع وطن، جز بازی با الفاظ چیزی دیگر برای عرضه کردن ندارند.