منبع: واشنگتن پست / برگردان: عبدالاحد بهرامی

ما می توانیم اهدافی را که در افغانستان تعیین کرده بودیم، به سرانجام برسانیم؛ القاعده را شکست دهیم و پناهگاه های آنها را نابود سازیم؛ اما این اهداف به بجا گذاشتن افغانستانی بستگی دارد که بتواند بصورت مستقلانه روی پاهای خود بایستد.

من اخیرا در مراسمی به مناسبت بزرگداشت نود و سومین سالروز استقلال افغانستان شرکت کردم. در این مراسم، من از میزان امید و روند استحکام یافتن هویت ملی مردم افغانستان و همچنان عزم و اراده آنها برای رقم زدن آینده کشور شان حیرت کردم. بسیاری از مردم امریکا معمولا در جریان این نیستند که تعهد مردم افغانستان را به کشورشان ببینند و یا وضعیت رو به بهبود امنیت در این کشور را که در نتیجه مبارزات مشترک نیروهای افغان و خارجی حاصل شده است.

اما این فداکاری ها را می بینم. و من مطمئنم که با تعهد جامعه بین المللی ما می توانیم دستاوردهای خود را استحکام بخشیم و صلح پایدار را در کشوری در نقطه ای از جهان تامین نماییم که برای امنیت ملی ایالات متحده از اهمیت به سزایی برخوردار است.

افغانستان به این نقطه درخشان از تاریخ خود از روی اتفاق و یا بخت و اقبال نرسیده است؛ بلکه این از نتایج رویدادهای بزرگ و حیاتی است: از جمله، افزایش روزافزون قابلیت ها و توانایی های نیروهای امنیتی افغانستان؛ امضای معاهده های مشارکت استراتژیک دوجانبه و چندجانبه میان افغانستان و کشورهای دیگر؛ و تعهد کشورهای عضو جامعه بین المللی برای حمایت دوامدار از افغانستان در جریان یک دهه آینده.

بار سنگین این دستاوردها بر شانه های نیروهای تحسین برانگیز افغان و ائتلاف بوده است؛ آنهایی که امروز در این کشور خدمت می کنند و آنهایی که قبلا وظایف خود را انجام داده اند. فداکاری های شگرف و فوق العاده آنها فضای امنی را در این کشور ایجاد می کند که در نهایت، یک احساس واقعی از اعتماد به نفس را در میان مردم افغانستان به وجود می آورد.

ما اجازه نخواهیم داد که تلاش ها و دستاوردهای ما توسط حملات به اصلاح "سبز علیه آبی" –از سوی سربازان افغان علیه نیروهای خارجی– به بیراهه رود و از مسیر خود منحرف شود؛ حملاتی که اخیرا بصورت گسترده ای جلب توجه کرده است. هر موردی از این حملات یک تراژدی است و ما برای از دست دادن هر سرباز ناتو و امریکایی در سوگ می نشنیم. هراز گاهی من از پلکان های هواپیما شاهد صحنه رنج آوری بوده ام؛ زمانی که جنازه های سربازان را به خانه می فرستیم. من شخصا هر سربازی از "نیروهای یاری امنیتی بین المللی" (آیساف) را که جان خود را از دست می دهند، تحویل می گیرم.

رهبران افغان و جامعه بین المللی در همه سطوح، همه تلاش های خود را انجام می دهند و وقت خود را صرف می کنند تا این تهدیدها را کاهش دهند. ما تدابیری را به مرحله اجرا گذاشته ایم تا از سربازان خود بهتر حفاظت کنیم؛ ما تلاش کرده ایم تا نیروهای امنیتی را با حدود 350000 سرباز و پرسنل برای افغانستان ایجاد کنیم؛ و افغان ها اکنون رهبری عملیات های نظامی و امنیتی را در سه چهارم وسعت کشور بر عهده دارند. این یک روند برگشت ناپذیر است.

اما اکنون و در اینجا موضوع اصلی، حملات سربازان افغان علیه نیروهای خارجی یا حملات "سبز علیه آبی" است. همه روزه، صدها هزار سرباز نیروهای پولیس و ارتش افغانستان در سراسر این کشور، شانه به شانه و در کنار نیروهای ائتلاف بین المللی کار می کنند و برای شکست دشمنان مشترک مان و حفاظت از مردم افغانستان مبارزه می کنند. نیروهای افغان و ناتو در عملیات های متعدد امنیتی و در تلاش برای تحقق امنیت و ثبات برای مردم افغانستان تعامل و روابط نزدیکی با هم دارند.

تمرکز و جلب توجه گسترده حملات سربازان افغان علیه نیروهای ناتو موسوم به "سبز علیه آبی"، جنایت های طالبان و کشتار غیرنظامیان افغان توسط گروه های شورشی به رهبری ملاعمر را تحت الشعاع قرار می دهد. با وجود آنکه ملاعمر با تزویر و دورویی به افراد و گروه های تحت امر خود می گوید که از حمله بر غیرنظامیان خودداری کنند، اما رهبر طالبان خون افراد بیگناه و غیرنظامی را بر دستان خود دارد. این نشان می دهد که رهبر طالبان یا خود خارج از دسترس نیروهایش است و یا اینکه وی نیروهایش را در کنترول خود ندارد. شاید این هیچ تعجب برانگیز نباشد.

ملاعمر در پاکستان زندگی می کند؛ طوری که بسیاری از فرماندهان طالبان در آنجا زندگی می کنند. آنها از این پناهگاه های امن خود، صدها تن از جنگجویان جوان، تاثیرپذیر، احساساتی و عمدتا مذهبی و فلاکت زده را به سوی سرنوشت مرگ و یا زندان ها در افغانستان می فرستند. آنها به دلیل اعمال این چنینی که مرتکب می شوند، دیگر توجیهی در ادعای خود برای غرور، شرافت و ارزش های اسلامی و فضایل اخلاقی ندارند.

در این جا، "ترکیب رنگ" دیگری نیز معنا می یابد: "سفید علیه سرخ"، خیزش های مردمی علیه گروه های شورشی. مردم افغانستان اکنون در مناطق مختلف این کشور بسیج می شوند تا طالبان را که به شدت مورد نفرت مردم قرار گرفته است، از قریه های خود بیرون برانند. این جنبش در مناطقی شکل می گیرد که در آنجا دست های سنگین طالبان و سایه های وحشت برانگیز این گروه، سرانجام منجر به ایجاد خیزش مردمی علیه گروه های شورشی شده است.
این روند به خوبی گویای آنچه است که افغانستان در آینده در پیش رو دارد. اما جامعه بین المللی باید این را بداند که اگر ما عزم و اراده خود برای پیروزی را ببازیم، این دستاوردها شکننده و قابل برگشت خواهد بود.

نیروهای امریکایی، ائتلاف و نهادهای امنیتی افغانستان به تلاش های خود برای غلبه بر "حملات سبز علیه آبی" ادامه خواهند داد. ما برای از دست رفتن زندگی ارزشمند سربازان خود سوگوار می شویم، اما اجازه نخواهیم داد تا این تهدیدها، دستاوردهایی را که با فداکاری های نیروهای افغان و ائتلاف بین المللی به دست آمده است، از مسیر منحرف سازد.

ما همچنان مصمم هستیم تا از جمعیت غیرنظامی افغانستان، "سفید"، علیه وحشت شلاق و خشونت طالبان، "سرخ"، محافظت کنیم. این مبارزه راه درازی تا پایان خود دارد؛ اما راه حل، در تقویت و افزایش توانایی های روزافزون "ما" –نیروهای افغان و ائتلاف– یافت خواهد شد؛ نه اینکه توسط خشونت های "سبز علیه آبی" تعریف شود. آرمان ها و اهداف ما درست و عزم و اراده ما واضح و قاطع است. فداکاری ها و جانفشانی های ما هرگز بیهوده و عبث نبوده است. ما، بدون هیچ تردیدی، پیروز خواهیم شد.