بر اساس آخرین گزارش‌های دریافتی طالبان برای چندمین بار، تعدادی از مسافرین عادی را در مسیر را ه بامیان- کابل بصورت فجیع بقتل رساندند. گفته می‌شود که روزهای گذشته طالبان پنج مسافر را در کابل-بامیان از موتر پایین نموده و سپس بی‌رحمانه تیرباران کردند. این جنایت که در ساحه ولایت میدان وردک رخ داده است از سوی مقامات این ولایت نیز مورد تایید قرار گرفته است.

سخنگوی والی میدان وردک دراین رابطه به خبرنگاران اظهارداشت: " پنج نفر غیرنظامی که سوار بر یک موتر بودند از سوی مخالفان در منطقه ملاخیل در مسیر میدان-بامیان پیاده شدند و ساعت دو عصر ما اطلاع به دست آوردیم که (مخالفان) چند جسد را در منطقه کوته عاشورو گذاشته‌ اند. وقتی که نیروهای امنیتی ما به منطقه رسیدند، جسدهای پنج نفری را که به ضرب گلوله مخالفان کشته شده بودند، پیدا کردند و به خانواده‌های ‌شان تسلیم کردند.".

مسیرراه بامیان- کابل که از ولایت میدان وردک عبور می‌نماید، یکی از مرگبارترین مسیرها برای مسافرین بامیان بشمار می‌آید و تاکنون تعداد زیادی از مسافرین بدست مخالفین در این مسیر بقتل رسیده اند.

همانطور که گفته شد این جنایت برای چندمین بار است که در این مسیر به وقوع می‌پیوندد. قبل از این نیز مسافرین عادی بوسیله طالبان بقتل رسانیده شده اند که موجب برانگیختن اعتراضات گسترده مردم بامیان گردید.

ناامنی در راه‌های ارتباطی کابل و ولایت‌های مرکزی بامیان و دایکندی با اعتراض‌های مکرر مردم در کابل و این ولایت‌ها همراه بوده و آنها دولت را نسبت به تامین امنیت در این مسیرها متهم به بی‌توجهی کرده‌اند. بااینکه مقامات حکومتی و امنیتی بارها قول داده اند که در زمینه تامین امنیت راه‌های مواصلاتی کشور، از جمله راه ارتباطی بامیان-کابل اقدام جدی خواهند کرد ولی تاهنوز هیچگونه اثری مثبت از این اقدام‌ها مشاهده نشده است،

طالبان هم چنان با قدرت و اطمینان خاطر دست به جنایت زده و مسافرین عادی را بقتل می‌رسانند. بدنبال این بی توجهی‌های حکومت و مقامات امنیتی صدها تن از ساکنان ولایت بامیان، در مرکز کشور نسبت به این بی توجهی‌ها و وقوع رویدادهای خونین و ادامه ناامنی در جاده‌های منتهی به این ولایت، دست به اعتراض زدند.

آنها برای چندمین بار در شهرکابل و نیز بامیان، به خیابان‌ها ریختند و نسبت به افزایش ناامنی در راه‌هایی که این ولایت را با کابل، پایتخت و ولایت‌های هم‌جوار وصل می‌کند، اعتراض کردند. آنان هم چنین ازطریق نشست‌های مدنی نیز اعتراض خود را بگوش مقامات رسانیدند اما متاسفانه تا هنوز نتیجه مثبت بدست نیاوردند. مردم همواره اعتراض داشته اند که از ناامنی‌های موجود به ستوه آمده‌اند. جوان‌های این مردم در ولایت میدان‌وردک سر بریده می‌شوند، راه‌های این مردم بسته می‌شود. مواد غذایی به مردم نمی‌رسد.

واقعیت اینست که نارضایتی مردم بامیان نسبت به نبود امنیت بخشی از نارضایتی مردم در سطح کشور می‌باشد. در شرایط کنونی صدای اعتراض نسبت به بی توجهی حکومت و مقامات امنیتی در تامین امنیت شهروندان و سرکوب مخالفین از هرگوشه کشور بلند است. اعتراض به ناامنی فریاد بلندی است که از پایتخت تا شمال و شرق و مركز كشور؛ در هرجایی كه فرصتی برای بلند كردن فریاد اعتراض میسر باشد، مردم ندای بیزاری از خشونت را سر می دهند. همانطور که مردم بامیان صدای عدالت‌خواهی خود را نسبت به ناامنی و عدم پیگیری جنایت‌ها بلند نمودند در این دادخواهی مجامع مختلف مدنی و مردمی کابل نیز با آنها هم‌صدا شدند.

چندی پیش تر كودكان دانش آموز نورستانی پس از آن ‌كه مشاهده كردند، مكاتب‌شان توسط طالبان مسدود شده است، خود با راه اندازی اعتراض عمومی، دروازه‏های مكاتب‌شان را باز نمودند. وقتی آنان به سوی مکتب‏های ولسوالی وایگل حرکت کردند، معلمان و مردم عادی این ولسوالی نیز از آن‌ها حمایت نموندند.

مردم پروان مدتی قبل در اعتراض به اعدام صحرایی زنی در آن ولایت از سوی گروه طالبان، دست به تظاهرات مدنی و مسالمت‌‌آمیز زدند.

"افراط‏‌ گرایی بس است." این شعار معترضین مردم هرات بود كه‌ در بیزاری و انزجار شدید از افراط‌ گرایی روز افزون در این ولایت آن را فریاد کردند؛ فریادی که با صداهای دادخواهانه و تجمع‏های مردمی‌ در بسیاری از نقاط کشور که خواستار حق و عدالت بودند، شباهت و پیوند فراوان داشت.

با همه این اعتراض ها، دردمندانه هنوز مرگ غمبارهم وطنان بدست طالبان ادامه دارد. تراژدی که فرجام تاریک آن هم چنان ناپیداست. یکی از آرزوهای محقق نشدنی مردم ما پس از سقوط طالبان این بود که به کشتارهای دسته جمعی و قومی پایان داده شود. اما با گذشت زمان این آرزو متاسفانه نه تنها محقق نشد و بلکه کشتارهای غیرنظامیان بصورت کاملا سازماندهی شده و سیستمایتک هم چنان ادامه یافت.

جای تاسف در این است که مردم عادی از هر سوی آسیب پذیر می‌باشند. اگر در گذشته طالبان ادعا می کردند که تنها در برابر دولت و نظامیان بین المللی مستقر در کشورجنگ می کنند، اما اکنون کاملا بصورت آشکار افراد این گروه حملات خویش را متوجه مردم عادی و آن هم از یک قوم خاص کرده اند. به هر صورت در بسیاری از حوادثی که اخیرا از سوی طالبان رقم خورده، مردم عادی بوده اند که هدف اصلی عملیات های انفجاری و انتحاری طالبان قرار گرفته اند.

در این میان یکی از تلخ ترین حوادث کشتار غیرنظامیان در هلمند می توان نامبرد. هرچند تحلیل گران دلایل مختلفی را برای رویکر جدید طالبان درکشتار مردم عادی اظهار می دارند؛ از جمله اینکه گفته می شود این گروه از این طریق می خواهد خوف و وحشت را در جامعه حاکم نموده تا زمینه سلطه مبتنی بر خوف و مرگ را دوباره در کشور برای خود فراهم سازد. به معنای دیگر طالبان می خواهند با ترساندن مردم و ایجاد وحشت بین آنان، این شرایط را فراهم گردانند که پس ازسال 2014 و خروج نیروهای بین المللی و ناتوانی نیروهای حکومتی، مردم را وادار به تسلیم در برابر اراده خویش سازند.

البته که ریشه ها و دلایل افزایش خشونت در کشور و توانمندی روز افزون طالبان، مختلف و گوناگون اند، اما نباید فراموش نمود که ریشه ها و عوامل اصلی ناامنی در کشور را قبل از همه چیز باید در رفتار استبدادی و تمامیت خواهانه و بستر فرهنگی حاکم جستجو کرد. راه ورود بیگانگان در این سرزمین و هم چنان زمینه دخالت آنان در سرنوشت مردم ، در واقع توسط همین بسترهای فاسد و متحجرانه فراهم گردیده است که خود برای بقای قدرت همواره به دامان بیگانگان متوسل شده اند.