در یک دهه گذشته تجربه نشان داده است که به هر میزان که حکومت سعی کرده است امتیازات بیشتری را به مخالفان بدهد خشونت آفرینی های این گروه نیز افزایش یافته است. در این ده سال بارها و بارها حکومت زندانیان طالبان را از زندانهای کشور آزاد کرده است به این امید که این افراد بتواند هم خود دست از خشونت آفرینی بکشد و هم مخالفان مسلح دیگر را تشویق نمایند تا سلاح را کنار گذاشته و به زندگی عادی بر گردند.

اما نتیجه ی که مردم و دولت از این اقدامات دیده است عکس ما جرا بوده است و همین افراد با جدیت بیشتر حملات سنگین و مرگبار دیگر را علیه نیروهای ارتش و قوای ناتو سازمان دهی کرده اند. در واقع اقتدار روز افزون طالبان در یک دهه گذشته مدیون امتیاز دهی ها و کوتاه آمدن های حکومت در برابر این گروه است. متاسفانه طالبان بجای آنکه از نرمش و کوتاه آمدن های حکومت در برابر خود در جهت برقراری ارامش و ثبات در کشور استفاده نمایند برعکس همواره از این موارد به عنوان فرصتی برای تجهیز و تقویت مجدد نیروهای خود استفاده کرده است.

اما عجیب تر از همه این است که با وجود این تجارب روشن و ملموس بار دیگر رئیس شورای عالی صلح افغانستان از بان کی مون دبیر کل سازمان ملل خواسته است که نام رهبران و فرماندهان گروه طالبان را از لیست سیاه حذف نمایند. در سفری که حامد کرزی و شماری از اعضای هیات افغانی در روزهای اخیر به نیویارک، داشته اند هیات افغانی در این سفر دیداری را با با بان کی مون دبیر کل سازمان ملل متحد، داشته اند.

در این دیدار یکبار دیگر صلاح الدین ربانی، رییس شورای عالی صلح، از بان کی مون خواسته است که نام های بزرگان طالبان را از لیست سیاه سازمان ملل حذف کند. البته قبل از این نیز دولت افغانستان از سازمان ملل خواسته بود که نام آغاجان معتصم، از سران طالبان را از لیست حذف کند.

در حالیکه امتیاز دادن ها به طالبان و پذیرش نمایندگان آنان برای گفتگو های مقدماتی به اصطلاح صلح پدر اقای صلاح الدین ربانی (رئیس اسبق شورای عالی صلح را به قتل رساند) اینک اقای ربانی بازهم سعی دارد روند امتیاز دهی به این گروه را ادامه بدهد. جالب است که بان کی مون دبیر کل سازمان ملل در این دیدار به نکته ظریفی اشاره می کند که حاکی از دقت نظر وی در مورد مسیر نا موفق صلح در افغانستان است وی در این دیدار می گوید کوشش های صلح تحت ریاست صلاح الدین ربانی در صورتی می تواند نتیجه بخش باشد که معیارهای مهم این روند در نظر گرفته شود.

آنچه که تاکنون از جانب مقامات ناتو و قوای ائتلاف و مقامات حکومت افغانستان به مثابه معیار صلح ارائه شده است پذیرش قانون اساسی کشور، و دست آوردهای نظام کنونی توسط طالبان است. چیزی که به هیچ عنوان تاکنون از جانب طالبان مورد پذیرش قرار نگرفته است و همین نیز از عوامل شکست تلاشهای صلح در کشور بوده و هست.

در خواست حذف نام سران طالبان در حالی از جانب هیات افغانی مطرح می گردد که دقیقا همزمان با حضور این هیات در نیویارک طالبان حملات سنگینی را علیه نیروهای پلیس و قوای خارجی در کشور راه اندازی می کنند. روز گذشته مقام های محلی در ولایت لوگر اعلام کردند یک بمب گذار انتحاری موتر مملو از مواد منفجره را در نزدیک کاروان نظامیان خارجی انفجار داد.

به گفته جنرال غلام سخی روغ لیونی قوماندان امنیه ولایت لوگر این انفجار در جاده برکی برک ولایت لوگر رخ داه است که در اثر آن یک سرباز آمریکایی کشته و یک تن دیگر به شدت زخمی شده است. نظامیان امریکا در منطقه موسوم به الیاس خان از مربوطات ولسوالی برکی برک ولایت لوگر، در حال گشت زنی بودند که مورد حمله انتحاری قرار گرفتند.

اخیرا بخش های از ولایت لوگر شاهد خشونت های فزاینده ای بوده است در حدی که باشندگان برخی از ولسوالی های این ولایت می گویند که دیگر حوصله "جنایات" طالبان را ندارند و در برابر طالبان قیام کرده اند. این درحالیست که روز سه شنبه نیز طالبان مسلح یک پوسته سربازان پولیس ملی را در منطقه چشمه ميشك مورد حمله قراردادند.

فراه از ولایت هایی است که در بخش هایی از آن حضور شورشیان چشمگیر خوانده شده است. سخنگوی والی فراه گفته:" در این درگیری که به مدت چند ساعت ادامه داشت شماری از طالبان و نیروهای پلیس کشته و زخمی شده اند به گفته او، طالبان دریک برنامه سازماندهی شده قصد حمله گسترده بالای چند پوسته امنیتی را داشتند که به کمین سربازان پولیس مواجه شدند. او گفت که ده ها میل سلاح سبک وسنگین، مواد انفجاری، و وسایط نقلیه طالبان نیز به دست سربازان دولتی افتاده است.

به هر حال نه تنها این موارد از خشونت آفرینی های طالبان همزمان با درخواست حذف نام رهبران آنان توسط هیات افغانی در نیویارک، حاکی از عدم موفقیت استراتیژی صلح در کشور است؛ بلکه در گذشته نیز طالبان حتی سعی کردند جرگه ی صلح در کابل را آماج حملات مرگبار قرار دهند که بر اثر آن عالی ترین مقامات امنیتی کشور از کار بر کنار شدند.

اما باوجود این تجارب روشن و آشکار عجیب این است که چرا هنوز حکومت و شورای عالی صلح در تلاش اند بازهم به طالبان باج بدهند و با امتیاز دهی های بیشتر این گروه را برای خشونت آفرینی های بیشتر مصمم تر از گذشته سازند. اگر در این سالها حتی یک گام کوچک از جانب طالبان به سمت صلح برداشته می شد بازهم می توانستیم توجیهی برای امتیاز دهیی های یک جانبه حکومت به این گروه بیابیم اما وقتی که کوچک ترین گام به سمت صلح از جانب طالبان دیده نمی شود تداوم این امتیاز دهی ها پرسش ها و تردید های جدی را در اذهان عمومی کشور ایجاد می نماید.

این روند به شکستن اعتماد ملی و وفاق ملی در کشور می انجامد؛ زیرا هنگامیکه توجیه درستی برای اقدامات حکومت و حاکمان کشور وجود نداشته باشد اذهان عمومی به سمت مسائل حاشیه ی دیگری سوق داده می شود که می تواند برای امنیت وثبات کشور بسیار خطر ناک باشد.

ممکن است برخی چنین برداشت کنند که این امتیاز دهی های مقامات حکومت به گروه طالبان - درحالیکه کوچک ترین گام به سمت صلح برنداشته اند و بلکه بیش از پیش تقویت و تجهیز شده اند بدلیل فرصت های که حکومت در اختیار آنان قرار داده است- بیشتر روی ملاحظات قومی و تباری می باشد.

زیرا غیر از این توجیه هیچ توجیهی دیگری را نمی توان برای این فرصت دادن ها به طالبان توسط حکومت پیدا کرد. چه کسی می تواند منکر آن گردد که همین فرصت دادن ها به طالبان که درواقع یک نوع فرصت سوزی در کشور بود، باعث تقویت و تجهیز بیشتر این گروه شده و کشور را با خشونت های بیشتر درگیر ساخته است. به نظر می رسد وقت آن رسیده است که مقامات حکومت درک کنند که صلح با امتیاز دهی و التماس بدست نمی آید؛ بلکه این استراتیژی کاملا به شکست انجامیده و باید حکومت طرحی نو در افکند.

طالبان تا هنگامیکه فکر کنند حکومت از موضع ضعف با آنان مواجه است و حاضر است امتیازهای فراوان به آنان بدهد این گروه بدون شک تا تغییر کامل نظام و برقراری نظام طالبانی از موضع خود کوتاه نخواهند آمد. این یعنی برباد دادن تمامی دست آوردهای کشور در یک دهه گذشته و یک فاجعه بزرگ در تاریخ کشور.