عملکرد گروه طالبان در یک دهه گذشته نشان می دهد که این گروه به هیچ عنوان به صلح نمی اندیشد. زیرا در منظومه باورهای این گروه اعتقاد به صلح و هم زیستی مسالمت آمیز با دیگران تعریف نشده است.

به همین دلیل هر از چند گاهی افراد وابسته به این گروه به بهانه های مختلف مقامات بلند پایه دولتی و شهروندان عادی کشور را به بهانه های مختلف هدف حملات تروریستی و مرگبار خویش قرار می دهند.

پس از ترور برهان الدین ربانی رئیس اسبق شورای عالی صلح توسط پیام آور صلح طالبان، این بار رئیس امنیت ملی کشور در طرحی مشابه هدف حمله تروریستی قرار گرفت اما جان سالم بدر برد.

طبق گزارش ها یک حمله کنندۀ انتحاری که درواقع حامل پیام صلح طالبان بوده است مواد انفجاری همراهش را روز پنچ شنبه در یک مهمانخانۀ امنیت ملی منفجر ساخته و آقای خالد را زخمی کرده است. ریاست عمومی امنیت ملی، با پخش خبرنامۀ حمله به جان آقای خالد را یک عمل بزدلانه و هراس افگنی دانسته است.

در همین حال طالبان با پخش یک خبرنامه مسؤولیت این حملۀ را بر عهده گرفته اند. سخنگوی طالبان، ذبیح الله مجاهد گفته است که، فرد انتحار کننده حافظ محمد نام داشت و مواد همرایش را منفجر ساخته است.

با توجه به اقدامات تروریستی مخالفان مسلح که هر از چند گاهی تکرار می شود می توان حدس زد که این گروه به هیچ عنوان به صلح نمی اندیشند و از هر فرصتی برای ضربه زدن به مقامات دولتی و شهروندان عادی افغانستان دریغ نمی کنند.

این گروه متاسفانه به افراد عادی نیز رحم نکرده و در بسیار موارد افراد بی گناه و کارمندان موسسات امدادی و کمک رسان به مردم نیازمند را نیز هدف حملات خود قرار می دهند. چندی قبل مخالفان مسلح دختری را که در برنامه واکسیناسیون فلج اطفال به مردم خدمت می کرد.

هدف حمله قرار داده و این دختر نوجوان در اثر زخمی که از تیر اندازی افراد مسلح متحمل شده بود جان داده است.

انیسه که در اجرای برنامه واکسیناسیون فلج کودکان، خدمت می کرد دانش آموز صنف دهم یکی از مکاتب ولایت کاپیسا معرفی شده که به صورت داوطلبانه در برنامه تطبیق واکسیناسیون فلج کودکان شرکت کرده بود.

عکس های که از انیسه نیز در سایت های اجتماعی نظیر فیس بوک منتشر شده، نشان می دهد که او یک دختر حدود چهارده تا پانزده ساله است. این گونه حملات ددمنشانه و وحشیانه به شهروندان بی گناه و خدمت گذار مردم اوج جنایت پیشگی و خشونت طلبی این گروه ها را به نمایش می گذارد.

این گونه رویدادها نشان دهنده این واقعیت است که چنین گروه های هر گز به همزیستی مسالمت آمیز با دیگران نمی اندیشند و گرنه شهروندان بی گناه را هر گز هدف کشتار خود قرار نمی دادند.

در چنین وضعیتی آیا می توان امید داشت که صلح در افغانستان می تواند رویای دست یافتنی باشد؟

آیا با کسانی که با حیات مردم و انسانهای بی گناه مشکل دارند می توان به امید صلح گفتگو و تفاهم کرد؟ کسانی که کشتن را هنر می دانند و از هر فرصتی برای کشتن خود و دیگران استفاده می کنند می توان برای صلح گفتگو کرد؟

صلح هنگامی ممکن است که دو طرف به حیات بیاندیشد نه مرگ؟ هدف از صلح حیات مسالمت آمیز و آرام است نه کشتار و جنایت و خونریزی. بنا بر این چگونه می توان با کسانی که جز به مرگ نمی اندیشند صلح کرد؟ به نظر می رسد اگر همچنان در افغانستان عده ی بر طبل خالی صلح بکوبند .

همچنان گروه های تروریستی را با امتیاز دهی های بی فایده قوی تر و مصمم تر کنند، صلح در افغانستان به رویای دست نیافتنی تبدیل خواهد شد.

زیرا به هر میزانی که این گروه ها احساس قدرت کنند و امتیاز بدست بیاورند به کشتار و مرگ آفرینی های بیشتر می اندیشند و دیگر مسیر صلح با دشواری های بیشتر مواجه می گردد.

باید با کسانی که به زبان جنگ و تفنگ سخن می گویند با همان زبان سخن کرد و گرنه باید شکست را پذیرفت و دیگر پیروزی در کار نخواهد بود.

همین امیتاز دهی های یک جانبه باعث شده است که گروه های مخالف مسلح همچنان به جنایت های شان ادامه داده و هر روز جان تعداد انسانهای بی گناه و مظلوم را می گیرند.

روزی نیست که از اثر ماين گذاري هاي كنار جاده مردم بي گناه و بي دفاع ما در گوشه و كنار كشور کشته یا معلول، معيوب نشوند.

همواره دراين رويداد هاي هولناك و ترسناك بيشترين قربانيان را زنان و كودكان معصوم تشكيل مي دهند. چندي قبل دريكي از ولسوالي هاي ولايت فراه يك تعداد هموطنان ما به شمول زنان و كودكان كه سوار بر موتر ملي بس بودند و قصد داشتند تا در يك مراسم عروسي شركت نمايند کشته و زخمی شدند .

با برخورد موتر عامل شان با ماين جاسازي شده كنار جاده در حدود بيست تن هموطنان مظلوم و بي گناه ما جان باختند و وابستگان شان را به ماتم عزيزان شان نشاندند.

براستی چه کسی مسئول این همه جنایت آفرینی ها در کشور اند؟ پرسش مهم تر این است که دشمنان مردم افغانستان و گروه های تروریستی از کجا تغذيه و حمایت مي شوند؟

مسلما کسی نمی تواند مدعی شود که این گونه اقدامات کار مخالفان مسلح نبوده و مثلا ماين هاي كنار جاده اي خود به خود در طبعيت سبز مي كنند. بلکه این گونه ماین گذاری ها توسط انسان ها با تكنالوژي مدرن و پيشرفته ساخته شده و بعداً جاسازي مي گردد. متاسفانه دشمنان مردم افغانستان سعي و تلاش مي ورزد تا به هر شكلي از اشكال اوضاع امنيتي كشور ما را نا امن ساخته و مشكلات گونا گون را ايجاد نمايند.

بنابر اين دولت مردان کشور ما باید بیش از پیش سعی کنند با کمک جامعه جهانی بجای امتیاز دهی های بی فایده به این گروه ها، منشا اصلی حمایت از تروريستان و تجهيز و تمويل آنانرا پیدا و نابود نمایند.

باتوجه به آنکه سخنگویان طالبان عملا مسئولیت چنین عملیات های تخریبی را به عهده می گیرند يكي از گروه هايی كه رول عمده را در كارگزاري ماين هاي كنارجاده اي دارند، طالبان است.

اين گروه در برابر نيروهاي امنيتي افغانستان و بين المللي، توانايي جنگ رويا رويي را از دست داده اند .

اکنون ظاهرا به خاطر بدست آوردن پول از حامیان خارجی شان و یا کسب امتیازات بیشتر از دولت افغانستان به فعاليت هاي تخريبي و تروريستي مانند ماين گزاري هاي كنار جاده، حملات انتحاري و... ادامه می دهند. طبیعی است که اگر روند امتیاز دهی ها و حمایت های خارجی از این گروه ادامه یابد فعالیت های تخریبی آنان نیز افزایش خواهد یافت.

بنا بر این ایجاب می کند که در استراتیژی جنگ و صلح در افغانستان تجدید نظر جدی صورت بگیرد.

در پایان باید گفت درست است که برخی آموزه های اعتقادی یا برداشتهای خاص از آموزه های مذهبی در میان گروه های هراس افگن باعث تداوم خشونت آفرینی ها در افغانستان باشد.

اما این را هم نباید فراموش کرد که ندانم کاری ها و سیاست های مبهم و ناروشن دولت افغانستان در قبال این گروه ها نیز خود مایه تداوم خشونت افرینی ها در کشور شده است.

دولت افغانستان مایل به همکاری های درازمدت با هم پیمانان غربی و بین المللی خود است .

چیزی که به هیچ عنوان مورد قبول گروه های هراس افکن نیست و آنان در چنین وضعیتی هر گز به مصالحه نمی اندیشند.

پس بایسته است دولت در قبال مخالفان مسلح استراتیژی روشن و شفاف داشته باشد و بیش از این مردم افغانستان را قربانی خشونت های این گروه ها نسازد.