در یک دهه گذشته همواره در پی خشونت آفرینی های گروه های تروریستی مردم افغانستان بجای دست بردن به سلاح و مقابله به مثل کردن به اعتراضات مدنی و صلح آمیز روی آورده اند. نسل جوان کشور با عبرت گرفتن از چند دهه جنگ و خشونت بی نتیجه و ویرانگر در کشور، بجای دست بردن به تفنگ، دست به قلم شده و به مکاتب و دانشگاه ها روی آوردند  تا با فراگیری فنون وعلوم جدید به ساختن کشورشان همت کنند و ویرانی های جنگ را از نو بسازند. این نسل به همزیستی مسالمت آمیز و فراگیری روش های جدید مبارزه قدرت روی آوردند و به زودی به نسل پیشرو و افتخار آفرین برای کشور شان تبدیل شدند.

پدران این نسل نیز در این سالها فرزندان شان را به دوری جستن از جنگ و خشونت و روی آوردن به تعلیم و تعلم تشویق و ترغیب کردند و سعی کردند زور بازوان فرزندان شان در میدان های مسابقات بین المللی ورزشی حریفان شان را از پا در آورند و برای افغانستان افتخار افرینی کنند. خوشبختانه فرزندان همین مردم در سالهای اخیر افتخارات بزرگی را در میدان های ورزشی و علمی برای افغانستان بدست آوردند اما دریغا که دولت مردان بجای توجه به این تغییر و تحول عظیم در فکر و اندیشه مردمان این دیار به آنان بی مهری کردند.

در روزهای اخیر گروه های تروریستی بار دیگر دست به حملات وسیع به مناطقی از ولایت دایکندی زدند ساکنان این مناطق از همان مردمانی اند که در یک دهه گذشته به دمکراسی و نظام مبتنی بر ارزش های اسلامی و انسانی لبیک گفته و سلاح های دست داشته شانرا در پروسه خلع سلاح عمومی به دولت واگذار کردند و فرزندان شان به مکتب و دانشگاه ها روی آوردند و دیگر سنگر جنگ و تفنگ را با اعتماد به جامعه جهانی و دولت افغانستان ترک گفتند. اما در روزهای اخیر پس از انکه طبق فرمان رئیس جمهور حملات هوایی قوای بین المللی علیه تروریست ها در کشور ممنوع اعلام شد این گروه ها با استفاده از این فرصت و با اطلاع از خلع سلاح عمومی مردم منطقه حملات شان علیه این مناطق را سازمان دهی کرده وشورشیان با سلاح های سنگین از باغران هلمند بالای پوسته های امنیتی در ولسوالی کجران حمله کرده اند.

دایکندی از ولایت های نسبتا آرام در مرکز کشور است که برخی از ولسوالی های آن با ولایت های نا امنی چون هلمند، هم مرز است. اگرچه طبق گزارشها در نتیجه این در گیری ها،  سه پلیس زخمی شده و دو شورشی مسلح کشته و سه طالب دیگر نیز زخمی شده اند. اما این رویداد نشان می دهد که تروریستها به دنبال فاجعه آفرینی های دیگر در مناطق مرکزی افغانستان است زیرا می دانند قوای هوایی در کار نیست و مردم نیز سلاحی در دست ندارند. این درحالیست که  با رسیدن فصل بهار و گرم شدن هوا مخالفان مسلح مانند سالهای گذشته بصورت کاملا مسلح وارد روستا ها و قریه های مردم شده و فاجعه آفرینی می کنند.

متاسفانه این تنها ولایت دایکندی نیست که گروه های تروریستی حملات شان علیه مردم را سازمان دهی می کنند بلکه برخی مناطق دیگر کشور از جمله ولایت غزنی و برخی ولسوالی های آن نیز هر از گاهی شاهد اقدامات تروریست ها علیه مردم است. بی توجهی ها و ضعف قوای امنیتی در این مناطق باعث شده است موج گسترده نا امنی امن ترین مناطق کشور در سالهای اخیر را نیز دربر گیرد. متاسفانه دراین اواخر برخی از مناطق ولایت غزنی بویژه مسیر های مواصلاتی ولسوالی های آن هر از چند گاهی توسط مخالفین مسلح مسدود و مسافران مورد آذار و اذیت قرار می گیرند.  مخالفان مسلح حکومت به اخاذی از مردم، آتش زدن اموال آنان، و در مواردی هم به قتل و کشتار مردم اقدام می کنند. چندی قبل طالبان با ارسال نامه رسمی به مردم ولسوالی جاغوری مسیر راه گیلان به این ولسوالی را مسدود کردند که دوباره با تلاش موسفیدان محل بروی مردم باز گردید؛ ولی این گونه اقدامات طالبان هر از چند گاهی در این ولایت تکرار می شود و این وضعیت مردم را به ستوه آورده است.

متاسفانه روند آزار و اذیت مردم در این اواخر رو به افزایش است مردم در مسیر های مواصلاتی ولایت غزنی هیچگونه امنیت جانی ومالی ندارند. این درحالیست که مردم ولایت غزنی با اعتماد به دولت و نیروهای بین المللی یاری امنیت سلاح های دردست داشته شانرا که سالهای سال امنیت شانرا خود تامین می نمودند در اختیار دولت گذاشته و داوطلبانه به پروسه دایاک پیوسته-اند. اکنون این مردم انتظار دارند دولت امنیت جان و مال شانرا در مسیر های تردد آنان در ولایت غزنی و همینطور ولایت دایکندی و میدان وردک و بامیان تامین نماید. تردیدی نیست که اردوی ملی و پلییس کشور به راحتی می توانند با ایجاد پایگاه های امنیتی در این مناطق امنیت مردم را تامین نماید. اما آنچه که بسیار عجیب می نماید این است که براستی چرا نهاد های امنیتی کشور توجه جدی به مشکلات مردم در این ولایات ندارند؟!

برخی براین باور اند که عده ی بصورت سازماندهی شده بدنبال نا امن سازی مناطق امن کشور اند ازاین رو با گسترش ساحه نفوذ طالبان به مناطق دیگر خیلی حساسیت عملی نشان نمی دهند. البته نمی توان در صحت و سقم این دیدگاه ها در شرائط کنونی به قطع ابراز نظر کرد ولی آنچه مهم است این است که نباید مردم را در چنین وضعیت دشواری تنها گذاشت. ازاین رو از نهادهای امنیتی کشور انتظار می رود در زود ترین فرصت ممکن به اوضاع نابسامان امنیتی مردم بویژه در مناطق یاد شده رسیدگی کنند. در چنین وضعیتی اگر دولت به مردم توجه نکند مردم به کجا و چه نهادی برای تامین امنیت جان ومال شان مراجعه کنند؟ براستی چه کسی این مسئولیت را به عهده دارد؟ مردم بادست های خالی شان چه کنند؟ انتظار می رود دولت در رسیدگی به اوضاع امنیت این مناطق کشور اقدامات جدی را روی دست بگیرد.

یکی از مسائل اساسی و جدی در خصوص این ولایات و ساکنان آن این است که متاسفانه در یک دهه گذشته برخی مناطق خاص کشور عمدا مورد بی توجهی هدفمند قرار گرفته است و این مناطق همچنان از محروم ترین مناطق کشور به حساب می آید. بی توجهی های دولت باعث شده است که تعداد زیاد از مخالفان مسلح از سایر ولایات به این مناطق سرازیر شوند و اکنون این افزایش تعداد مخالفان مسلح در این ولایات عملا مانع اجرایی شدن پروژه های بازسازی و ساخت و ساز شده است. براستی دلیل این بی توجهی ها چه می تواند باشد؟ در ولایت دایکندی، غور وغزنی و در ولسوالی های ناهور و جاغوری و مالستان در این سالها هیچ پروژه ی قابل توجهی راه اندازی نشده است.

سرک غزنی- جاغوری به مالستان که قرار بود در سالهای قبل به بهره برداری برسد همچنان بدون انجام رها شده است. در حالیکه در این سالها ملیاردها دالر در افغانستان هزینه شده است و در بسیار از ولایات و مناطق مختلف کشور طرح ها و برنامه های خوبی اجرا شده است انتظار آن بود که این رویه در قبال همه ولایات و مردمان کشور اعمال می گردید. در ولایت دایکندی فقر و نبود امکانات بیداد می کند بایسته است دولت مردان محترم بدور از دغدغه های قومی سمتی و زبانی برای انکشاف و توسعه متوازن کشور مطابق با نص صریح قانون اساسی کشور اقدام نمایند. زیرا برای برون رفت از چالش ها ومهار بحران جنگ و فقر در افغانستان تنها با این رویکرد می توان موفق بود و این می تواند ضامن وحدت واقتدار ملی کشور مان در برابر دشمنان و مخالفان توسعه و ثبات کشور باشد.