نصرالله نصرت ناصری

اختصاص روزی از سال به عنوان روز جهانی مادر، گامی است مثبت در جهت ارج‌گذاری زحمات این قشر سرشار از عاطفه که از هیچ نوع گذشت و فداکاری در رشد و شکوفایی فرزندان‌شان دریغ نمی‌کنند. آن چه مسلم است این که در قبال عشق، محبت و پاکی که مادر نثار فرزند خود می‌سازد، انسان از قدردانی عاجز و ناتوان است و بی‌تردید همین ناتوانی انسان در ارج نهادن به ارزش و مقام مادر بود که بهشت را زیر پای مادران قرار داد.

بدون شک مادران پایه‌گذاران اساسی یک ملت و خانواده است یعنی که خانواده‌ی بدون مادر به مثابه خانه ای  بدون پایه است و مردان جامعه را مادران می‌سازند و به همین دلیل اساس یک جامعه را تشکیل می‌دهند.»

مادران همواره در مسیر رشد و تربیه فرزندان خود از حق و حقوق طبیعی خود گذشته و خود را وقف خانواده و فرزندان خود می‌سازند و بی‌شک با تربیه نسل آینده بیشترین تأثیر را در رشد و پویایی جامعه خویش دارند، ولی محدود ساختن نقش مادران تنها به پرورش مردان جامعه، واقعیتی است که خودخواهانه از جانب همین مردان به جامعه تلقین شده و نقش و تأثیری که زن می‌توانست به از وظیفه‌ی مادری و همسرداری خود در جامعه ایفاء بسازد کمرنگ شود.

ازسوی هم میتوان به این امر واقف شد که مادران، به تناسب طبقات و الگوهای منطقوی، جایگاه متفاوتی داشته و در اکثریت موارد مادران افغان زیر سلطه هستند.

البته جایگاه مادران در جامعه افغانی به نسبت مردسالاری جامعه ما از اعتبار خاص خود برخوردار نیست و با وجود تمام گذشت و فداکاری‌های این قشر، همواره مظلوم‌ترین قشر از جامعه بوده‏اند.

بایک شعار دیگر میتوان بیان داشت که «بهشت زیر پای مادر است» که ارزش مادر در معنویت است و در عشق پاک وی به فرزندانش نمایان می‌گردد. تعلق خاطری که مادر نسبت به فرزندان خود دارد، در هیچ رابطه‌ای به مشاهده نمی‌رسد.

گفته می شود که اولین معلم زندگی هر انسانی مادر است، بزرگان دنیا مولود مادرند و به وسیله همین مادر است که تربیه شده‌اند.

رفتارها و هنجارهای اجتماعی اول بار در کانون خانواده‌ها و توسط مادر خانواده در درون شخص شکل می‌گیرد و اخلاقیاتی که توسط مادر در شخص درونی می‌گردد، در تمامی تعاملات اجتماعی، بنیاد شخصیتی وی را تشکیل می‌دهند.

مادری که با گذشتن از خواسته‌های خود تمام وقت خود را صرف تعلیم و تربیه فرزندان خود می‌کند، تقدیر و ارج‌گذاری بسیاری را می‌طلبد ولی آیا می‌توان با شاخه گلی و یا تحفه‌ای در تجلیل از این روز کوشید؟

درهمین حال جوانی در مورد ارزشمند‌ترین تحفه‌ای که می‌تواند در قبال زحماتش تقدیمش گردد، می‌گوید: «مادر تمام تلاش خود را در تربیه طفل خود می‌کند تا خوب تربیت شده، صاحب کمال گردیده و در آینده نقش مهمی در اجتماع داشته باشد.»

باید با احترام گذاشتن به مقام مادر و خوشنود ساختن وی با مسائلی که از ما انتظار دارند، تا حد امکان دین خود را نسبت به مادری که از شیره‌ی جان خود فرزندانش را تغذیه می‏کند، ادا نمائیم.

بانکه نقش مادر در جامعه ما کمرنگ دیده میشودباید گفت که  جامعه ما با مشکلات فراوانی روبرو است که مادران نیز از این مشکلات اجتماعی بی‌نصیب نیستند.

قتل و کشتاری که در طول چندین سال جنگ در کشور به ملاحظه رسید، مادران سرزمین را داغدار ساخته و آن‌ها را در غم فرزندان و جوانان خود گذارد و آن چه مسلم است هیچ فردی به اندازه مادر این سرزمین، در غم از دست رفتن جوانان وطن رنج ندیده و درد و ناراحتی را متحمل نگردیده است. چه بسیار مادرانی که بدون وجود مردان خانواده، سرپرستی از خانواده خویش را به عهده گرفته و چون کوهی استوار در قبال مصائب ایستادگی کردند. بی‌تردید هر فرد این وطن مدیون به مادران این وطن و مرارت‌ها و سختی‌هایی است که آنان به دوش کشیدند.

یک ازدوستان در صفحه ای فیسبوک خود نسبت به این روز نوشته بود که: «مادران از ما انتظار تحفه و تشکر آن چنانی ندارند، ولی خوب است تا فرزندان با احساس وظیفه‌شناسی از زحمات مادر با تحفه‌ای هر چند ناچیز قدردانی کنند.» وی معتقد است هر فردی باید منتظر این فرصت باشد تا با تبریک گفتن این روز، در خوشنود ساختن مادر بکوشد. وی می‌گوید قابل بخشش نیست که فرزندی روز جهانی مادر را فراموش کند.

ولی متأسفانه چنان که باید، در جامعه ما تشکر و سپاسگزاری از مادر در روز جهانی مادر، نهادینه نشده و اکثریت مردم این روز و اهمیت تجلیل از آن را از یاد می‌برند که البته خود نیازمند به توجه وزارت اطلاعات و فرهنگ و تبلیغات گسترده در رسانه‌های گروهی می‌باشد، چرا که احترام و گرامی‌داشت مقام مادر برآمده از فرهنگ و عرف اسلامی ماست.

درهمین حال نقل قول از یکی از صفحه های دوستان که  خود مادر چند طفل است، می‌گوید که کمتر فرصتی برای دیدار از مادرش دارد، چرا که مشکلات زندگی خانوادگی این اجازه را به او نمی‌دهد و در ضمن تربیت فرزندان، بیشترین وقت وی را در بر می‌گیرد، ولی او از آن جا که خود مادر است، می‌تواند احساسی که یک مادر نسبت به فرزندانش دارد درک کند و به این فکر می‌کند که تحت هر شرایطی این روز را به دیدار مادرش شتافته و تا حد امکان، دیگر اعضای خانواده را هم در این روز به گرد مادر جمع خواهد کرد.

دوری مادر از فرزندان لطمات شدید روحی و روانی را برای روحیه لطیف و حساس مادر به دنبال خواهد داشت، ولی در شرایطی که هنوز بسیاری از فرزندان در دیار هجرت می‌باشند و یا به دلایل متفاوت از مادران خود دور هستند، با تلیفون کردن و تبریک گفتن این روز هم می‌توانند لحظه‌ای در شاد ساختن روحیه مادر خود بکوشند.

هر فردی این وظیفه را خواهد داشت که حداقل تلاش خود را برای شاد ساختن مادر با قدردانی در این روز داشته و دین خود را در قبال فداکاری‌ها و زحمات مادران ادا نماید.