افغانستان با ایالات متحده آمریکا بعد از سال 2001 میلادی روابط خوب و حسنه داشته است. آمریکا از کشور های مهم برای افغانستان بوده است که افغانستان پیمان استراتژیک با آن امضا نموده است.  اگر چه روابط افغانستان با ایالات متحده آمریکا در مقاطع مختلف فراز و فرود داشته است، اما در زمان کنونی بیش از همه زمان ها روابط افغانستان با ایالات متحده آمریکا به سردی گراییده است. سرد شدن روابط افغانستان با ایالات متحده آمریکا ریشه در سخنان رئیس جمهور کرزی دارد. آقای کرزی بعد از انتشار اخبار مربوط به شکنجه، بازداشت و آزار مردم محل از سوی نیروهای آمریکایی به نیروهای ویژه آمریکایی دستور داد، تا دو هفته دیگر از ولایت میدان وردک خارج شوند.

ناتو در واکنش به ادعای دولت افغانستان مبنی بر بد رفتاری نیروهای ویژه آمریکا با ساکنان ولایت میدان وردک گفت که به شواهدی دست نیافته که این ادعا را ثابت کند. نیروهای ویژه آمریکا در مهلت تعیین شده از سوی حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان از ولایت میدان وردک خارج نشدند. با خارج نشدن نیرو های ویژه آمریکایی رئیس جمهور کرزی خشمگین شده و آمریکا و متحدان غربی اش را متهم به مذاکره با گروه طالبان نمودند. اوج تنش میان افغانستان و ایالات متحده آمریکا را در واگذاری مسئولیت زندان بگرام می توان ذکر کرد. به طوری که رئیس جمهور کرزی در هلمند اعلان نمود که اگر مسئولیت زندان بگرام را به افغان ها واگذار نکند ما به اقدام یک جانبه دست خواهیم زد.

سخنان رئیس جمهور کرزی مبنی بر خروج نیرو های ویژه آمریکایی باعث شده است که مردم میدان وردک دست به اعتراض بزند و خواستار خروج نیرو های ویژه ای امریکایی شود. از سویی دیگر شورای علمای افغانستان نیز واکنش نشان داده اند. شورای علمای افغانستان در حمایت از خواسته های حامد کرزی اعلامیه داده است. در اعلامیه این شورا آمده است که تقاضای رئیس جمهوری افغانستان مبنی بر واگذاری مسئولیت زندان بگرام به دولت این کشور و خروج نیروهای ویژه آمریکایی از ولایت میدان وردک به خاطر حفظ حاکمیت ملی و استقلال، صدای ملت افغانستان است. شورای علما همچنین گفته است که اگر آمریکا به تعهداتش در ارتباط با افغانستان عمل نکند، حضور آنها اشغال تلقی خواهد شد.

وضعیت کنونی بالخصوص سخنان رئیس جمهور کرزی، واکنش روحانیون به اقدامات ، اعمال و رفتار های نیرو های آمریکا ما را به گذشته های تاریخی می برد که نخبگان سیاسی و روحانیون نسبت به نیرو های انگیس و شوروی سابق از خود نشان دادند. یعنی قشر نخبگان سیاسی به عنوان رهبران سیاسی و قشر روحانیون به عنوان رهبران مذهبی و معنوی بیش از همه در جنگ های مردم افغانستان علیه نیروهای خارجی نقش بازی نمودند.

در افغانستان دو بار انگلیس (بار اول در زمان حکومت دوست محمد خان و بار دوم در زمان شیر علی خان) و یک بار شوروی سابق (درزمان حکومت کمونیست ها) حمله نمودند که هرسه بار با واکنش نخبگان سیاسی، مردم و روحانیون مواجه شدند و هر سه بار باعث شکست نیرو های خارجی در افغانستان شدند.

رفتار ها و اقدامات نخبگان سیاسی شبیه به اقدامات و رفتار های نخبگان سیاسی افغانستان در زمان حملات نیرو های انگلیس و شوروی به افغانستان می باشد. اگر نخبگان سیاسی و فکری جامعه وضعیت کنونی، رفتار ها و اقدامات نخبگان سیاسی و روحانیون را جدی نگیرد و در راستای کنترل این وضعیت اقداماتی انجام ندهد احتمال دارد وضعیت خطرناکتر شود. خطرناک بودن این وضعیت را می توان در اعلامیه شورای علما دید. شورای علما در اعلامیه خود گفته است که اگر آمریکا به تعهداتش در ارتباط با افغانستان عمل نکند، حضور آنها اشغال تلقی خواهد شد. یعنی شورای علما ممکن در آینده واکنش های تندتر بروز دهد که باعث تحریک برخی از مردم احساساتی شود.

واکنش های نخبگان سیاسی و روحانیون از آنجا باعث نگرانی می گردد که جامعه افغانستان یک جامعه سنتی می باشد و در جامعه سنتی نخبگان سیاسی و روحانیون نقش اصلی در جهت دهی و سازماندهی مردم دارد. اگرچه در دوره جدید از اهمیت نفوذ آنها کاسته شده است؛ اما با آنهم همین نخبگان سیاسی و روحانیون تصمیم گیرندگان اصلی در میان برخی افراد جامعه می باشد. در گذشته در عرصه سیاسی نخبگان سیاسی ما تصمیم گیرنده بوده و مردم هیچ گونه نقش در سیاست و تصمیم های سیاسی نداشته است و در عرصه اجتماعی روحانیون بیش از اقشار دیگر نقش بارز داشته است و این نقش تاهنوز کم و بیش وجود دارد. نخبگان سیاسی ابزار های مادی را در اختیار دارد و روحانیون ابزار های معنوی را، که اتحاد این دو قشر می تواند در زمینه حضور یا عدم حضور نیرو های بین المللی در افغانستان تأثیر گذار باشد. یعنی این دو قشر شاید بتواند ذهنیت برخی از مردم را نسبت به حضور و عدم حضور نیرو های بین المللی در افغانستان تغییر دهد.

سخنان رئیس جمهور کرزی و شورای علما بیش از آن که به نفع مردم دولت و جامعه ما باشد، بیشتر به نفع گروه های مسلح مخالف دولت افغانستان و جامعه جهانی است. اظهارات رئیس جمهور کرزی و واکنش شورای علما باعث می شود که نیرو های مسلح مخالف دولت انگیزه بیشتر برای مبارزه بیابد و همچنین تعدادی بیشتری از مردم افغانستان به آن گروه ها بپیوندد. این اظهارات بیش از آنکه به صلح منجر شود دامنه خشونت و جنگ را گسترش می بخشد و برای تحکیم و تداوم نظام مبتنی بر قانون اساسی مضر می باشد.

نخبگان سیاسی افغانستان باید اقداماتی را در راستای تغییر مناسبات حکومت و جامعه جهانی انجام دهد. شورای علمای افغانستان نیز باید در این راستا نخبگان سیاسی افغانستان را کمک نماید. زیرا حضور نیرو های بین المللی در افغانستان به نفع کشور بوده و ثبات سیاسی نسبی که در بیش از یک دهه تجربه نموده ایم به خاطر حضور نیرو های بین المللی می باشد. همچنین افغانستان نیازمند کمک های اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی و اجتماعی کشور های بین المللی می باشد و حضور آنها می تواند تداوم کمک های اقتصادی، سیاسی و نظامی را در پی داشته باشد. بنابراین رئیس جمهور باید در راستای برقراری یک رابطه خوب و حسنه با آمریکا و همپیمانانش اقدام نماید و همچنین باید نسبت به جامعه و مردم افغانستان و منافع ملی کشور مسئولانه برخورد نماید، تا مبادا با سخنان خود منافع ملی کشور را در خطر قرار دهد. ما باید از تاریخ گذشته خود عبرت بگیریم تا محکوم به تکرار تاریخ نشویم.