جان کری وزیر خارجه آمریکا، رایس مشاور امنیت ملی باراک اوباما و جمیز دابیز نماینده ویژه آمریکا در امور افغانستان پاکستان با حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان ملاقات نموده و در مورد امضا پیمان امنیتی مذاکره نموده است اما نتیجه هر سه مذاکره یکی بوده است. جیمز دابیز نماینده آمریکا در افغانستان و پاکستان گفته است که حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان بر شروط خود تاکید دارد. آوردن صلح و آغاز گفتگو با گروه طالبان یکی از شروط اساسی حامد کرزی رئیس جمهوری افغانستان در امضا پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا است. اگر چه لوی جرگه مشورتی امضا پیمان امنیتی را تصوبب کرد اما حامد کرزی به خاطر برخی دلایل آن را امضا ننموده است.

امضا پیمان امنیتی به خاطر رشد اقتصادی، تقویت نیرو های امنیتی، حفظ نظام سیاسی، حفظ ارزش های حقوق بشری و ... یک ضرورت است. در این مورد نکات وجود دارد که ذکر آن برای نخبگان سیاسی افغانستان خالی از فایده نخواهد بود. این نوشتار تلاش می کند با ذکر نکات چند، ضرورت امضا پیمان امنیتی را برای نخبگان افغانستان نشان دهد. نکات ذیل حاوی تحربه های کشور های مختلف از روابط با ایالات متحده امریکا و همچنین نیازمندی های داخلی افغانستان را به بررسی می گیرد.

• نمونه های موفق روابط استراتژیک امنیتی آمریکا و کشورهای اسلامی پاکستان، عربستان، کویت، اردن و برخی کشور های دیگر مانند چاپان، کره جنوبی و ... نشان داده است که پیمان امنیتی باعث بقا و توانایی آن ها در عرصه های مختلف شده است. رشد اردوی پاکستان باعث جلوگیری حمله هند بر پاکستان شده است. روابط استراتژیک آمریکا با عربستان سعودی باعث بقای حاکمیت و سلطنت آل سعود شده است. اردن با کمک های نقدی ایالات متحده آمریکا باعث حفظ بقای خود شده است. چاپان و کره جنوبی امروزه به خاطر رشد اقتصادی به عنوان غول های اقتصادی شناخته می شود. رشد اقتصادی آن ها به خاطر حمایت ها و کمک های ایالات متحده آمریکا بوده است. کشور های مختلف دیگر با روابط استراتژیک با ایالات متحده آمریکا به ثبات سیاسی، به صلح، آزادی، دموکراسی و حقوق بشر دست یافته است. و به طور کلی امروزه شهروندان خیلی از این کشور ها به رفاه و آسایش رسیده است. از این جهت اگر به پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا نگاه شود، پیمان امنیتی به نفع دولت و ملت افغانستان است. استفاده از تجربه کشور های دیگر می تواند برای ما راه گشاه باشد. در مقابل عراق پیمان امنیتی را با ایالات متحده امریکا امضا ننمود. وضعیت امنیتی، سیاسی، اقتصادی عراق نه تنها بهبود نیافته است، بلکه وخیم تر نیز شده است. این تجربه های عینی و ملموس کشور های دیگر نشان می دهد که امضای پیمان امنیتی یک ضرورت جدی برای وضعیت کنونی افغانستان می باشد.
• نکته دیگر نمونه های خصومت و یا عدم ارتباط با آمریکا است. ایران بعد از انقلاب، کره شمالی و افغانستان دوران مجاهدین و طالبان نمونه های عینی است که با آمریکا ارتباط نداشت. وضعیت کنونی ایران، کره شمالی نشان می دهد که عدم ارتباط با ایالت متحده آمریکا به نفع کشور نمی باشد. زیرا این کشور ها به لحاظ اقتصادی در وضعیت بد قرار دارد. تحریم های مختلف از سوی ایالات متحده آمریکا بر این دو کشور باعث جلوگیری پویایی و رشد اقتصادی آن ها گریدیده است. دوران مجاهدین و طالبان در افغانستان دو دوره از عدم ارتباط با ایالات متحده آمریکا است. مجاهدین افغانستان نتوانستن آمریکایی ها را بعد از نجیب قانع بسازد تا به افغانستان کمک های اقتصادی نماید. در نتیجه، جنگ داخلی صورت گرفت و ویرانی های زیادی را به بار آورد. فروپاشی طالبان هم نمونه عدم همکاری این گروه با آمریکا بود.
• مسئله اساسی دیگر این است که هیچ کشوری نمی تواند خالیگاه و بدیل ایالات متحده امریکا برای افغانستان گردد. زیرا هیچ یک از کشور های جهان توانایی اقتصادی ندارد که بتواند سالانه تنها برای اردو و پلیس چهار میلیارد دالر کمک نمایند. عدم ارتباط با ایالات متحده آمریکا به معنی فروپاشی نیرو های امنیتی افغانستان می باشد.
• پیمان امنیتی و مبارزره با تروریزم و طالبان. طالبان و تروریزم دشمنان افغانستان و ایالات متحده آمریکا است. افغانستان و امریکا تنها کشورهای است که واقعا دشمن مشترک و سرنوشت مشترک دارد. هم حکومت و هم آمریکا اهداف مشروع طالبان و تروریزم است. از انجایی که افغانستان جبهه جنگ است، باید سود ببرد. سود در اتحاد استراتژیک است نه در قطع روابط و یا رابطه سست و تعریف ناشده. این زاویه نگاه نیز ضرورت امضا پیمان امنیتی را گوشزدمی کند.
• پیمان امنیتی و چشم انداز صلح در افغانستان: جمیز دابیز در دیدار اخیر با حامد کرزی گفته است که ما برای صلح و ثبات افغانستان تلاش می نمایم اما این موقف طالبان است که با دولت افغانستان وارد گفتگو می شود یا نه. مسئله این است در صورتی که پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا نگردد آیا موضع طالبان عوض خواهد شد. آیا گروه طالبان حاضر به گفتگوی جدی با دولت افغانستان خواهد شد. دولت افغانستان توانایی مالی پیشبرد صلح با گروه طالبان را دارد؟ بدون شک جواب همه سوال ها منفی است. صلح تنها با حضور ایالات متحده امریکا در افغانستان تامین می گردد.
• پیمان امنیتی و جنگ های نیابی منطقوی. تنها قدرت آمریکا می تواند مانع جنگ نیابتی شود. سایر کشورها بخش از جنگ نیابتی بوده و هنوز هم است. خیلی از کشور های منطقه و جهان گروه های مخالف مسلح دولت در افغانستان را حمایت می کند. بنابراین تنها ایالات متحده آمریکا می تواند مانع جنگ نیابتی در افغانستان گردد.
• پیمان امنیتی و رشد اقتصادی افغانستان: رشد اقتصادی افغانستان ضرورت به کمک نقدی و سرمایه گذاری غرب دارد. این کار زمانی ممکن است که افغانستان در تامین امنیت جهانی یعنی مبارزه با تروریزم نقش مثبت بازی نماید. تروریزم و حامیانش دشمن اعلام شده افغانستان باشد و افغانستان سر هوس بازی با این نیروهای ویرانگر را نداشته باشد. برای این مهم نیازمند کمک و حضور ایالات متحده آمریکا و روابط با استراتژیک با غرب می باشیم. بدون حمایت غرب و در رأس آن ایالات متحده آمریکا، امکان رشد اقتصادی برای افغانستان وجود ندارد. برای بسیج منابع نیازمند کمک های خارجی می باشیم. بدون بسیج منابع امکان رشد اقتصادی و چرخش اقتصادی کشور ممکن نیست. از این لحاظ نیز ما نیازمند ضرورت امضا پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا می باشیم.

با توجه به نکات فوق باید گفت که ما گزینه دیگر، غیر از امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا نمی باشیم. جنگ حکومت افغانستان با گروه های مخالف مسلح دولت برای چند سال دیگر ادامه خواهد داشت. تداوم و توقف جنگ به خواست و اراده نخبگان سیاسی ما نیست. معلق گذاشتن پیمان امنیتی به خاطر صلح با طالبان امری معقول نیست. این مسئله باعث خواباندن چرخه اقتصادی کشور، فرار سرمایه و معلق شدن برنامه های اقتصادی شده است. پروژه های خارجی به حالت تعلیق درآمده است. همه این ها نشانگر آن است که امضای پیمان امنیتی یک ضرورت جدی است.