در این اواخر که مسئله پیمان امنیتی مطرح شده است و نخبگان سیاسی افغانستان از امضای آن سرباز می زند و برای امضای آن شروطی را مطرح نموده است و همچنین نتیجه معکوس گفتگو های صلح با گروه طالبان باعث کاهش مشروعیت دولت شده است. مهمترین سوال این است که چرا مردم با سیاست های حکومت همسویی ندارد. چرا حکومت بر سیاست های خود علیرغم مخالفت صریح مردم تاکید می کند. این نوشتار در صدد بررسی همین مسئله است. تلاش می شود دیدگاه و نگرانی های مردم را با توجه به واقعیت های عینی مردم بیان نموده و دلیل عدم همسویی مردم با سیاست های حکومت را مورد تحلیل قرار دهد.‏

چرا مردم از گفتگو های صلح با طالبان حمایت نمی کند. مردم افغانستان از زمان شکل گیری شورای عالی صلح به صورت مستقیم هیچ گاهی واکنش نشان نداده است. مردم به نوعی در برابر سیاست های حکومت در قبال گروه طالبان سکومت نموده بود. اما با گذشت چند سال از پروسه صلح و تاسیس شورای عالی صلح و نتیجه ندادن گفتگو های صلح باعث شد که شهروندان افغانستان به صورت موردی واکنش های منفی علیه گفتگو های صلح با گروه طالبان بروز دهد. کشته شدن عبدالرقیب یکی از وزیران امارت اسلامی طالبان و انتقال جسد او و شهید خواندن او توسط حکومت افغانستان باعث شد که شهروندان افغانستان در برابر حکومت قرار گرفته و نسبت به رفتار های حکومت بد بین شود.‏ کشته شدن 21 تن و اسارت رفتن 8 تن از سربازان اردوی ملی واکنش های منفی را به اوج خود رساند و اعتراضات علنی علیه سیاست های حکومت در قبال طالبان شروع شد. اعتراض کنندگان در حقیقت سیاست های دو گانه و دو پهلو حکومت در قبال اردوی ملی و گروه طالبان را نشانه رفته بود و در شعار های آورده بود که طالبان برادر ما نیست، دشمن ماست. در ضمن واکنش های نیز به منظور محاکمه نمودن رئیس جمهور حامد کرزی وجود داشت. این مسائل بیانگر آن است که حکومت رئیس جمهور کرزی مشروعیت مردمی خود را از دست داده است. اما دلیل کاهش مشروعیت مردمی در چیست؟ یا به عبارت دیگر، چرا مردم از سیاست های کرزی حمایت نمی کند.‏

به چند دلیل می توان گفت که مردم با سیاست های کرزی همسو نمی شود. مردم افغانستان خاطره چند سال پیش را فراموش نکرده است و به یاد دارد که امارت اسلامی طالبان چه بر سر آن ها آورده بود.‏ در دوران امارت اسلامی طالبان مردم از اساسی ترین وجایب و حقوق شان محروم شده بود. مردم نه تنها آزادی بیان و عقیده و نشست و برخاست را نداشتند که آزادی تن و دست و صورت خود را نیز نداشتند. همه مردان باید ریش دراز می گذاشتند و همه زنان باید با چادری(برقع) دیده می شد. ریش تراشی و نداشتن چادری تنبیه شدید داشت. شرکت در تصمیم گیری های سیاسی، خیلی از مسائل دیگری که در فضای دموکراتیک مطرح است معنی و مفهوم نداشت. مردم افغانستان آن زمان را به یاد دارد و نمی خواهد دیگر به گذشته باز گردد و بار دیگر فجایع و خشونت های گذشته را تجربه نماید. به همین خاطر مردم افغانستان از سیاست های حکومت در قبال گروه طالبان حمایت نمی کند.

در کنار این مسئله، حکومت افغانستان در چند سال اخیر هیچ دستاوردی از گفتگوی صلح نداشته است. نه تنها دستاوردی نداشته است بلکه سیاست های حکومت باعث تقویت گروه طالبان و ریزش خون های بی شمار مردم افغانستان شده است. حکومت افغانستان در سال های اخیر تعدادی زیادی از زندانیان گروه طالبان را آزاد نمودند که آن زندانیان بعد از رهایی از زندان دوباره به صفوف طالبان پیوستند و دست به کشتارو قتل مردم افغانستان و نیرو های امنیتی افغانستان و نیرو های بین المللی زدند. نداشتن دستاورد و تاکید و ادامه سیاست های بدون دستاورد باعث شده است که مردم همسویی ننمایند. در عین حال سیاست های سهل گیرانه حکومت با گروه طالبان باعث شده است که تعدادی زیادی از اعضای گروه طالبان به درون نیرو های امنیتی افغانستان نفوذ نماید و از دورن نیرو های امنیتی بر سربازان افغانستان حمله نماید. همین مسئله نیز باعث خشم مردم از سیاست های حکومت شده است.

اینکه با وجود مخالفت های مردم، چرا حکومت همچنان به سیاست های خود ادامه می دهد. به نظر می رسد که نخبگان سیاسی کنونی انگیزه عقلانی در پی گیری سیاست ها ندارند بلکه منشاء انگیزه آن ها قومی و قبیله ای می باشد. عقلانیت عنصر گم شده عالم سیاست افغانستان است که نخبگان سیاسی هیچ گاه در پی آن نیست و نمی خواهد عقلانی عمل نماید.

در چنین شرایطی مردم افغانستان راه حل را در چه می داند؟ به عبارت دیگر، مردم برای تکرار نشدن وضعیت تاریخی چه گزینه را مطرح می کند. با قاطعیت می توان گفت که اکثر مردم افغانستان که نظام سیاسی کنونی را پدیرفته است و در چارچوب این نظام به شکل مسالمت آمیز زندگی می کند خواهان امضای پیمان امنیتی افغانستان با ایالات متحده آمریکا می باشد. مردم افغانستان پیمان امنیتی را مکانیسم می داند که از تکرار گذشته جلوگیری می کند.‏ حضور نیرو های بین المللی در افغانستان باعث می شود که گروه طالبان نتوانند یک بار دیگر قدرت سیاسی را به دست بگیرند. به همین خاطر مردم افغانستان از امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا حمایت می کند. تعلل در امضای پیمان امنیتی باعث شده است که مردم حمایت ها و پشتیبانی خود را از حکومت باز دارد.

تداوم سیاست های کنونی احتمال شورش ها و اعتراضات گسترده ای را در پی دارد. به همین خاطر می توان گفت که حکومت نیازمند بازنگری در سیاست های خود در قبال گروه طالبان و امضا پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا می باشد. زیرا حکومت افغانستان نیازمند حمایت و پشتیبانی مردم می باشد. زیرا حمایت و پشتیبانی مردم یکی از ارکان های اساسی تداوم نظام می باشد. هیچ نظام سیاسی قادر به ادامه حیات خود بدون پشتیبانی و حمایت مردم نمی باشد. از طرف دیگر، حکومت افغانستان پشتیبانی و حمایت قوای مسلح را نیز ندارد. به همین خاطر حکومت و نظام کنونی با تهدید جدی مواجه است. در صورتی که این مسائل جدی گرفته نشود امکان بی ثباتی سیاسی وجود دارد.‏

در پایان باید گفت که سیاست های حکومت در قبال گروه طالبان و امضای پیمان امنیتی باعث خشم شهروندان مردم افغانستان شده است. حکومت افغانستان نباید دیگر، گروه طالبان را به عنوان برادر خطاب کند و باید به رأی و باور مردم احترام بگذارد. زیرا حکومت کنونی محصول رأی شهروندانی است که در صلح و آرامش زندگی کرده است. بنابراین حق اعتراض دارد که علیه سیاست های حکومت اعتراض نماید و نگذارد دشمنان مردم افغانستان بیش از این به عنوان برادر مورد تکریم قرار بگیرد و از طرف دیگر در لباس برادر نیرو های امنیتی افغانستان و مردم افغانستان به خاک و خون بکشاند.‏ بنابراین بازنگری به سیاست ها امری جدی به نظر می رسد.