در آخرین ساعات سال 1392، در لحظاتی که همه خود را برای تحویل سال و نیز برای تجلیل از نوروز و استقبال از بهار طبیعت و زندگی آماده می‌ساختند طالبان جنایتکار یک عملیات ضدانسانی و خونبار در هوتل سرینای کابل، در مرکز پایتخت و بیخ گوش قصر ریاست جمهور مقر برادر راضی شان حامدکرزی و وزارت دفاع جان چند کودک و انسان‌های بی دفاع را گرفتند و ملتی را بسوگ نشانده و جشن شان به ماتم بدل ساختند. هوتل سرینای کابل از مکان‌ها و هوتل های بسیار معروف کابل بوده که از ضریب امنیتی فوق العاده ای برخوردار می‌باشد. البته در سال‌های گذشته نیز چندین بار طالبان جنایتکار این مکان را مورد حمله قرار داده بودند. اما آخرین حمله طالبان جنایتکار و وطن فروش و ضددین چنان بسادگی اما خونین صورت گرفت که هیچ توجیهی برای وقوع آن نمی توان یافت.

در یافتن پاسخ به چرایی این حمله و دیگر حمله های تروریستی تا کنون هیچ گونه پاسخ دقیق و روشن مطرح نگردیده است. تنها جمله و نکته ای که در سرخط اخبار و پیام‌ها و موضع گیری های مقام‌های رسمی و نهادهای رسمی و مسئول و.... شنیده و دیده می‌شود این است که: این عمل وحشیانه را به شدیدترین الفاظ محکوم می نماییم! البته معلوم است که شدید ترین الفاظ در ادبیات سیاسی و اجتماعی ما یعنی فحش و ناسزاگفتن است و بس! اما فراتر از آن هیچ گونه تلاش و کوشش جدی برای بدست آوردن پاسخ های مهم درباره وقوع چنین رویدادهای خونین و عملیات های تکرای طالبان جنایتکار صورت نگرفته است.

درباره وقوع حمله تروریستی و جنایتکارانه طالبان جنایتکار بر هوتل کابل سرینا همانطور که گفته شد هوتل کابل سرینا یکی از مراکز بسیار مهم کشور می باشد که تاهنوزچند بار مورد حمله مسلحانه قرارگرفته است. این هوتل بیش از چند صد متر با ارگ ریاست جمهوری فاصله ندارد و در مهم‌ترین نقطه پایتخت موقعیت دارد. بسیاری از مقام‌های خارجی و داخلی در این هوتل اقامت می گزینند و بسیاری از کارکنان بالا رتبه کشورهای خارجی نیز در همین هوتل غذا می خورند. روی همین ملاحظه در این هوتل، تدابیر امنیتی آن چندین برابر نسبت به سایر مکان ها در نظر گرفته شده است و از پیشرفته ترین وسایل و تکنولوژی های روز برای امنیت آن استفاده شده است. اما با آن هم شاهدیم که طالبان جنایتکار بسادگی تمام در این هوتل رخنه نموده ودست به جنایت می زنند؟ چرا ؟ مشکل کار درکجاست؟ گره این مسئله در چه چیزی نهفته است؟ کلیپ های نشر شده نشان می دهد که جنایتکاران طالب چقدر بسادگی توانستند در این هوتل رخنه نمایند؟ اصلا با تکیه بر تصاویر مشاهده شده در کلیپ های نشرشده محافظین و مسئولین ا منیتی هوتل چطور به ظاهر و قیافه این تروریستان که هیچگونه مشابهتی که دلالت کند که چنان افرادی در چنان هوتلی برای خوردن غذا مراجعه کنند، وجود ندارد، مشکوک نشده اند؟ قیافه ، لباس، کفش ، نوع رفتار و.... همه نشان دهنده آنست که چنان افرادی نباید در چنان مکانی راه بیابند؟ و...

در باب رویداد خونین هوتل کابل سرینا واقعیت آنست که هنوز دلایل آن پشت پرده قرار دارد که باید روشن شود. اما آنچه این رویداد خونین در جامعه بازتاب داد این بود که درباره تامین امنیت نباید به گفته مقام‌های امنیتی زیاد اعتماد نمود. این اعتماد به شدت آسیب دیده است. مگر این که پاسخ قانع کننده ارائه گردد.

اما نکته ای دیگر که در این رابطه مطرح می باشد موضوعی فراتر از رویداد خونین هوتل کابل سرینا می باشد. پرسش های که طرح گردید فقط به حادثه خونین کابل سرینا محدود نمی گردد ، بلکه در بسیاری از جاهای دیگر نیز تروریستان توانسته اند، تمامی فلترهای امنیتی را پشت سر گذاشته و هدف خود را در میان حلقه های متعدد امنیتی از بین ببرند. این گونه حوادث تأسفبار بازهم سوال هایی مختلفی را به میان می آورد که در نهایت مسئله اعتماد بر امنیت کشور و کوشش های و اظهارات مقام های مسئول را زیر سوال می برد. مهم ترین پرسش این خواهد بود که آیا طالبان جنایتکار از لحاظ تاکتیک و برنامه این قدر بسیار قوی هستند و یا اینکه ضعف شدید و یا بی برنامگی جدی دستگاه های امنیتی در مقابله با این گونه حوادث طالبان جنایتکار را قوت بخشیده است؟ یا اینکه داستان چیزی دیگری است که بنابرتوصیه دست های پنهان قدرت توصیه برآنست که زمینه و دست های برادران ناراضی را نباید مسدود ساخت ؟ و...

نکته ای دیگر که پرسش های طرح شده را قوت بخشیده و نگرانی ها را درباره وضعیت آینده کشور افزایش می دهد این است که هیچ مسئولی از رئیس جمهور تا وزرا و نهادهای مسئول برخورد جدی و قاطع با قضایا ندارند. نوعی سکوت مرگبار که گویا قبلا از موضوع آگاه بوده و منتظر چنین رویدادی بوده اند مهر سکوت بر لب زده اند. تنها هنر و واکنش آنان این است که به شدید ترین الفاظ ( یعنی فحش و ناسزا) عمل جنایتکاران را محکوم می نمایند. یا اینکه مانند رئیس جمهور از این حادثه نیز استفاده سیاسی نموده ومدعی می گردد که دست های استخباراتی خارجی در آن دخیل است! حال آنکه در شرایط حساس کنونی انتظار می رود که تمامی دستگاه های اداری و انتظامی و امنیتی کشور با فعالیت و بیداری چند برابر مراقب اوضاع بوده و در برابر هر تکانه و نگرانی و عملی که امنیت عمومی را تهدید نماید مقابله نموده و از خود واکنش نشان دهند. زیرا از یک سوی چند روزی بیش به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی باقی نمانده است. انتخاباتی که برای سرنوشت آینده کشور در این مقطع تاریخی سرنوشت ساز و تعیین کننده خوانده شده است. هم اکنون متاسفانه براساس گزارش های نشر شده وضعیت امنیتی در بسیاری از ولایات و ولسوالی ها نگران کننده شده می رود. حملات طالبان جنایتکار و مزدور چند برابر افزایش یافته و در حال سازماندهی عملیات در روزهای بعدی هستند. در حالی که چنین نگرانی های جدی و عینی انتخابات و کشور را تهدید می کند جناب رئیس جمهور سخن از صلح با طالبان میراند. در حالی که طالبان عناصری مزدور و بی اراده هستند. هم اکنون طالبان وطن فروش از سوی حامیان بیرونی شان برای ایجاد ناامنی و مانع شدن از برگزاری انتخابات با قدرت هرچه تمام تر سازماندهی شده و به داخل کشور اعزام می گردند. جاده صلح و گفتگو دو طرفه است نه یک طرفه!؟ معلوم نیست که قلب رئیس جمهور چطور برای کشته شدن آن مادر و دوکودکش بی گناهش که در حال پیداکردن پناهگاهی از تیررس طالبان جنایتکار بودند بدرد نیامده است ، اما در برادرخواندن و گفتگو با طالبان جنایتکار از هیچ زمینه و فرصتی دریغ ننموده و از کوشش باز نمی ماند؟ بدون شک دستگاه های استخباراتی بیگانه در پی ناامن ساختن کشور بوده و هستند. این کشف تازه ای نیست که جناب رئیس جمهور اعلام داشته اند. اما پرسش این است که چرا جناب رئیس جمهور بجای اتخاذ موضع قاطع در برابر طالبان جنایتکار و وطن فروش، از این رویدادهای خونین که به قربانی شدن شهروندان بیگناه انجامیده است تلاش دارد در منازعه سیاسی و شخصی با برخی کشور ها استفاده ابزاری نماید؟ چرا دستگاه های امنیتی کشور اینگونه منفعلانه در برابر فعالیت های طالبان جنایتکار و وطن فروش ایستاده اند؟ چرا احزاب سیاسی و نامزدهای ریاست جمهوری با قاطعیت در برابر چنین رویدادهای بر حکومت فشار نمی آورند؟ و.... براستی مسئول این همه نابسامانی و آشفتگی برای کنترل ناامنی ها چه کسی است؟