گروه طالبان در دهه 1990 شکل گرفت و وارد افغانستان شد. این گروه به زودترین وقت ممکن در میان گروه های اجتماعی مختلف محبوبیت یافت. گروه طالبان یک گروه قومی-مذهبی بوده است که در مبارزات سیاسی در کمترین زمان ممکن قدرت سیاسی را به دست گرفت و حکومت امارت اسلامی طالبان را به وجود آورد. این گروه از آوان شکل گیری به عنوان یک گروه اجتماعی تلقی شد و تفکیک میان این گروه و گروه ترویستان وجود داشت. از سال 2001 میلادی که تروریست ها بر برج های دوقلو حمله کرد و این گروه به صورت علنی و صریح از گروه های تروریست ها حمایت نمود، تفکیکی میان این گروه و گروه تروریست ها از میان رفت. بعد از آن گروه طالبان نه تنها به عنوان یک گروه اجتماعی بلکه به عنوان یک گروه تروریست معرفی کرد.از دهه 1990 به این سو افغانستان گرودار این گروه بوده است. در زمان حکومت امارت اسلامی این گروه مردم افغانستان در بدترین وضعیت زندگی کرد و این گروه نه تنها توجهی به آبادی این کشور نکرد بلکه این گروه در اوج قدرت باعث ویرانی های زیاد شد.

با حمله جامعه جهانی به منظور نابودی تروریست ها، افغانستان با گروه طالبان در تقابل جدی قرار داشته است. این تقابل تنها میان حکومت و گروه طالبان خلاصه نمی شود بلکه مردم افغانستان نیز با این گروه در تقابل قرار گرفتند. مردم افغانستان انزجار خود را به گونه های مختلف از این گروه نشان دادند. در سال های اخیر اما، برخورد ها و رفتار های حکومت به گونه ای با این گروه تغییر کرد و حکومت در صدد آن بر آمد تا این گروه را وارد زد و بند های سیاسی نمایند و این گروه به شکل مسالمت آمیز خواهان خواست ها و تقاضا های خود باشند. مردم افغانستان اما، تقابل خود را با گروه طالبان ادامه دادند. در روز های اخیر اعتراضات علیه این گروه از سوی مردم افغانستان بیشتر شده است. این اعتراضات اما، تنها منحصر به مخالفت با حملات طالبان نمی شود بلکه اعتراض ها متوجه برخورد ها و رفتارهای حکومت با این گروه نیز می شود. حمله گروه طالبان به سربازان اردوی ملی، حملات دیگر این گروه در هفته های اخیر باعث اعتراضات گسترده مردم علیه این گروه و رفتار حکومت با این گروه شده است. حال این سوال مطرح می شود که سیاست های حکومت در قبال گروه طالبان تا کی به صورت کنونی ادامه خواهد داشت.آیا گروه طالبان خواهان مذاکره با حکومت افغانستان هست. چرا طالبان حاضر به گفتگو با حکومت نمی شود.

به نظر می رسد که حکومت کنونی به سیاست های کنونی خود ادامه می دهد. زیرا حکومت در خیلی از موارد در صدد آن بوده است تا حملات این گروه را به کشور های دیگر نسبت دهند. نسبت دادن حملات به گروه های خارج از کشور به معنی این است که حکومت کنونی در صدد آن است تا گروه طالبان را بی گناه قلمداد نموده و با این کار ها آن ها را وادار به گفتگو و مذاکره نمایند. بنابراین سیاست های کنونی همچنان ادامه خواهد داشت. گروه طالبان اما، مسئولیت حملات خود را به عهده گرفته اند و هر در فرصت بیان داشته اند که خواهان مذاکره با حکومت افغانستان نمی باشد.

در واقع امر گروه طالبان برای افغانستان خطری جدی محسوب می شود. در شرایط کنونی که افغانستان بنا است سومین دور انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی را برگزار نماید، گروه طالبان از جدی ترین مخالفین برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و شورا های ولایتی می باشند. در خیلی از ولایت های افغانستان فعالیت گروه طالبان همزمان با نزدیک شدن انتخابات بیشتر شده است. گروه طالبان برخی راه های مواصلاتی ولسوالی به ولایت را مسدود نموده است و به صورت جدی مسافرین را مردم را تلاشی و مورد بازجویی قرار می دهد.در این میان با افرادی که کارت رأی دهی با خود دارند اما، برخورد متفاوت صورت می گیرد. این افراد یا به صورت آنی سر بریده می شود و یا اینکه در قرارگاه برده می شود و بعد از آزار و اذیت های زیاد به قتل می رسد. برخورد کنونی گروه طالبان با مردم افغانستان در شرایط کنونی این چنین است. در دراز مدت اما، گروه طالبان حاضر به گفتگو و مذاکره نخواهد شد. به چند دلیل این گروه حاضر به مذاکره نمی شود.

اول؛ این گروه مربوط به تبار غلزایی ها می شود که در طول تاریخ افغانستان از سوی گروه اجتماعی حامل قدرت مورد سرکوب و حتی حذف قرار گرفته اند. برای اولین بار در زمان امیر عبدالرحمن خان قتل عام شدند. بعد از آن نیز این گروه در حاشیه قدرت قرار گرفتند. به صورت مختصر می توانیم بگویم که این گروه اجتماعی محصول سرکوب سه قرن است. یعنی این گروه اجتماعی درد سه قرن حاشیه قرار گرفتن و سرکوب شدن را با خود حمل می کند. به عبارت دیگر، گروه طالبان عقده سه قرن را با خود حمل می کند. عقده های تاریخی به صورت های گوناگون خود را نمود می بخشد. به عنوان مثال عقده های تاریخی هزاره ها به صورت تلاش و استفاده از امکانات برای دست یابی به تمدن نمایان شده است. هزاره ها به صورت عقده مندانه تلاش نموده است از امکانات موجود خواست ها و تقاضا های تاریخی خود را به شکل مسالمت آمیز به دست آورد. عقده های تاریخی اما، در گروه طالبان به شکل دیگر نمایان شده است. در آن ها عقده های تاریخی به شکل خشونت آمیز و خارج از کنترل در آمده است و هر آن در صدد آن است تا خواست ها و تقاضا های برآورده نشده را به شکل خشونت آمیز نمایان کند. خشونت در گروه طالبان به نوعی ارضا و رهایی عقده نیز هست.از این جهت تا زمانی که عقده های تاریخی گروه طالبان فروکش ننموده است خشونت ها از طرف این گروه ادامه خواهد داشت. بنابراین گروه طالبان تا آن زمان با حکومت افغانستان مذاکره نخواهد کرد. این که چه زمانی عقده های تاریخی گروه طالبان فروکش می کند، مشخص نیست.

دوم؛ گروه طالبان بر اساس مفاهیم حق و باطل می جنگند. آن ها غیر از خود، دیگران را باطل می دانند و همه را مستحق خشونت های صورت گرفته از طرف خود می داند. بنابراین تا زمانی که تحلیل و فهم آن ها تغییر نکرده احتمال حاضر شدن آن ها برای مذاکره و گفتگو ممکن نیست. دلایل زیادی دیگری وجود دارد که طالبان به خشونت های خود ادامه می دهند و حاضر به گفتگو مذاکره با حکومت نمی شوند. در شرایط کنونی حکومت افغانستان نیازمند توجه به خواست ها و تقاضا های مردم افغانستان است که به شکل مسالمت آمیز زندگی نموده و در صدد آن است تا سیاست ها و برنامه های حکومت حمایت و پشتیبانی نمایند.

در پایان این نوشتار باید متذکر شد که در طولانی مدت گروه طالبان خطری جدی برای افغانستان است. حکومت افغانستان باید نسبت به سیاست های خود در قبال این گروه تجدید نظر نماید و تلاش نمایند تا سازمان این گروه را از بنیاد ویران نمایند.