همه روزه تعداد زیاد از شهروندان افغانستان قربانی دهشت افکنی ها، حملات مرگبار تروریستی و انفجارهای خونین ماین های کار گذاشته شده توسط طالبان و مخالفان مسلح می گردند. روز گذشته 10 نظامی در یک انفجار در شهر خوست کشته و زخمی شدند. به گفته فرمانده پولیس ولایت خوست این انفجار عصر روز دوشنبه در منطقه بند منزل شهر خوست رخ داده است. همچنین مقام های محلی در ولایت زابل در جنوب کشور می گویند که در نتیجه انفجار ماین کنار جاده دراین ولایت دو کودک کشته شده اند. در رویداد دیگر نیروهای امنیت ملی توانستند از یک حمله انتحاری جلوگیری نموده و همچنین یک انبار مهمات افراد مسلح ناشناس را به غنیمت بگیرند. در خبرنامه ریاست اداره امنیت ملی آمده است که شخص انتحار کننده قصد داشت موتر بمب گذاری شده را در شهر ترین کوت مرکز ولایت ارزگان منفجر کند اما پیش از رسیدن به هدف، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. در این خبرنامه آمده است که یک انبار مهمات هراس افکنان نیز از روستای قاضی خیل ولسوالی حصه اول کوهستان نیز به دست آمده است.

اینگونه رویدادهای قصه هر روز افغانستان است و هیچ روزی نیست که چندین مورد از این گونه رویدادها در آن نباشد. از بس که این گونه رویدادهای به تکرار رخ داده است گویی به یک مسئله عادی در کشور تبدیل شده و هر روز خبر گذاری ها این گونه اخبار را مانند یک مسئله عادی روی خروجی های شان قرارر می دهند. اما اگر اندکی تامل و دقت داشته باشیم مثلا نظامیانی که در خوست جان خود را از دست می دهند شاید یگانه نان اوران خانواده و اهل و عیال شان باشند که در واقع نه تنها این سربازان بلکه تمامی اهل فامیل این افراد قربانی جنایت ها و خشونت آفرینی های تروریست ها می گردند. تروریست های که هیچ برای شان اهمیت ندارد که چه به روز خانواده ها فرزندان و بازماندگان حملات انتحاری و تروریستی آنان می آید و به تنها چیزی که فکر می کنند منافع قدرتهای حامی و پشتیبان شان دراین جنگ بی حاصل و طولانی است. از جانب دیگر مسئولان وزارت دفاع و داخله نیز مسئول اند چون مسائل ایمنی لازم را مد نظر نگرفته و سربازان را بدون داشتن امکانات لازم به مناطق خطر می فرستند تا اینگونه قربانی شوند. به هر روی کشته شدن تعداد زیاد افراد مربوط به دولت و شهروندان عادی کشور که همه روزه تکرا می شود حقیقتا مایه نگرانی است.

در حالیکه ما همه روزه شاهد چنین خشونت آفرینی های مرگبار تروریستان مسلح در کشوریم متاسفانه دولت مردان بجای آنکه سیاست شفاف و روشن در قبال این گروه ها داشته باشند هزاران تن از زندانیان این گروه ها را از زندانها آزاد می کنند. زندانیانی که در گذشته بارها ثابت شده است که به صفوف گروه های تروریستی پیوسته و علیه کشور و مردم اقدامات تخریبی شان را ادامه داده اند. با این وجود روز گذشته مقام های نظامی بازداشتگاه بگرام بار دیگر اعلام کردند که بیش از چهار هزار زندانی تا کنون از این بازداشتگاه آزاد شده اند. جنرال فاروق، قوماندان نظامی پولیس و مسوول امنیتی زندان بگرام در گزارشی به ریاست جمهوری گفته است که در نتیجه ارزیابی های کمیته رسیدگی به دوسیه های زندانیان بگرام٬ ۴۱۵۹ زندانی آزاد شده اند. او گفته است که از تاریخ ۲۰ حوت ۱۳۹۰ تا ۲۵ حمل ۱۳۹۳ جمعا ۵۰۲۱ نفر از کسانی که توسط نظامیان خارجی در بگرام زندانی شده بودند، از سوی ایالات متحده امریکا به جانب افغانستان تسلیم داده شدند. در جلسه ای که روز گذشته با مسوولان کمیته رسیدگی و رییس جمهور کرزی در ارگ برگزار شده بود به مشاور امنیت ملی وظیفه داده شد تا اقدامات لازم در سپردن دوسیه های زندانیان باقی مانده از سوی نیروهای امریکایی به لوی سارنوالی افغانستان صورت بگیرد.

اینگونه که پیش می رود احتمالا در آینده تمامی زندانیان خطر ناک بازداشتگاه بگرام بدون محاکمه آزاد خواهند شد. این در حالی است که امریکا از شروع روند آزادی زندانیان بگرام مخالفت کرده است. مقام های امریکایی همواره گفته اند که زندانیانی که در بگرام به سر می برند خطرناک هستند و آزادی آنها برای امنیت افغانستان و نیروهای بین المللی مستقر در افغانستان تهدید جدی به شمار می رود. البته در اینکه نباید افراد بی گناه زندانی باشند هیچ تردیدی وجود ندارد افراد همینکه ثابت شود مرتکب جرمی نشده اند باید بی هیچ فوت وقتی آزاد شوند و به زندگی عادی شان برگردند. اما اگر افرادی مرتکب جرمی شده باشند آن هم قتل و جنایت علیه شهروندان دیگر حد اقل این است که این افراد باید محاکمه عادلانه شوند و پس از محاکمه هر حکمی که دادگاه اعلام کرد همان باید در حق این افراد اجرا شود. چه این حکم آزادی بی قید و شرط باشد یا چه اینکه حبس و اعدام و هر حکم دیگری باشد. اما اینکه بدون محکمه افراد زندانی آزاد شود حقیقتا مایه نگرانی بوده و دستگاه قضایی و امنیتی افغانستان را کاملا زیر سوال می برد.

این ناروشن بودن تعریف از دوست و دشمن باعث پیچیدگی بیشتر اوضاع امنیتی و نابسامانی های بیشتر در کشور در سالهای اخیر شده است. یکی از عواملی که باعث شده است طالبان براحتی بتوانند در درون نهاد های امنیتی افغانستان نفوذ نمایند سهل انگاری ها و امتیاز دهی های یکجانبه حکومت به این گروه و همینطور رهایی زندانیان آنان است. در برخی موارد زندانیان رها شده دوباره جلب اردو پلیس کشورشده اند یا به جمع نیروهای اربکی و پلیس محلی پیوسته اند. حضور همین نوع افراد و این سهل گیری ها خود با عث بروز فجایع زیادی شده است. امتیاز دادن به این افراد اولا اینکه دیگران را وسوسه می کند تا با ایجاد نا امنی و پیوستن به مخالفان بتوانند دولت و شورای صلح را تحت فشار قرار دهند تا امتیاز بیشتری بدست بیاورند. در واقع این عمل باعث می شود که بهانه ی خوبی برای عده ی فرصت طلب فراهم شود که از این مدارا و تسامح دولت به عنوان یک ابزار فشار بر علیه خود حکومت استفاده نمایند. از جانب دیگر اینکه مسلما با پیوستن تعداد بیشتر افراد به صفوف مخالفین روحیه مخالفان قوی ترشده و نا امنی ها و اخاذی از مردم ودولت بیشتر خواهد شد.  این امتیاز دهی ها به این افراد با عث تشویق بیشتر آنان و افراد دیگر برای دست زدن به اقدامات مشابه خواهد شد.

این درحالیست که هر از چند گاهی بسیار از طرح های تررو عالی ترین مقامات کشور عملی می شود و برخی هم توسط امنیت ملی خنثی می شود و عاملین آن دستگیر و سپس اینگونه رها می شوند. سالهاست که استراتیژی حکومت در نحوه جنگ و صلح مورد انتقاد کارشناسان و آگاهان مسائل سیاسی امنیتی افغانستان است. اما عدم توجه به انتقادها و نقد ناپذیری نهادهای مسئول در این زمینه باعث شده ست که روز بروز بر مشکلات کشور افزوده گشته و بحران جنگ وارد مراحل پیچیده ترگردد. گروه طالبان تنها در چند سال اخیر ده ها شخصیت سیاسی اجتماعی و جهادی، عالم دینی، نمایندگان ملت در پارلمان، مقامات ارشد حکومتی در بخش های نظامی و ملکی، اعضای شوراهای ولایتی، و هزاران سرباز ارتش و پلیس و انسانهای بی گناه را به قتل رسانده اند. اما هیچگاهی نه تنها این گروه از اقدامات خود ابراز پشیمانی نکرده اند که روند کشتار را همچنان ادامه می دهند. بنا براین کوتاه آمدن های حکومت در برابر این گروه پیامدهای بسیار خطرناک و ویرانگری برای کشور خواهد داشت بایسته است که در این زمینه هرچه زود تر بازبینی جدی صورت بگیرد.