صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

مسیرهای مخالف مردم و بازیگران سیاسی

-

مسیرهای مخالف مردم و بازیگران سیاسی

کشمکش های سیاسی بر سر چگونگی برگزاری انتخابات، بحران و بن بست سیاسیِ را در سطح کشور، پدید آورده است. نامزدان و کمسیون انتخابات در رویارویی نگران کنندة به سر می برند. یک نامزد با کمسیون انتخابات قطع روابط کرده است و نامزد دیگر، نیز تقلب جدی را رد کرده و اصرار بر رعایت تقویم انتخاباتی دارد.

دو راه حل حقوقی و سیاسی جهت بیرون رفت از بحران کنونی مطرح شده است. هر یک، طرف داران خود را دارد. اما به نظر می رسد که اکنون طرف داران «راه حل سیاسی» بیشتر شده است. جریان ها و بازیگران سیاسی مؤثر مانند معاونین ریاست جمهوری و دیپلمات های خارجی مانند فرستادة سیاسی آلمان، دو سناتور امریکایی؛ جان مک کین و گراهام و نیز بخش سیاسی دفتر سازمان ملل متحد در کابل، طرفدارِ راه حل سیاسی بوده و در تلاش هستند تا به بحران نقطة پایان نهاده شود.

   اما بعد از گذشت یک ماه از برگزاری دور دوم و در نهایت چالش های ایجاد شده هنوز سرنوشت و وضعیت روشن نیست. غبار ابهام و پیچیدگی سایه انداخته است. همه در مورد سرنوشت انتخابات صحبت می کنند. اما هیچ کسی پاسخ این پرسش را ندارد که در نهایت چه خواهد شد؟

    به نظر می رسد که بحران و بن بست سیاسی پدید آمده و به در نهایت، وضعیت نامشخص و مبهم، در لایه های اجتماعی تاثیر منفی گذارده است.

از یک سو به علت جنگ های خونین و زیانبار داخلی در کابل، بحران انتخاباتی و رویارویی های تیم ها، روزهای دشوار دهة هفتاد را در ذهن مردم تداعی می کند. روزهای که همه در صدد حفاظت از جان خود و خانوادة خود بودند، اما موفق نمی شدند. از هر طرف کابل بوی خون و فاجعه می آمد و به عوض نداهای همدلی و همگرایی صداهای ترس ناک تفنگ طنین انداز بود. بنابراین، اکنون ترس از این است که مبادا تنش های سیاسی تبدیل به تنش های نظامی نگردد. این نگرانی بدن نحیف و خسته از جنگ مردم افغانستان را به شدت لرزانده است. اکنون همه خواهان پایان بحران و بن بست سیاسی است.

از سوی دیگر، معاملات و بده بستان های اقتصادی از رونق افتاده است، بازرگانان علاقة به وارد کردن کالاهای بارزگانی و مورد نیاز مردم ندارند و به صورت عموم، از اثر کاهش عرضه، تقاضا به صورت جدی بلند رفته و بهای کالاها صعود بی سابقه ای کرده است. گذشته از همه چیز، بلند رفتن بهای مواد خوراکی آنهم در ماه رمضان مردم را تحت فشار قرار داده است.

با توجه به این دوبحث مسیر و راه مردم این است که نامزدان و تیم های انتخاباتی حالا از راه حقوقی و یا از راه سیاسی، از هر راه که ممکن می نماید، به زودترین فرصت به تفاهم رسیده و با پایان بخشیدن به بحران و بن بست سیاسی، نگرانی های جدی را از لایه های جامعه برچینند. پس، خواست مردم، حفظ ثبات، امنیت، فرصت های شغلی و اقتصادی و در کل، فضا و نظام موجود است. از این رهگذر، بایستی به بحران پایان داده شده و زمینه های دوام وضعیت نسبتا مطلوب کنونی هموار گردد.

اما کشمکش ها و تنش ها و نیز بی نتیجه ماندن، جَست و گریخت های سیاسی، حکایت گر این است که بازیگران عرصة سیاست، راه مخالف با مردم را می پیمایند. آنان به دنبال بده بستان ها و امتیازگیری ها و امتیاز دادن های سیاسی خود هستند. بدون تردید، واقعیت سیاسی که در کشور است؛ نادیده نگرفتن رقیب است. یعنی اگر تیمی با کسب آرای بیشتر به قدرت دست یابد، بازهم ناگزیر است تا یک سری امتیازهای سیاسی را به تیم رقیب بدهد. از این روی، گذشته از این که ادعا کنیم که کدام تیم برنده است و کدام تیم بازنده بلکه این بحث هنوز محل بحث است، واقعیت سیاسی این است که هر دو تیم باید در قدرت سهیم بوده و با کمک همدیگر کشور را مدیریت کنند. اما اگر یکی از تیم ها، رویکرد ایده آل گرایی را در پیش گرفته و تصور کند که در جامعة غربی توسعه یافته که فرهنگ تحزب نیز نهادینه شده و بازیگران سیاسی از دریچة حزب وارد بازی ها می شوند، سیاست ورزی و حکومت داری می کند، بدون تردید کشور را به لحاظ سیاسی به سمت واگرایی ها و در نهایت به سمت بحران های کلان سیاسی هدایت خواهد کرد.

   جامعة افغانستان، چندقومی و چند پاره است. اگر واقع گرایانه نگریسته شود،آرایش های سیاسی ماهیت قومی داشته و رنگ و بویِ قومیت بر رنگ و بویِ ملت می چربد. در این صورت، سهیم نشدن یکی از جریان های سیاسی در قدرت به معنای حذف یک قوم تعبیر شده و باعث واگرایی های سیاسی و اجتماعی گسترده ای خواهد شد.

  پس بهتر است که هر دو تیم انتخاباتی، با این دید، نگریسته و در پی حل بحران و بن بست انتخاباتی باشد.

تا هنوز از تلاش های سیاسی معاونین رییس جمهور کرزی، سازمان ملل متحد، فرستادة سیاسی آلمان و دو سناتور با نفوذ امریکایی جان مک کین و گراهام، خبر داده می شود، اما دیده می شود که هنوز نتیجة را در پی نداشته و گرهِ چالش ها و تنش ها باز نشده است.

  اما به نظر می رسد که هر دو تیم انتخاباتی، وضعیت رقت بار و قابل نگرانی اقتصادی مردم را در نظر گرفته و بیش از این اجازه ندهند که اقتصاد کشور ضربات مهلکی را متحمل شود. اکنون، دشمن نظام، که امنیت همه را تهدید کرده و می کند، در کمین است و تلاش می کند با راه اندازی توطئه های جدید، به هدف نزدیک تر شوند. درست در زمان که بحران و بن بست سیاسی در کشور موجود است، طالبان لشکرکشی عظیمی را در هلمند راه اندازی کردند. گرچند با شهامت ها و فداکاری های سربازان دلیر ارتش ملی مهار شده است، اما تلفات سنگین را بر ارتش و مردم وارد کرده و بیم خاص را در سطح کشور پدید آورده است. از سوی دیگر، همزمانی این حمله با بحران امنیتی عراق، نگرانی ها را جدی تر وشدید تر کرد.

به هر صورت، تا به حال به نظر می رسد که راه مردم و بازیگران سیاسی مخالف بوده و در یک مسیر قرار ندارند. مردم بیش از این بحران و تنش نمی خواهند. اما بازیگران سیاسی لجاجت های سیاسی را به خرج داده و سرگرم تنش هایسیاسی هستند.

  این نگارش مذاکره را مردود ندانسته و بده بستان های سیاسی را نیز پدیدة منفور نمی داند، اما انتظار که از تیم ها دارد؛ به توافق رسیدن هر چه زودتر و گشودن گرهِ چالش های انتخاباتی است. در جامعة افغانستان نمی شود، انتخابات صد در صد شفاف و سالم برگزار کرد. پس، هر دو تیم کمی کوتاه بیایند و برای حفاظت و حراست از نظام و فضای جدید که به نفع همه است، تلاش کنند.

دیدگاه شما