مصالحه هر دو نامزد ریاست جمهوری برای رسیدن به توافقات مشترک   در فضای سیاسی کشور پیامد واثراتی را موجب شده است که کاملا محسوس است؛ مهمترین نشانه این پیامد، شکل گیری تدریجی بارقه‌های امید در قلب ملت است. توافق این دو نامزد، هرچند با هالهٔ از ابهام و تردید روبروست، اما با وجود آن سبب گردیده تا اندک آرامش و آسودگی خاطر به جامعه باز گردد. به بیان دیگر اگرتوافق دو تیم انتخاباتی روی باز شماری آراء و تشکیل وحدت ملی مورد استقبال قرار گرفت؛ باید توجه داشت که این اقبال عمومی ناشی از ناگزیری هایی بود که بر اوضاع سیاسی کشور سایه افگنده بود و مردم به این وضعیت برای گریز از حالتی به مراتب خطرناکتر رضایت دادند. مردم نمی خواستند شکوه حضورشان در دعوای تقلب، کمرنگ جلوه کند و نتیجه آرای شان در بازی های سیاسی ضرب صفر گردد و کشور بار دگر به وضعیت ده سال قبل بر گردد. اگر امروز مردم با تلخ کامی تمام انتظار توافق نهایی تیم های انتخاباتی و اعلام تشکیل وحدت ملی را می کشند، به این خاطر است که شاید این مسأله کشور را از حالت سردرگمی موجود رهایی بخشد.

تجربه نشان داده است که سیاست حذف دیگران، تک روی و سرمست شدن از باده قدرت و حیف و میل منابع قدرت و ثروت که امانت مردم است در دستان رییس جمهور که در نظام کشور ما بالاترین مقام اداری به شمار می رود، شاید یکی از پرخطر ترین و ناکارآمدترین مدل ها و الگوها حتی برای ایجاد یک حکومت استبدادی در قالب دموکراسی است. چرا که حتی اگر خواسته باشیم در قالب یک حکومت دموکراتیک، مستبدانه رفتار کنیم، باید آن قدر این سیاست نرم، انعطاف پذیر و با رندی و مهارت انجام شود، که استراتژی های خشن و منزجر کننده ای مثل، حذف، ترور و تحقیر و یا عدم پذیرش دیگری، نخواهد توانست، جاذبه ای و یا کارآمدی حتی حداقلی در فضای سیاسی کنونی داشته باشد. ما شاهد بودیم که در طول بیش از یک دهه گذشته چه تردستی ها و مهارت هایی را به خرج داده شد تا حکومت غرق در فساد و ناکارآمدی خود را روی پا نگه دارد .

از جانب دیگر کسب توافقات نسبی که نامزدهای انتخاباتی بدان دست یافته اند همراه با سوالها و تردیدهای گوناگونی در نوع و ماهیت این توافق و منابع شکل گیری آن وجود دارد که باید بخاطر تامین همان اهداف مورد این ابهام ها و تردیدها روشن و رفع گردد. برداشت متفاوت طرفین منازعه از حکومت به اصطلاح وحدت ملی ، بقا و استمرار چنین حکومتی با وجود نوع نگرش بسیار متفاوت و متضاد نامزدان و تیم‌های انتخاباتی آنان و... از جمله مواردی هستند که باید پاسخ روشن و امیدوار کنندهٔ برای آن یافت .

اگرغیراین باشد این گمانه وجود دارد که مبادا آرامش و اطمینان خاطر برخواسته از آرزوی چنین حکومتی در واقع حکم آرامش پیش از توفان خواهد بود. زیرا ما در تاریخ سیاسی کشور تجربه چنین ائتلاف ها و اشتراک های ناپایداری را داشته ایم. به معنای دیگر سرگذشت تقسیم قدرت درکشور بسیار غمبار و اندوهگین است، جنگ‌های داخلی دهه هفتاد و بسیاری از نا به هنجاری‌ها و مشکلات دهه اخیر به خاطر تقسیم قدرت میان اقوام و رجال سیاسی و نظامی کشور به وجود آمد و به همین دلیل کشور طی سیزده سال گذشته نیز نتوانست حکومت مقتدر و یکدست ایجاد کند. ایجاد حکومت‌های موازی، مرکز گریز و غیر پاسخ گو توسط مسولان مقتدر محلی، یکی از چالش های عمده حکومت آقای کرزی بود که حکومت او را در واقع به زانو در آورد و تقسیم قدرت برای حکومت بعدی نیز مسلما همین چالش را ایجاد و تکرار خواهد کرد.
حاتم بخشی پست‌ها به این و آن بخاطر توافقات سیاسی، می‌تواند عملا دست رییس جمهور را ببندد و مانعی برای پاسخ گویی او در برابر شهروندان و قانون باشد. به علاوه اینکه، در بازی تقسیم قدرت، طرفین تلاش خواهد کرد تا مهره‌های موج آفرین و جنجال ساز را برای حفظ برتری معرفی و حمایت کند که این اقدام مانند گذشته، عملا شایسته سالاری و نخبه گرایی حکومت آینده را مختل می‌سازد. به همین منظور انتظار برده می شود که رییس جمهور و رییس اجرای احتمالی حکومت آینده، منافع مردم و کشور را مورد نظر داشته و برای دست یافتن به این اهداف رعایت موارد زیر تاکید می گردد: پرهیز از انتصاب و انتخاب چهره‌های سیاست زده و تجربه شده؛  بدون تردید کشور مصیبت زده ما  زمانی آباد و ساخته خواهد شد که اشخاص و چهره‌های تحصیل کرده با اندیشه و افکار ناب و پیشنه پاک وارد دستگاه دولت و حکومت شود. انتصاب و انتخاب چنین اشخاصی هم به منافع و صلاح نامزدان هست و هم به خیر ملت و مملکت.
همکاری صادقانه و و قابل اعتماد سیاسی؛ در گذشته بارها چنین ساختارهای را تجربه کردیم ولی این ساختار طول نکشید که در مرداب‌های فساد، بی‌اعتمادی، غارت بیت المال، آواره و بیچاره تر شدن مردم و... غرق شد. حقیقتا مشکلات پیش آمده، نه آن زمان ناشی از ساختار سیاسی بود و نه در حال حاضر، ولی عدم اعتماد سیاستمداران به ظاهر متحد، مانع کارای نظام‌های سیاسی شده بود. اکنون نیز اگر طرفین صداقت پیشه نکنند و تعهدات خویش به ملت را فراموش نمایند، انتظار مورد نظر ازساختار حکومت وحدت ملی برآورده نخواهدشد.
تساهل و همگرایی؛ آشفتگی و تنگ نظری را نمی توان از ویژگی های یک سیاستمدار ملی و حکومت دانست. تجارب تاریخی نشان می‌دهد که سیاستمداران و حکومت های که دارای چنین خصلت های منفی بوده اند هم خود و هم سرزمین خود را در معرض خطر و نا بودی قرار داده‌اند. فقدان ویژگی خویشتن داری در سیاست جامعه ما همانگونه که گذشته نشان داده است، بازهم می‌تواند فاجعه‌های بزرگی را بدنبال داشته باشد دهه هفتاد و جنگ‌های ویرانگری داخلی نمونه عینی آن است. بنابراین برای پرهیز از افتادن به چنین دام‌های، لازم است هردو طرف در اتفاقات مربوط به انتخابات و تحولات شمارش آرا و یا بعد از آن بخصوص در تشکیل حکومت وحدت ملی، از تسلیم شدن به احساسات و گرایش های منفی و تنگ نظری و آشفتگی اجتناب کنند و به جای آن تساهل و همگرایی ملی را که بازتاب دهنده اراده و خواست همه ساکنین این سرزمین می باشد، مورد توجه قرار دهند.

اینک درچنین لحظات سخت و تعیین کننده مردم افغانستان و جهانیان لحظه به لحظه رویدادهای انتخاباتی کشور را دنبال نموده و چگونگی روند تشکیل حکومت وحدت ملی را پیگیرهستند. انتظار می رود که سیاست مداران کشور این موضوع را بخوبی و بطورعمیق درک نمایند.