دیروز بعد از ظهر، موافقتنامه امنیتی میان افغانستان و ایالات متحده آمریکا حضور اشرف غنی احمدزی، رئیس جمهوری جدید افغانستان، عبدالله عبدالله رئیس اجرائی، شماری از رهبران جهادی و مقامات دولتی افغانستان؛ میان محمد حنیف اتمر، مشاور امنیت ملی رئیس جمهوری افغانستان و جیمز کانینگهام سفیر آمریکا در کابل امضاء شد. در عین حال، موافقت نامه امنیتی میان کابل و ناتو نیز توسط آقای اتمر و موریس یوخمس نماینده ویژه غیر نظامی ناتو در افغانستان امضا شد. در این مراسم اشرف غنی احمدزی رئیس جمهور افغانستان سخن گفت. او به چند نکته اساسی اشاره کرد. او گفت که کمک‌های بین‌المللی تا حد ممکن از راه بودجه ملی افغانستان عملی می‌شود، به شرطی که اصلاحات را به میان بیاوریم و شفافیت بوجود بیاید. رئیس جمهور با اشاره به اینکه قلمرو فضایی افغانستان در کنترل این کشور است، گفت که هر کسی که به افغانستان می‌آید به اساس یک ویزا وارد می‌شود. او در بخش از سخنان خود به تهدید های مشترک افغانستان و جامعه جهانی اشاره کرد و بیان داشت که تهدید ها و خطرات مشترک نیازمند مبارزه مشترک است و جامعه جهانی بر اساس این پیمان متعهد است که افغانستان را در مبارزه با تهدیدات مشترک یاری رساند.

پیمان که توسط مشاور امنیت ملی رئیس جمهور اشرف غنی احمدزی امضا شد، در زمان ریاست جمهوری حامد کرزی از طریق لوی جرگه مورد تائید مردم افغانستان قرار گرفته بود. با وجود تائید اکثریت اعضای لوی جرگه اما، حامد کرزی، رئیس جمهور پیشین افغانستان آن را امضا نکرد و آن را به رئیس جمهور بعدی واگذار کرد. رئیس جمهور اشرف غنی احمد زی که در دوران کارزار های انتخاباتی خود گفته بود در صورت پیروزی پیمان امنیتی با ایالات متحده آمریکا را امضا خواهد کرد. او یک روز بعد از مراسم پیروزی به این وعده خود وفا کرد.

امضا نشدن پیمان امنیتی از سوی رئیس جمهور کرزی و طولانی شدن روند سومین انتخابات ریاست جمهوری جامعه افغانستان را در وضعیت سختی قرار داده بود. شهروندان افغانستان چشم انداز روشن برای آینده خود را متصور نمی دیدند. به همین خاطر، سرمایه داران افغانستان سرمایه های خود را از کشور خارج کردند. بنا به گزارش وزارت مالیه افغانستان در حدود شش میلیارد دالر از کشور خارج شده است. وضعیت مبهم و نا بسامان باعث شده بود که وضعیت روحی و روانی نیرو های امنیتی نیز آسیب بیبند. از طرف دیگر، گروه های مخالف مسلح دولت روحیه بگیرد و بر ولایات های مختلف افغانستان حمله نماید. پیمان امنیتی اما، روح تازه ای به پیکر نیمه جان افغانستان خواهد دمید. با امضا شدن این پیمان امیدی در زندگی مردم افغانستان شکل خواهد گرفت و وضعیت اقتصادی، اجتماعی و امنیتی بهبود خواهد یافت.

باور نگارنده بر این است که سرمایه های که در طول شش ماه گذشته از کشور خارج شده بود دوباره وارد افغانستان خواهد شد و فعالیت های اقتصادی از سر گرفته خواهد شد. بر این اساس تغییر در سفره مردم ایجاد خواهد شد. آنچه در وضعیت کنونی دارای اهمیت می باشد تغییر در زندگی روزمره مردم افغانستان است که با امضا شدن پیمان این مهم ممکن می گردد. وضعیت امنیتی در تمام ولایات افغانستان بهبود خواهد یافت. زیرا، پیمان امنیتی روحیه تازه ای به نیرو های امنیتی افغانستان در مبارزه با گروه های مخالف مسلح دولت خواهد داد. گروه های مخالف مسلح دولت حال ناگزیر است دست از جنگ و خشونت بکشد زیرا، دیگر خشونت برای آن ها هزینه سنگین دارد. حضور دراز مدت نیرو های بین المللی خواب های آن ها را در ارتباط با گرفتن افغانستان و تشکیل دادن امارت اسلامی ویران خواهد کرد. به همین خاطر، آن ها ناگزیر است که دست از خشونت بردارد و راه گفتگو و مصالحه را در پیش گیرد.

کشور های همسایه افغانستان که قبل از این از سوی مقامات افغانستان متهم به کمک گروه های مخالف مسلح دولت بود رفتار های محتاطانه انجام خواهد داد. زیرا، این کشورها نیازمند تعریف روابط خود با ایالات متحده آمریکا است. همکاری آن ها با گروه های تند رو بدون شک تغییری در روابط آن ها با آمریکا و جامعه جهانی خواهد گذاشت. به همین خاطر، بعد از این ما شاهد تغییر رفتار کشور های همسایه با گروه های تندرو خواهیم بود.

پیمان امنیتی یکی از حلقات سیاست خارجی افغانستان را مستحکم خواهد کرد. حلقه که در پیوند با آمریکا و کشور های عضو ناتو تعریف شده است.به باور نگارنده این حلقه برای ثبات سیاسی و گسترش قلمرو حکومت مرکزی نقش اساسی دارد.بدون همکاری جامعه جهانی، امکان حفظ ثبات سیاسی و حفظ قلمرو حاکمیت حکومت مرکزی ممکن نیست. زیرا، نیرو های امنیتی افغانستان بدون پشتیبانی مالی و تسلیحالی غرب نمی تواند قلمرو حاکمیتی حکومت را حفظ نماید. ظرفیت لازم برای مبارزه با گروه های مخالف مسلح دولت را ندارد. به همین خاطر، پیمان امنیتی ضامن ثبات سیاسی و حفظ و گسترش قلمرو حاکمیت حکومت مرکزی می باشد.

پیمان امنیتی اما، به حاضر سوال های را در رابطه با سیاست خارجی افغانستان در ارتباط با همسایگان مطرح می کند. در ظاهر ممکن به نظر بیاید که کشور های همسایه سیاست خصمانه در قبال افغانستان را در پیش خواهد گرفت اما باور نگارنده بر این است که پیمان امنیتی فرصت جدید در روابط افغانستان با همسایگان آن ایجاد خواهد کرد. زیرا، پیمان امنیتی دراز مدت است و کشور های همسایه به خاطر حضور یک ابر قدرت مانند ایالات متحده آمریکا نیازمند جدی گرفتن افغانستان به عنوان یک بازیگر منطقه خواهد بود. البته بخش از مسئله بر می گردد به کارکرد و بالا بردن ظرفیت های درونی حکومت افغانستان. بدین معنی اگر حکومت افغانستان بتواند یک بازی عقلانی در سطح منطقه از خود بروز دهد، حضور آمریکا و کشور های عضو ناتو می تواند یک به عنوان یک ظرفیت محسوب گردد. در صورتی که حکومت افغانستان همچنان دستگاه دیپلماسی منفعل خود را حفظ کند و هیچ علاقمندی به بازی سیاسی در سطح منطقه نداشته باشد،‌ پیمان امنیتی تغییری در مناسبات منطقه ای افغانستان و کشور های منطقه ایجاد نخواهد کرد.

مهمترین مسئله این است که حکومت برای بهبود وضعیت و رشد اقتصاد افغانستان یک سری برنامه های تشویقی برای سرمایه گذاران داخلی و خارجی در نظر بگیرد تا برنامه های تشویقی باعث شود که اقتصاد افغانستان دوباره سیر صعودی خود را در پیش گیرد. حکومت مرکزی اما اگر در صدد افزایش عواید داخلی از طریق افزایش مالیات باشد، بدون شک جذب سرمایه ها دشوار خواهد بود. به همین خاطر، برنامه های تشویقی در شرایط کنونی ضرورت جدی و مبرم است.

در پایان باید گفت که امضا شدن پیمان امنیتی مهمترین رویداد در تاریخ افغانستان است. مردم افغانستان باید این رویداد را به فال نیک بگیرد. این پیمان فرصت های را در اختیار حکومت افغانستان و مردم افغانستان قرار می دهد که امیدواریم که حکومت افغانستان از این فرصت ها به بهترین وجه ممکن استفاده نماید.