صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

افزایش ناامنی و خواست صلح پایدار حکومت وحدت ملی

-

افزایش ناامنی و خواست صلح پایدار حکومت وحدت ملی

با روی کار آمدن حکومت جدید ناامنی افزایش یافته است. در کابل مرکز و پایتخت افغانستان بیش از ده حملات انتحاری شده است. این در حالی است که اشرف غنی احمدزی، رئیس جمهوری افغانستان سخن از صلح پایدار زده بود. او برای دست یابی به صلح پایدار دستور های به نیرو های امنیتی افغانستان داده است. او دستور داده است که در سرکوب دشمنان مردم افغانستان و قاتلین نیرو های امنیتی افغانستان از همه امکانات موجود استفاده نماید. اشرف غنی اما، اقدامات خارجی نیز برای دست یابی به صلح پایدار انجام داده است. سفر های خارجی او به عربستان سعودی و چین و پاکستان را می توان اقدامات در همین راستا خواند. با همه این ها اقدامات او  تا اکنون موثر نبوده است. باور اشرف غنی احمدزی بر این است که پاکستان نقش اساسی در آوردن صلح در افغانستان دارد. به همین منظور او به عربستان سعودی و چین و بعدا به پاکستان سفر کرد. پاکستان روابط خوبی با عربستان سعودی و چین دارد. اشرف غنی به احتمال زیاد بر این باور است که این دو کشور با فشار آوردن بر پاکستان می تواند ثبات سیاسی را در افغانستان تحکیم ببخشد. اینکه اشرف غنی تا چه اندازه در متقاعد کردن این دو کشور موفق بوده است، گذشت زمان ثابت خواهد کرد.

نوشتار کنونی سعی خواهد کرد ریشه و منابع افزایش ناامنی را به بررسی بگیرد. در عین حال، نگاهی به اقدامات اشرف غنی احمدزی نیز لازم و ضروری است.

به باور نگارنده، مهمترین مسئله در جلوگیری از ناامنی ها و آوردن صلح قطع منابع مالی گروه های تندرو است. به صورت مشخص، منابع مالی گروه های تندرو دو چیز است. یک؛ مواد مخدر و دو؛ کمک های کشور های اسلامی به گروه های تندرو. با توجه به منابع مالی گروه های تندرو، مهمترین کاری که حکومت وحدت ملی می تواند انجام دهد مبارزه علیه کشت و قاچاق مواد مخدر است. حکومت وحدت ملی اما، در این بخش اقدامات را تا اکنون روی دست نگرفته است. آمار ها نشان می دهد که در ولایات ناامن میزان کشت مواد مخدر بالاتر از ولایات است که امنیت نسبی وجود دارد. همین طور، کشت مواد مخدر زمانی در یک ولایت افزایش می یابد که نفوذ گروه های تندرو بیشتر گردد. بنابراین، رابطه تناتنگ میان افزایش ناامنی و کشت مواد مخدر وجود دارد. از این جهت، می توان گفت که مهمترین کاری که حکومت وحدت ملی می تواند انجام دهد، مبارزه با کشت و قاچاق مواد مخدر در افغانستان است. ناگفته نباید گذاشت که حکومت وحدت ملی نیازمند هماهنگی با کشور های همسایه نیز می باشد. زیرا، بازار کوکنار تنها در داخل افغانستان نیست بلکه کوکنار از افغانستان به کشور های همسایه انتقال می یابد و در آنجا به فروش می رسد.

منابع دیگر گروه های تندرو کمک های مالی کشور های اسلامی است. کمک کشور های اسلامی به گروه های تندرو بر می گردد به آغاز جهاد مردم افغانستان با قشون سرخ شوروی. کشور های مختلف از طریق پاکستان به گروه های اسلامی و محافظه کار در افغانستان کمک مالی می نمود. با شکست قشون سرخ شوروی در افغانستان اما، کمک ها جهت خاص یافت. کمک ها بیشتر جهت داده شد به گروه طالبان و حزب اسلامی حکمتیار و برخی گروه های کوچک که وابسته به سازمان تروریستی القاعده بود. از آن زمان تا اکنون، گروه های تندرو از کشور های مختلف کمک مالی دریافت می کند.

امروزه اما، در کنار کمک مالی به گروه های تندرو کشور های مختلف از این گروه ها به عنوان ابزار سیاسی استفاده می کند تا منافع خود را در افغانستان تامین نماید.‏ به عنوان مثال؛ پاکستان یکی از کشور های است که از گروه طالبان به عنوان ابزار سیاسی برای دست یابی به منافع خود استفاده می کند. چندی قبل، نواز شریف، نخست وزیر پاکستان در گفتگو با فرانس پرس گفته بود که در صورتی که افغانستان به خواست های آن ها توجه نکند پاکستان از گروه طالبان به عنوان ابزار استفاده خواهد کرد. پاکستان اما، هیچ گاه خواست خود را صریحا بیان نداشته است. اما کارشناسان بر این باور است که خواست اصلی پاکستان رسمی شدن و به رسمیت شناختن خط دیورند از سوی حکومت افغانستان است.‏

خط دیورند از زمان داوود خان مورد مناقشه واقع شد. بعد از داوود خان هیچ یک از حاکمان افغانستان حاضر به قبول خط دیورند نشده است. در دوره جدید نیز پذیرش خط دیورند یک نوع خیانت ملی دانسته می شد. ایمل فیضی،‌ سخنگوی حامد کرزی، رئیس جمهور پیشین افغانستان در نوشتاری بیان داشته است که "حامد کرزی حاضر به قبول خط دیورند نبود و قبول آن را خیانت ملی می دانست". نگارنده اما، بدین باور است که خط دیورند به لحاظ حقوق بین الملل مرز رسمی میان افغانستان و پاکستان است. به رسمیت نشناختن آن از سوی حکومت افغانستان باعث می شود که صلح و ثبات تبدیل به رویا گردد. رویایی که هیچ گاه تحقق نخواهد یافت.‏ برای آوردن صلح پایدار و حفظ ثبات سیاسی روشن شدن خط دیورند مهم است. تا زمانی که مسئله خط دیورند روشن نگردد فشار های چین و عربستان سعودی کارآمد نخواهد بود. زیرا، برای پاکستان و هر کشور دیگر حفظ سرزمین اولویت اول را دارد. آن ها تا زمانی که سرزمین شان در خطر تعرض باشد، دست دوستی پیش نخواهد کرد.

برای روشن شدن مسئله خط دیورند حکومت پاکستان باید خواست های خود را در این باب به صورت روشن بیان دارد و حکومت افغانستان نیز با توجه به حقوق بین الملل و معاهدات و میثاق های بین الملل نسبت به آن نسبت و وضعیت خود را روشن نماید. در این زمینه هر دو کشور کوتاهی نموده است. هم پاکستان به این مسئله سرپوش گذاشته است و با ناامن ساختن افغانستان تلاش نموده است خط دیورند را به فراموشی بسپارد و هم افغانستان حاضر به رفتار متناسب با میثاق ها و قواعد بین الملل رفتار ننموده است.‏

این نکته را نباید فراموش کرد که روشن نشدن این مسئله برای هر دو کشور بدبختی می آورد. حمایت شدن گروه های تندرو از جانب پاکستان خطری برای این کشور نیز هست. زیرا، در مواردی پاکستان کنترل این گروه ها را از دست می دهد و این گروه ها علیه پاکستان عمل می نماید. اشتباه است اما اگر بپنداریم که وضعیت امنیتی پاکستان بهتر از افغانستان است. به همان اندازه که افغانستان نیازمند دست یابی به صلح و حفظ ثبات است به همان اندازه پاکستان نیز نیازمند صلح و ثبات می باشد.بنابراین اقدامات دو جانبه برای آوردن صلح در افغانستان و پاکستان لازم می باشد.

در پایان باید یک بار دیگر متذکر شوم که آوردن صلح در افغانستان نیازمند قطع منابع مالی گروه های تندرو می باشد.‏ حکومت افغانستان باید به صورت جدی علیه کشت و قاچاق مواد مخدر مبارزه نماید. همچین لازم است که منابع مالی بیرونی گروه های تندرو را قطع نماید. این کار زمانی ممکن می گردد که مسئله خط دیورند میان افغانستان و پاکستان حل گردد.

دیدگاه شما