از روزهایی که مسئله صلح با طالبان دوباره جان گرفت و از میزان پیشرفت و امیدواری به آن سخن گفته شد، زمزمه های حضور گروه داعش در کشور نیز در گوش ها طنین انداز گردیده و روزبروز قوت گرفت. این موضوع هم چنان ادامه یافت تا روزهای اخیر که از نشست قریب الوقوع نمایندگان طالبان و حکومت و میانجیگران بر دور میز مذاکره نوید داده شد؛ در مقابل و موازی با آن گزارش های به نشر رسید که گروهی نقاب پوش و لباس سیاه بر تن که با زبان غیر رایج در کشور سخن می گفتند، در مسیر راه قندهار – کابل بس مسافربری بنام غزنی پیما را متوقف نموده و شماری از مسافرین که اغلب از مردم هزاره ( بی دفاع ترین مردم ) را همراه با خانواده های شان که از دیار غربت و هجرت بوطن بازگشته بودند، با خود بردند. بگفته یکی از شاهدین که به خبرگزاری ها نقل نموده نزدیک به دوساعت افراد نقاب پوش مسافرین را متوقف نموده و به تجسس آنان اقدام نموده است. در طی این دو ساعت هیچ نیروی امنیتی اردو یا پولیس در منطقه ظاهر نگردیده است. بعد از آنکه افراد نقاب پوش مسافرین را با خود بردند، یعنی با گذشت دو ساعت نیروهای امنیتی پیدا شدند.

لازم است پیش از آنکه بعنوان نوشتار پرداخته شود، در زمینه گزارش فوق نکاتی چند یادآوری شود. نخست این که مدت های مدیدی است که شاهراه کابل-قندهار-هرات از ناامن ترین راه های کشور بوده است. بارها در این باره مسافرین و ساکنین ولایت های که در این مسیر قرار دارند از ناامنی و حضور نیروهای مخالف مسلح شکایت برده اند. اما متاسفانه بنابه دلایل نامعلوم در این باره اقدامی جدی صورت نگرفت. هم چنین در این اواخر که موضوع حضور افراد مسلح که خود را وابسته به داعش قملداد کرده اند نیز در گزارش ها آمده بود. حال این که این گزارش ها تا چه حد دقیق بود یا نه ، اما شرایط امنیتی ایجاب می نمود که اقدام های مقتضی از سوی مسئولین گرفته شود.

اما متاسفانه بازهم اهتمام لازم صورت نگرفت و موضوع نادیده انگاشته شد. نکته مهم تر این که معلوم نیست توقف و مسدود ساختن یک شاهراه اساسی و اصلی کشور به مدت دو ساعت چگونه از دید و نظر نیروهای امنیتی پنهان مانده و در طی این دو ساعت آنان به امداد و کمک مسافرین نرفته اند؟ هم چنین دقیقا پس از این که افراد مسلح نقاب پوش مسافرین را با خود برده اند نیروهای امنیتی در محل حاضر می شوند؛ این مسئله در اصل مشکوک بوده و پرسش های جدی را مطرح می سازد؟

اما درباره زمزمه های حضور هواداران یا عناصر وا بسته به داعش گزارش های متواتر نشر گردیده است که قضیه را از حد شایعه فراتر برده است. چنانچه پس از ماه ‌ها شک‌ و تردید در مورد حضور و فعالیت این گروه در کشور، نحوۀ برخورد و جلوگیری از گسترش این گروه در دستور کار شورای وزیران قرار گرفت. بر بنیاد گزارش ها در این جلسه با اشاره به حضور گروه داعش در کشور تاکید صورت گرفت که  فعالیت های این گروه را زنگ خطری برای کشور دانست و نباید این تهدیدات مرتبط با آن نادیده گرفته شود. قابل یاد آوری است که رسانه‌ها در مورد حضور و فعالیت گروه داعش در برخی از ولایات کشور، از جمله در ولایت‌های هلمند، غزنی، ارزگان و سرپل، گزارش‌های منتشر کرده و به ‌تازگی گفته ‌اند که شب‌هنگام در مناطقی از ولایت لوگر، در نزدیکی پایتخت، بر خانه‌ها حمله کرده و زیارت‌گاهی را نیز به آتش کشیده‌اند. هم چنین در ناحیه های از پایتخت نیز بیرق داعش به شکل سمبلیک بلند گردیده و یا اعلامیه های داعش پخش گردیده است. همانطور که قبلا اشاره شد متاسفانه مسئولین حکومتی در مورد زمزمه های حضور داعش کاملا غفلت و سهل انگاری ورزیده اند.

آنان با توجیهات مختلف این شایعات را بی بنیاد دانسته و نسبت به آن هیچ گونه واکنشی از خود نشان ندادند. اما در روزهای اخیر که قضیه جدی گردید فقط در حد یک جلسه تعارفی وزرا در برابر این گزارش ها واکنش نشان داده شد. گمان برده می شود که سهل انگاری یاد شده بخاطر این پندار صورت گرفته باشد که مسئله بروز و رخنه نمودن داعش در کشور را امری بعید تلقی می کردند. چنانچه برخی بر این پندار بودند که افغانستان زمینه و شرایط پذیرش و نفوذ افکار داعشی را ندارد. اما حوادث اخیر تصور یاد شده را شدیدا نقض می‌کند. خبرهای تأیید ‌نشده‌ای در رسانه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود که گویا‌ هواداران این گروه، نشست‌ و بیعت‌های شبانه دارند. در مورد دیگر، شب‌ نامه‌های این گروه در امن‌ترین مناطق کابل پخش شده است. پرسش این است: این شب‌ نامه‌ها را چه کسانی پخش می‌کنند؟

نکته اساسی که این نوشتار آن را دنبال می کند این است در شرایطی از نفوذ داعش بصورت آرام و پیوسته صحبت به میان آمده و گزارش های مربوط به آن به نشر می رسد که حکومت تمام توان و توجه خود را برای مذاکره با طالبان‌ معطوف ساخته است. این توجه همه جانبه سبب غفلت از سایر زمینه ها و وضعیت کشور گردیده است. بناء این نگرانی وجود دارد که مشغول شدن و پرداختن تمام به مسئله مذاکره با طالبان فرصت و زمینه ای را برای دیگر مخالفین فراهم نگرداند تا با نام داعش یا هرگروه هراس افگن عرض اندام نمایند. به معنای دیگر مسئله گفتگو و صلح با طالبان اگر از یک سوی به معنای پایان کار و مخالفت طالبان قملداد گردد از جانب دیگر آغاز پروژه دیگری بنام داعش در کشور سبب نگردد. البته یادآوری این نکته یا هشدار هرگز به معنای این نیست که حکومت از تلاش‌هایش برای تضمین ثبات منطقه و کشور، دست بردارد.

یا اینکه  گفت‌وگوی صلح کنار گذاشته شود، بلکه مسئله اصلی این است که نباید از یادبرد که صلح با طالبان به معنای پایان بی‌ثباتی و برچیده‌شدن لانه‌های تروریستی از کشور نخواهد بود. متاسفانه و درد مندانه ما با واقعیت جدید و مخرب تر از گذشته روبرو هستیم که نباید آن را در معادلات تامین صلح و ثبات در کشور نادیده بگیریم و این پدیده مخرب و خطرناک داعش است. حکومت و نیروهای امنیتی کشور باید به دقت فعالیت‌های این جنگجویان را تحت کنترل داشته و با آن با قدرت تمام مقابله نمایند. بخصوص که تا هنوز نیروهای ویژه ایالات متحده که یکی از وظایف آنان مبارزه با تروریسم است، در کشور مستقر هستند.

این نیروها باید در هماهنگی با نیروهای داخلی، برای کنترل فعالیت‌های عناصر داعشی و دیگر مخالفین مسلح بکار گرفته شوند. ضرورت و نیاز جدی تامین ثبات و صلح در کشور این است که تمام قوای کشور و حمایت های داخلی و خارجی برای آن بکار افتاده و هرگونه مخالفت و مانعی با قدرت تمام از سرراه برداشته شود. اگر افغانستان در شرایط کنونی به چنین عملیه ای دست نزند و بدان موفق نگردد در آینده هرگز چنین فرصتی را بدست نخواهد آورد و نگرانی های امروز بدل به واقعیت های تلخ و تکان دهنده فردا خواهند شد.