اشاره:

"از گروگان گیری و ربوده شدن سی ویک شهروند هزاره تبار کشور نزدیک به یک ماه می گذرد اما هنوز از سرنوشت آنها خبری نیست. در این حال خبر رسیده که روز گذشته(24 حوت) بازهم تعدادی از شهروندان هزاره تبار در مسیری غزنی- جاغوری به وسیله­ی افراد ناشناس ربوده شده اند. اگرچه گفته می شود تعدادی از این افراد رها شده اند و تنها یک نفر از آنها نا پدید است، اما مساله این است که چرا در شرایطی که دولت برای گفتگوهای صلح تلاش میکند و رئیس جمهور غنی در همین راستا به عربستان سعودی سفر کرده چنین کارهای می شود؟"

 در این رابطه، دو نکته را قابل بحث می دانیم:

01. مساله ربودن و گروگان گیری شهروندان از سوی گروه های افراطی و بنیادگرا یک مساله ملی است. دولت باید این مساله را از دو منظر سیاسی و نظامی مورد توجه قرار دهد و اجازه ندهد که گروه­های هراس افگن به بهانه­ های مختلف ملت افغانستان را آسیب برسانند. آن چه واضح است این است که گروه های هراس افگن در مناطق مشخصی گشت و گذار می کنند و در مناطق مشخصی دست به آشوب و خشونت می زنند. حالا فرق نمی­کند که این گروه ها اتباع افغانستان اند و یا اتباع کشورهای خارجی، این ها هرکی هستند اما دشمنان مردم افغانستان و عواملی کشورهای بیگانه اند که از فرصت ها و زمینه های در داخل کشور برعلیه ملت و دولت افغانستان کار می کنند.

خشونت ها و جنایات که این گروه تا کنون در برابر ملت افغانستان به کار برده اند هم بی شمار اند ولی بعد از این باتوجه به شرایطی که پیش آمده نباید این خشونت ها و جنایت ها به اشکالی دیگری ادامه پیدا کنند. در شرایطی که دولت افغانستان سرگرم تلاش ها برای راه اندازی گفتگوهای صلح با طالبان اند، گروگان گیری شهروندان هزاره تبار از سوی گروه­های هراس افگن بسیار معنا­دار می نماید. به ویژه این که خبرها و نشانه های از شکل گیری گروه هراس افگن داعش درکشور و همینطور تبدیل شدن برخی از دسته های طالبان به داعش به گوش می رسد.

در این حال، دیده می شود که گروه های هراس افگن با استفاده از فرصت ها و زمینه هایِ، گروه مشخص قومی را که نسبت به سایر گروه های قومی آسیب پذیری بیشتری دارند مورد هدف قرار داده است. در زمان که هنوز از سرنوشت سی و یک هموطن ربوده شده خبری در دست نیست، ربودن و آزار رساندن به تعدادی دیگری از مسافرین که به لحاظ قومی این ها هم هزاره هستند بسیار نگران کننده است.

اکنون این نگرانی ملی ایجاب می کند که حکومت در قسمت تلاش های که در راستای گفتگوهای صلح با همکاری کشورهای منطقه از جمله پاکستان روی دست گرفته است، از دقت و تاملی بیشتری کار بگیرد. اگر قرار باشد عده­ی از افراد مربوط به گروه طالبان تحت فشار منطقه­ی­ و بین المللی به پروسه صلح بی پیوندند و و شماری زیادی دیگر در جبهات جنگ برای مردم افغانستان مشکل درست کنند، در آن صورت چیزی به نام صلح در کشور به وجود نخواهد آمد. بدتر از آن این که این بار هراس افگنان سعی می کنند در کنار اعمال افراطی و بنیادگرایانه بر علیه منافع ملی، با راه اندازی جنگ های قومی وفرقه­ی، زیربنا و ساخت ملت سازی در افغانستان را از طریق برجسته ساختن رویه های قومی  وفرقه­ی مورد هدف قرار دهند.

بنا بر این، در این شرایط، دولت باید از کشورهای منطقه تعهد بگیرد که پس از این هیچ کشوری حق ندارد از گروه های تروریستی و هراس افگن تحت هیچ نامی در افغانستان حمایت کند. اما اگر آن ها در این روند صادق نباشند و سعی کنند به بهانه­ی صلح بدنه جنگی گروه طالبان را تحت نام داعش درافغانستان فعال نگهدارند، پس دولت باید برای ایجاد صلح و ثبات پایدار در کشور، همان طوری که تلاش می­کند ابتکار صلح را در دست بگیرد، سعی کند که برنامه ریزی قوی جنگ را هم در دست بگیرد، آن هم در شرایطی که منطقه و جهان در معرض تهدیدی جدیدی قرار دارد. اگرچه نیروهای شجاع امنیتی کشور توانمندی های خوبی دارند و می توانند گروهای هراس افگن را به عقب برانند ولی با درنظرداشت این­که ریشه و تار گروه های هراس افگن به دستان خارجی هاست و خارجی ها جنگ را در افغانستان دامن می زنند، دولت باید سعی کند که با حمایت و تقویت نیروهای امنیتی و جلب همکاری های بیشتر نیروهای بین المللی، از ادامه دست اندازی و خراب کاری خارجی ها در کشور جلوگیری نماید.

در این مورد درخواست که رئیس جمهور از امریکا کرده تا آن کشور در قسمت خروج نیروهایش از کشور عجله نکند و گفته شده که آن کشور هم به طور فعالانه این درخواست را مورد بررسی قرار می دهد یک اقدام خوب است.

هم چنان ایجاب می کند که با توجه به ماهیت و شکل جدیدِ خشونت ها و اعمال هراس افگنانه، دولت ترتیبات و برنامه ریزی های مشخصی را برای حفظ جان شهروندان روی دست گیرد؛ مسیرهای عمومی و راه های که در آن ها تهدید وجود دارد باید صد در صد امنیت آن ها تامین شود. در مناطق که گمان می رود و یا نشانه های از هراس افگنان وجود دارد باید پایگاه ها و پاسگاهای امنیتی افزایش یابد، به خصوص مناطق هزاره نشین که در سال های گذشته آرام بوده اند و به همین خاطر تعداد نیروهای امنیتی در آن مناطق کم اند. حتی اگر دولت نمی تواند در برخی مناطق امنیت شهروندان را به صورت کامل تامین نماید باید از خود مردم محل از طریق ایجاد زمینه های چون پولیس ملی محلی استفاده نماید.

02.  سرنوشت نامعلوم سی ویک هموطن ربوده شده و حالا ربوده شدن تعدادی دیگر(با آنکه تعدادی از آنان رها شده و تنها یک نفر آن ها لادرک است)، نشان می دهد که تهدید و چالش جدی است. اگر این کار را طالبان انجام می دهند و به خاطر گفتگوهای صلح کسی آن را به آن ها نسبت نمی دهند و یا دسته های جدید چنین کاری را می کنند، در هر حال یک نکته واضح است و آن این که دشمنان صلح و ثبات در افغانستان در برخی از مناطق کشور بسیار فعال اند و برای تعقیب اهداف مخرب شان از مردم افغانستان قربانی می گیرند.

حالا، چیزی که باید در این جا حکومت مورد مداقه و توجه جدی قرار دهد این است که یک سره به سوی میز مذاکره صلح در حرکت نباشد. در شرایطی که سی ویک تبعه کشور از سوی گروه های هراس افگن ربوده شده است و بعد از نزدیک به یک ماه هنوز سرنوشت آن ها معلوم نیست و عملیات نجات دولت هم در این خصوص کارگر واقع نشده، بهتر بود که اول این جا رئیس جمهور سرنوشت این ها را معلوم می کرد، سپس به خاطر جلب حمایت عربستان در پروسه صلح به آن کشور سفر می کرد. در شرایطی که نیروهای امنیتی ما در جبهات جنگ مصروف نبرد با شورشیان و هراس افگنان هستند و شهروندان کشور مظلومانه در چنگِ ربایندگان تروریست به سر می برند، نیکو بود که رئیس جمهور همان طوری که به خاطر حادثه پنجشیر سفرش به ایران را به تاخیر انداخت، این سفرش به عربستان را  هم به تاخیر می انداخت تا مردم افغانستان مطمئن می شدند که این کارها را کی و کدام گروه ها انجام می دهند، حتی می شد آنگاه از یک موقف خوبتر در راستای گفتگوهای صلح گام برداشت. اما در شرایطی که هم وطنان ما هنوز امنیت ندارند و سی ویک تن در سرنوشت نامعلومی به دست ربایندگان به سر می برند، قوت و زیبایی تلاش های دولت برای گفتگوهای صلح تحت سئوال قرار می گیرد.