مدت ها پیش رسانه های کشور گزارش دادند که گروه های مجهول الهویه که نشانه ها و علایم گروه داعش را دارند در برخی از نقاط کشور مشاهده شده اند. این گروه ها بطور دسته جمعی یا پراکنده مشغول برنامه ریزی، سربازگیری و ایجاد پایگاه های جنگی و آموزشی هستند. در گزارش های نشر شده گفته شد که که این گروه در شماری از ولایات باخود بیرق سیاه را حمل می‌کنند ‌ و حتا در نوار تصویری‌ که شماری از فرماندهان پیشین طالبان در آن دیده می‌شوند، بیعت خود را با این گروه و ابوبکر بغدادی اعلام کرده‌اند. در این گزارش ها آمده است که این گروه در ولایت‌های کنر، پکتیکا، غزنی، زابل، سرپل، هلمند و فراه حضور کاملا مشخص و روشن دارند.

شدت گرفتن شایعه جای گرفتن گروه داعش در کشور هم زمان بود با اوج گیری بحث گفتگو و مذاکره با طالبان. بسیاری ها گمان بر این داشتند که احتمالا داعش بدیل گروه طالبان در کشور برای ادامه جنگ خواهد بود. حال ممکن است که افرادی از گروه طالبان جداگردیده و با اعلام نارضایتی از روند صلح پرچم داعش را بر افراشته باشند یا این که اساسا ممکن است که حامیان طالبان آینده نبرد و جنگ را در کشور با نام جدید مورد حمایت قراردهند.

واکنش مقام های امنیتی و حکومتی در برابر این شایعات و گمانه زنی ها یا سکوت بود یا این که آن را توهم و نگرانی بی مورد تلقی می کردند. آنان مدعی بودند که اساسا داعش زمینه و شرایطی برای نفوذ در کشور ندارد و نیروهای امنیتی کاملا بر اوضاع مسلط هستند. چنانچه پیش از این مقامات در وزارت داخلۀ حضور گروه داعش را رد کرده و به مردم گفته بودند که تحت تأثیر تبلیغات قرار نگیرند.  از سوی دیگر جامعه بین المللی نیز در این مورد اتفاقا نظر نداشته اند. چنانچه عده ای در برابر این گزارش ها سکوت اختیار نموده و برخی موضع شان را بیان کردند. بطور مثال جنرال جان کمپبل، فرمانده عمومی نیروهای ناتو در افغانستان گفته است که بر بنیاد گزارش‌های رسیده، داعش در حال جذب سرباز برای تقویت نیروی‌های خود در افغانستان و پاکستان است. این مقام نظامی ناتو هم‌چنان گفته، گزارش‌هایی وجود دارند که برخی‌ها در افغانستان و پاکستان به گونۀ علنی شب‌نامه پخش کرده و تلاش می‌کنند تا افراد جدید را به صفوف گروه داعش جذب کنند.
آقای کمپبل در گفت‌و گو با "آرمی تایمز" تأکید کرده است: "من گزارش‌های مبنی بر جلب و جذب جوانان به گروه داعش را دیده‌ام. ما این موضوع را به گونۀ دقیق بررسی می‌کنیم تا از صحت موضوع اطمینان حاصل کنیم".آقای کمپبل با اشاره به پیوستن شماری از طالبان محلی به این گروه گفته است: اهداف و نظریات طالبانی که به ملاعمر وفادر هستند، با گروه داعش متفاوت است، اما برخی از جنگ‌جویان از اینکه چندین سال است رهبرشان را ندیده ناراضی هستند و می‌خواهند راه دیگر را انتخاب کنند.
اما در چند روز اخیر ناگهان همه مسیرها و جهت ها گیری ها عوض گردید. یعنی بصورت معجزه آسا همه دارای چشم بینا شدند و ناگهان دیدند که عزرائیل داعش برسر شان ایستاده است. در چنان شرایطی راهی جز اعتراف به حضور گروه داعش در کشور ندیدند. برای نخستین بار نمایندگی سازمان ملل در افغانستان حضور داعش را در کشور اعلام داشته و بدان اعتراف نمود. نماینده ویژه سازمان ملل در افغانستان در جلسه شورای امنیت این سازمان گفت: "ارزیابی ما نشان می‌دهد که حضور این گروه (داعش) در افغانستان نگران کننده است، اما اهمیت داعش در افغانستان مربوط به توانایی‌های ذاتی آن در این کشور نیست، بلکه این ظرفیت داعش در گرد‌آوری گروه‌های انفرادی شورشی زیر یک چتر است که نگرانی بیشتری ایجاد می کند." در گزارش دبیرکل سازمان ملل تاکید شده است که شماری از فرماندهان طالبان وفاداری خود را به داعش اعلام کرده اند و تعداد فزاینده‌ دیگری از آنها نیز در تلاش کسب حمایت مالی و همکاری با داعش هستند.

بدنبال ارائه این گزارش نماینده سازمان ملل حکومت افغانستان نیز زبان به اعتراف گشوده و مدعی شده است که گروه داعش در افغانستان نفوذ نموده و در برخی از مناطق دارای پایگاه می باشد. سخنگوی رئیس جمهور ضمن اعلام این خبر اظهار داشت که حضور گروه داعش برای کشور خطرناک می باشد.

آنچه درباره اعتراف ها یا اعلام گزارش ها درباره حضور گروه داعش مهم به نظر می رسد این است که اساسا چه چیزی سبب گردیده است که مقام های سازمان ملل یا حکومت افغانستان این قدر با تاخیر درباره آن اعلام نظر کنند؟ آیا این تاخیر مربوط به دقت و تامل در چگونگی دست یابی به اطلاعات می باشد؟ اگر چنین است چرا دستگاه های اطلاعاتی آنان در چنین شرایطی حساس و خطرناک منفعل و کند عمل می کنند؟ اگر غیر این است بازهم در برابر انفعال و تاخیر خود مسئول هستند. اما نکته مهم تر این است که جامعه جهانی و حکومت مدت چهارده سال می شود که هزینه های کلان مالی و بسیج نیروی انسانی را برای مبارزه با تروریزم و تامین امنیت در کشور اختصاص داده اند. از جانب دیگر نیروهای بین المللی اعلام داشته اند که هنگام پایان یافتن ماموریت شان در افغانستان فرارسیده و عنقریب باید این کشور را ترک نمایند. تحلیل و برداشت ارائه شده از سوی آنان این است که تروریزم به  اندازه کافی سرکوب گردیده و دیگر تهدیدی جدی محسوب نمی گردد. حکومت افغانستان نیز بر این ادعاها مهر تایید نهاده است. چنانچه پذیرش انتقال تامین امنیت کشور از نیروهای خارجی به نیروهای داخلی بخش عمده اش به همین مسئله بر می گردد. اما اکنون شواهد و قراین حاکی از آنست که تروریزم طالبانی نه تنها سرکوب نشده است ، بلکه مشکلی بر مشکلات گذشته افزوده شده است، یعنی ظهور گروه داعش در افغانستان. پدیده ای نگران کننده در کشور. زیرا عملکرد این گروه جنایتکار در کشورهای عراق و سوریه نشان داده است که تا چه اندازه این گروه ضدانسانی برای جامعه مرگ آفرین و برای کشور زیانبار و برای منطقه بحران خیز است. از جانب دیگر متاسفانه حمایت گسترده کشور های عربی را نیز با خود همراه دارد.

تصور بر این است همانطور که بی خبری و یا تاخیر در اعلام حضور گروه داعش از سوی جامعه بین المللی و حکومت قابل توجیه نمی باشد و نشان از نوعی غفلت و سهل انگاری دارد؛ حال با اعتراف به حضور داعش در افغانستان مسئولیت جامعه بین المللی و حکومت بیش ازگذشته حساس و سنگین می باشد. مقام های مسئول باید متوجه باشند که اعلام موجودیت گروه داعش در کشور و قدرت گرفتن روزافزون شان یعنی سست بودن و ناتوانی حکومت در تامین امنیت کشور و حفظ جان شهروندان؛ هم چنین این مسئله ناکامی انجام ماموریت نیروهای بین المللی را د ر کشور و منطقه نیز تایید می نماید. آنان بر اساس مسئولیت انسانی نمی توانند که مردم منطقه را در چنین شرایطی تنها و به حال خود در کام تروریست ها رها سازند. افزون بر این ها شکل گیری و دوام حضور گروه های تروریستی در کشور و منطقه نشان از آن دارد که هنوز برخلاف ادعاهای صورت گرفته بسیاری از کشورهای منطقه از تروریست ها حمایت جدی می نمایند؛ و نکته آخر این که اعتراف به حضور داعش در کشور روند صلح را با چالش های اساسی و خطرناک روبرو می سازد ونمی توان موفقیت گفتگوها با طالبان را بعنوان پایان فعالیت های تروریستی در کشور تلقی نمود و ممکن است که تروریسم در قالب تازه تر و حتا خطرناکتر از گذشته به فعالیت های خرابکارانه خود ادامه دهد. حکومت و جامعه بین المللی در برابر همه این مسایل مسئول هستند.