در لیست نتایج نهایی کانکور عمومی که در آخر سال 1393 از سویِ وزارت تحصیلات عالی اعلان شده افراد به سه دسته تقسیم می شوند؛ یک، کسانی که توانسته اند با به دست آوردن نمره معیاری دانشگاه های عالی و نیمه عالی دولتی به این دانشگاه ها را پیدا کنند. دو، کسانی اند که نمره معیاری هیچ یکی از دانشگاه های دولتی را پوره نتوانسته اند، از این رو، با یک فیس معین به مؤسسات تحصیلات خصوصی معرفی شده اند، و سه، کسانی اند که نمرات آن ها از معیار دو مورد فوق هم کمتر بوده اند، که این دسته را وزارت ناکام اعلام کرده است.

در قسمت دسته اول و دسته سوم بحثی وجود ندارد؛ کسانی که نمرات عالی گرفته اند و توانسته اند به رشته های دلخواه خود کامیاب گردند حق شان بوده و لذا شایسته است که برای آن ها تبریک گفت و کسانی دیگری هم که نتوانسته اند نمره معیاری را به دست آورند و بی نتیجه مانده اند باید سعی کنند که در سال آینده با آمادگی بیشتری برای شرکت در کانکور آمادگی بگیرند تا در رشته ی مورد نظرشان کامیاب شوند، اما بحث در مورد دسته¬ی دوم است، یعنی کسانی که با یک فیس معین به مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی معرفی شده اند. البته از این نگاه که وزارت تحصیلات در هماهنگی با مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی سعی کرده است تا تعدادی زیادی از دانشجویان را به این مؤسسات جذب کند ونگذارد آنان بی سرنوشت شود گپی خوبی است، درعین حال، اما به این شکلی که این دانشجویان به مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی معرفی شده اند برای آینده ی مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی خوب نیست.

 زیراکه این گونه برخورد بین نهادهای تحصیلی از سوی دولت یک برخورد برابر نیست، بلکه یک برخورد دوگانه است. طبق این برخورد، دانشجویان به دو دسته «توان مند» و «ناتوان»(کسانی که نمرات بالا گرفته اند و کسانی که نتوانسته اند نمرات معیاری را کسب کنند) دسته بندی می شوند، همینطور کسانی که نمرات بالا گرفته اند به دانشگاه های دولتی معرفی شده اند ولی کسانی که نتوانسته اند نمرات معیاری را به دست آورند به مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی معرفی شده اند.

با این حساب، اگر این گونه برخورد و دسته بندی با نهادهای تحصیلی ادامه یابد مشکلات و پیامدهای های ذیل را در عرصه تحصیلات عالی کشور به جود خواهد آورد:

1.کامیاب شدن افراد با نمرات بالا در دانشگاه های دولتی و افراد با نمرات کم در دانشگاه های خصوصی، به لحاظ روانی این انگیزه و مفکوره را در بین دانشجویان و خانواده ها تلقین می کند که گویا سویه دانشگاه های دولتی نسبت به دانشگاه های خصوصی بالا است و لذا کسانی که موفق نشده اند به دانشگاه های دولتی راه پیدا کنند به دانشگاه های که سویه و اهمیت آنان کمتر است(دانشگاه های خصوصی) معرفی می شوند.

اگرچه کسانی که به دانشگاه های خصوصی معرفی شده اند ممکن است که باهماهنگی و موافقت مسئولین این دانشگاه ها معرفی شده باشند و هدف آن هم جلوگیری از بی سرنوشت ماندان تعدادِ زیادی از دانشجویان بوده است، اما مشکلی که این مساله در زمینه تحصیلات عالی خصوصی به وجود می آورد این است که «جایگاه علمی» و «اعتبار اجتماعی» این دانشگاه ها را به شدت پایین می آورد.

2.پایین آمدن اعتبار و جایگاه علمی دانشگاه های خصوصی در درازمدت دیدی مردم را نسبت به این دانشگاها منفی ساخته و سبب خواهد شد که دیگر خانواده ها فرزندان شان برای تحصیل در این دانشگاه ها نفرستند. هم چنان این مساله باعث می شود که نگاه ادارات و صاحبان کار به سطح دانش و توان کاری فارغین این دانشگاه ها هم پایین باشد و به کسانی که در دانشگاه های خصوصی درس خوانده اند مانند کسانی دیگری که در دانشگاه های دولتی درس خوانده اند برخورد نشود.

3.به این شکلِ که وزارت تحصیلات عالی تعدادی زیادی از دانشجویان را به مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی معرفی کرده اند و در قسمت نتیجه آن نوشته اند(واجد شرایط در یکی از مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی)، یک کتله¬ی بزرگ از دانشجویان با معیار نمره پایین را وارد دانشگاه های خصوصی می¬کند.

اگرچه به این شکل تعداد دانشجویان این مؤسسات از نگاه کمی و رقم بالا می رود، اما از نگاه کیفی گمان نمی رود نتیجه کار خیلی مثبت باشد.

 چون در چنین حالتی مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی بایک جمع از دانشجویانِ مواجه اند که هم نمرات آن ها پایین است و هم فیس کمتر می پردازند. به این صورت ممکن است دیدی دانشگاه های خصوصی و دانشجویان آن ها نیز با این دانشجویان زیاد خوب نباشد.

بنابر این، برای بهبود و انکشاف تحصیلات عالی، این رویکرد کاری وزارت تحصیلات عالی یک رویکرد و یک راه حل مناسب نیست. زیرا که این رویکرد در درازمدت باعث کمرنگ شدن و کم اثر شدن مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی می گردد.

این درحالی است که همین مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی با جذب نمودن تعدادِ بی شماری از کدرهای ورزیده علمی و دانشجویان علاقه مند به تحصیل که وزارت از طریق دانشگاه های دولتی زمینه وظرفیت برای جذب آن ها را نداشته است، یک کمک و خدمت بزرگِ را در عرصه تحصیلات عالی کشور انجام داده اند.اگر دولت می خواهد میزان جذب دانشجویان را در مؤسسات تحصیلات عالی بالا ببرد، پیش از همه در قسمت تقویت و حمایت از نهادهای تحصیلی برنامه ها و ترتیباتی را در نظر داشته باشد. در غیر آن با دانشگاه ها و مؤسسات ضعیف نمی توان وضعیت تحصیلات عالی را رشد داد. لهذا، همان طوری که دولت برای ده ها مؤسسه خصوصی جواز فعالیت داده است، به همان شکل با ایجاد پالیسی ها و سیاست های استراتژیک تحصیلی زمینه رشد و شگوفایی بیشتر این مؤسسات را نیز فراهم سازد. در کشورهای پیشرفته، بیشترین کار را بخش خصوصی انجام می دهد و دانشگاه های خصوصی هم نسبت به دانشگاه های دولتی نه تنها که کم اعتبار و کم کار نیستند که حتی با اعتبارتر و فعالتر اند.

از این رو، برای این¬که هم دانشجویان از تحصیل باز نمانند و هم مؤسسات تحصیلات عالی دولتی و غیر دولتی با مشکل مواجه نباشد، نیاز است هردو بخش دولتی وخصوصی به صورت اساسی و برابر مورد حمایت قرار گیرد نه این که دانشگاه های دولتی در قدم اول باشد و دانشگاه ای خصوصی در قدم دوم، به خاطر که این قدم بندی، دانش¬آموخته ها و در کل تحصیلات عالی را به بالا وپایین طبقه بندی می¬کند. بناً، نباید کسانی که در کانکور دولتی ناکام می مانند به مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی معرفی شوند، هرکه توانست کامیاب باشد باید وارد دانشگاه شود و هرکه نتوانست کامیاب شود درسال های بعدی آمادگی بگیرد،که تا در آینده دردانشگاه های دولتی ویا در دانشگاه های خصوصی درس بخواند، ودانشگاه های خصوصی هم به هر تعداد از دانشجویانِ را که جذب می کند باید همه از طریق خودشان باشد.