حدود پنجاه روز از گروگان گیری مسافران در ولایت زابل می گذرد اما هنوز معلوم نیست که آنان کی از بند ربایندگان آزاد می شوند. تاکنون راه های مختلف برای آزادی آن ها پیموده شده است؛ حکومت با پیش گرفتن سکوت استراتژیک و راه اندازی عملیات خاصِ نظامی تلاش کرد مسافران را از بند آزاد کند و جواب دندان شکنی برای هراس افگنان بدهد. در نتیجه اما با آن که گفته شد تعدادی زیادی از هراس افگنان در آن حمله­ی کوماندوها کشته شدند و تعدادی هم اسیر، خبری از آزادی مسافران به گوش نرسید.

درعین حال تلاش های دیگری نیز از سوی متنفذین قومی و بزرگان ولایت زابل به راه انداخته شد، و آنان در هماهنگی با بزرگان کشور نشست های را با گروگان گیرها انجام دادند. نشست های متنفذین اگرچه درعمل باعث آزادی مسافران نشده است، اما تاحدودی زیادی توانسته است(با پیدا کردن سرنخ) از کسانی که دست به گروگان گیری زده اند و نیز خواست ها و مطالبات که آن ها از دولت دارند، برای مردم معلومات پیدا کنند.

طبق صحبت های که مسئولین شورای ولایتی زابل در خیمه تحصن کنندگان با خانواده های مسافران گروگان گرفته شده داشتند، گفتند که گروگان گیران اتباع خارجی اند و متنفذین قومی هم که با آنان صحبت کرده اند، از طریق ترجمان صحبت کرده اند. به گفته­ی مسئولین شورای ولایتی زابل، گروگان گیران در بدل آزادی مسافران خواهان رهاشدن تعداد 12 تن از افرادشان اند که در بند دولت به سر می برند. خواستِ که تاکنون از طرف دولت پذیرفته نشده است. دولت نگران است که مبادا با تبادله شدن این افراد با مسافران، مساله گروگان گیری به یک رسم و یک فرهنگ تبدیل شود. چیزی که داکتر عبدالله رئیس اجرایی در حضور خانواده های مسافران در پارک زرنگار بیان داشت همین را می رساند.

در سوی دیگر، اجتماعات و جلسات گسترده اعتراضی در نقاط مختلف کشور و جهان روز به روز برگزار می گردد. همه از حکومت می خواهند مسافران گروگان گرفته شده را به خانه های شان برگرداند. پس از گذشت مدتی که این مسافران به گروگان گرفته شدند، تقریباً روزی نیست که در آن حرکت ها و تجمعات اعتراضی به خاطر آزادی مسافران برگزار نشود. این اعتراضات به حدی گسترده و فراگیر است که مرز آن از سطح ملی گذشته و حتی برخی از شخصیت هاو سناتوران خارجی نیز در صفوف این اعتراضات پیوسته و همه با یک صدا و یک هدف، خواهان آزادی مسافران گروگان گرفته شده هستند. گستردگی این اعتراضات و حرکت های مدنی که به صورت دوامدار انجام می پذیرد، همواره در حال افزایش است.

به این صورت، دو نکته روشن است، دریک طرف گروگان گیرها قرار دارند که با دربند کشیدن تعدادی از شهروندان بیگناه خواهان رهایی افراد خود هستند و در طرف دیگر، دولت و حرکت های گسترده و پیگیری مردمی که صدای اعتراض بلند کرده اند و می خواهند مسافران رها شوند. در  این میان نقش دولت بسیار مهم است، زیرا که مردم به همین دولت رای داده اند و انتظارشان هم از دولت همین است که دولت هرچه زودتر برای رهایی مسافران اقدام کند. بدون شک گروگان گیران هم به همین دلیل این مسافران را گروگان گرفته اند که مربوط به همین سرزمین و همین دولت اند.

حالا پرسش این است که آیا حکومت به خاطر رهایی مسافران از بند ربایندگان، افراد آنان را آزاد می کند، یا نه، یا آن طوری که رئیس اجرائیه گفته است نمی خواهند با عمل کردن به خواست گروگان گیران، گروگان گیری به یک فرهنگ تبدیل شود. به این شکل، هنوز معلوم نیست که دولت این مساله را چگونه خاتمه می دهد، آیا از مذاکرات متنفذین حمایت کرده و مسافران را با افراد گروگان گیران تبادله می کند و یا بازهم برای رهایی مسافران عملیات نظامی راه اندازی می کند.

در این جا، دو نکته دیگر قابل دقت است، اول این که حکومت به عنوان حافظ امنیت و جان مردم  مکلف است از هر راه که شده مسافران گروگان گرفته شده را از بند رها سازد. زیراکه این حق شهروندی مسافران است، آنان به عنوان اتباع این کشور  حق دارند که از دست هراس افگنان آزاد شوند و زندگی شان نجات داده شود.

دوم، عدم تمایل که در این رابطه برای تبادله آن ها با افراد گروگان گیران از سوی حکومت اذعان شده است، موجه نمی نماید. به خاطر که این اولین باری نیست که هراس افگنان برای آزادی افراد شان از نزد حکومت، دست به چنین کارهای بزنند. در گذشته نیز مواردی زیادی وجود داشته که آنان کسانی را به گروگان گرفته اند و سپس به خاطرآزادی آنان مطالبات و خواست های را مطرح کرده اند. حتی در مواردی متعددی هم به خواست ها و مطالبات آن ها رسیدگی شده تا کسانی که به گروگان گرفته شده بودند، از قید آنان رها ساخته شدند.

گذشته از آن، اگر حکومت نگران است که نباید با تبادله این مسافران، تندروانِ آزاد شده به صفوف مخالفین مسلح بپیوند و بر علیه دولت بجنگند، این نگرانی نیز نمی تواند قابل پسند باشد. زیرا که در گذشته مواردی زیادی وجود داشته که در آن تعدادِ کثیری از دشمنان صلح و ثبات افغانستان از زندان ها آزاد شده اند و سپس آن ها به صورت مستقیم به جبهات جنگ رفته اند.

اکنون که حد اقل موضوع حفظ جان 31 نفر مطرح است است، که عواطف میلیون ها انسان در نقاط مختلف کشور و جهان با آنان گره خورده است.

حالا اگر به خاطر بازگشت دوباره تروریسان(که هراس افگنان خواهان رهایی آن ها هستند)، به میادین جنگ نگرانی وجود دارد، بازهم این مسافرانِ گروگان گرفته شده نباید قربانی شوند.

آن طوری که خود مقام های دولتی گفته اند و متنفذان مردمی نیز بیان داشته اند، این مسافران فعلا در بند خارجی ها به سر می برند. ممکن است در اول از سوی طالبان محلی گرفتار شده باشند، هرچه باشد، این ها(کسانی که دست به گروگان گیری وهراس افنگی می زنند) دشمنان مردم افغانستان اند و دارند وحدت ملی و ثبات کشور را آسیب می رسانند. از این رو، این ها برای دولت و ملت افغانستان یک معضل و یک مساله کلان ملی است و اگر قرار باشد از شرارت ها و اعمال هراس افگنانه­ی آن ها جلوگیری گردد، باید منابع و بسترهای حمایتی و جنگی آنان مورد حمله قرار گرفته و نابود گردد.

در غیر آن اگر با این گروه های تروریستی که بخش زیادی از آن ها به دلیل حملات نیروهای پاکستان در مناطق قبایلی وزیرستان به افغانستان آمده اند، برخورد جدی صورت نگیرد و از کشور بیرون رانده نشوند، ممکن است دست به جنایت ها و تحرکات بیشتری بزنند.

در این شرایط، که منطقه را حرکت های بنیادگرایانه­ی جدیدی تهدید می کند، این هراس افگنان می توانند با تکرار همچون اعمال، مشکلات و چالش های فروانی برای دولت و مردم افغانستان ایجاد کنند.

بنابراین، ایجاب می کند که دولت برای نجات مسافران گروگان گرفته شده از هرگزینه و راه ممکن استفاده کند، اگر عملیات نظامی نتیجه بخش است، عملیات نظامی راه اندازی نماید و یا همینطور هر راهِ دیگری که مناسب است، و الا، با ادامه این گونه برخورد که آن را حکومت سکوت استراتژیک نامیده است، آزادی مسافرانِ گروگان گرفته شده به تاخیر افتاده وحتی ممکن است به ضرر آن ها هم تمام شود. در آن صورت، پیامدهای اجتماعی آن برای حکومت وحدت ملی که هنوز درگیر مشکلات و چالش های درونی است، غیر قابل پیش بینی خواهد بود. چه این که این مساله، همانطوری که حالا با گستردگی و جدیت از سوی فعالین و جریان های مردمی پیگیری می شود، بعد از آن نیز پییگری خواهد شد.