در روزهاي اخير، اوضاع سياسي واقتصادي وامنيتي کشوردربدترين شرايط قرارگرفته است. دراين ميان مردم که سالهاي سال رنج مصيبت وبدبختي را تاعمق وجودخود چشيده وتاآخرين توان بشري تحمل نموده اند، بارديگردر پريشاني ونگراني فزاينده قرارگرفته اند.درست بيش از يک دهه پيش، مردم ما با سقوط حاکميت سياه طالبان و پايان يافتن جنگ هاي خونين تنظيمي و استقرارنظام جديدسياسي درکشور، آرزوهاي تاريخي خودرا درآستانه تحقق ميدانستند و روياهاي شيريني را در سرمي پروراندند.

 اما اينک پس از آنبا وجود حمايت هاي وسيع بين المللي که صورت گرفت، ابرهاي تيره وتاربحران وناامني همانند چتربزرگ اما هراس انگيز برزندگي مردم ما سايه انداخته است:‌ ادامه جنگ و خشونت، وقوع عمليات هاي انتحاري، سوزاندن مدارس و کتابخانه ها، تهديد وحتاقتل دختران براي جلوگيري ازتحصيل، مسدود ساختن مدارس به ويژه مدارس دخترانه، مخالفت وايجادموانع جدي برسرراه حضوروفعاليت زنان درجامعه،‌ رخت بربستن نظارت واجراي قانون درساختار اداري، غيبت عدالت وانصاف ازنهادهاي عدلي و قضايي، افزايش رشوه خواري وگسترش روابط غيرقانوني در ادارات، بي توجهي به روندبازسازي درکشور، عدم رونق اقتصادي وافزايش شديد فقروبيکاري در جامعه، ناديده انگاشتن معيارشايسته سالاري درتقرراشخاص، عدم برخوردقاطع با مجرمين وخاطيان از قانون،‌ عدم موفقيت لازم درايجاديک اردو وپوليس ملي بر اساس برنامه تعيين شده، بي کفايتي حکومت ووزرا در انجام مسئوليت،‌ و.....خلاصه کلام اينکه با سپري شدن بيش از يک دهه، هنوزافغانستان صاحب يک دولت باثبات و مقتدر نشده است. گذشته ازتغييرات بسيارسطحي، هيچگونه تغييرجدي واساسي در زندگي مردم رونما نگرديده است، بلکه در شرايط کنوني روند اوضاع سيرنزولي و ياس آوري را در پيش دارد.  علاوه برموارديادشده که حاکي ازوجود بحران وعدم ثبات درکشورمي باشد، متاسفانه نه تنهاتدابيربراي مهارآن صورت نگرفته است بلکه بخاطرعدم احساس مسئوليت واتخاذسياست هاوشيوه هاي مغايربامنافع ملي ومصالح کشوربه اين بحران بيش ازپيش دامن زده مي شود. تعجب آورتراينکه اين عمل نه تنهاازسوي طالبان و گروه هاي نوظهور تروريستي هم چون داعش و تروريست هاي خارجي ومخالفين امنيت وثبات درکشور دامن زده مي شود،‌بلکه ازجانب کساني ومقام هايي که براساس راي مردم برکرسي قدرت تکيه زده اند وباتمسک به قانون واداره در موقعيت برنامه ريزي، تصميم گيري واجرايي کشورقرارگرفته اند.

آناني که بايد بيش ازهمه وپيش ازديگران خودرا ملزم به رعايت قانون و انجام مسئوليت نمايند، آناني که بيش ازپيش دغدغه ونگراني تامين امنيت واداره کشور را داشته باشند؛‌ متاسفانه پيش ازهمه وراغب ترازهمه درنقض قانون وگريزازمسئوليت پذيري ومتزلزل ساختن وضعيت امنيتي جامعه و ناکارآمدي اداره تلاش مي نمايند.

سياست وکارکرداينگونه دولتمردان وتصميم گيرندگان کشورسبب گرديده است که رخنه ايجادشده درکشوروساختارنظام سياسي روزبروز وسيع ترگردد.

دراين ميان مخالفين بويژه طالبان و گروه هاي تروريستي ازآن بخوبي بهره برداري نمايند. نابساماني ها و ناهنجاري هاي گوناگون، همه شئونات و زواياي کشور را در برگيرد. بروخامت اوضاع روز تا روز افزوده شود بگونه اي که اميد اصلاح را بسيارضعيف وکمرنگ سازد.

درحالي که دشمن امروزتا داخل شهرها و حتا پايتخت نفوذ نموده است، کشور بدون وزير جنگ مي باشد! بي نظمي و قانون شکني، تمردازدستوروکارشکني درامور به يک امررايج ومعمولي بدل شده است! بسياري از نهادهاي حکومتي به صورت سرپرست اداره مي گردد! نزاع و کشمکش بر سرامتيازهاي سياسي و موقف هاي پول آور به قيمت ناامني اجتماعي و امنيتي کشور ادامه دارد! نهادهاي عدلي وقضاي باداوري هاي غيرعادلانه و غيرمنصفانه، ظلم مضاعفي رابرمردم تحميل مي نمايند! فقروبيکاري بيرحمانه گلوي مردم را مي فشارد! ناامني وخشونت طعم زندگي را تلخ وتلخي مرگ را شيرين ساخته است! و صد تاسف که رهبران حکومت وحدت ملي بجاي چاره جويي براي نابساماني هايموجود به اختلافات بي بنياد وشخصي خود دوام بخشيده.اند!حال بايد پرسيد اکنون چه چيزي براي کشورو اداره باقي مانده است، که درکام بحران غرق نشده باشد؟

بنابراين در شرايطي که شبکه هاي تروريستي و حاميان خارجي شان به فعاليت هاي تروريستي خود شدت بخشيده و بسياري از بخش هاي کشور را ناامن گردانيده اند، هم چنين بخاطر سوء مديريت و کشمکش هاي داخلي حاکميت قانون و سيطره حکومت روزبروز تضعيف گرديده است، ايجاب مي نمايد که جهت پايان بخشيدن به وضعيت نگران کننده کنوني در سطح داخلي و بين المللي اجماعي صورت گيرد. در سطح داخلي حکومت و نيروهاي سياسي براساس اصول قانون اساسي و منافع ملي تمام فعاليت ها و کوشش هاي خود را بر سامان دهي اوضاع متمرکزسازند و دست از کشمکش ها و اختلافات فرعي و بي بنياد بردارند؛ در سطح بين المللي نيز جبهه مبارزه با تروريزم و خشونت در منطقه و جهان را تقويت نمايند. اگر اکنون به فکر چاره و تدبير امور نباشيم، چه بسا فردا بسيار دير خواهد شد.