برمبناي گزارش ها، امروز آقايان صلاح الدين رباني وزير امور خارجه، معصوم استانکزي سرپرست وزارت دفاع ملي و رحمت الله نبيل رييس امنيت ملي، به پاکستان سفر مي کنند.سخن گويان رياست جمهوري دليل سفر را گفت و گو و راه حل يابي مبني بر اين که چگونه مي توان راه هايِ عملي مبارزه با تروريزم را جست و جو کرد، عنوان کرده اند.

پس از حمله هايِ پي در پي انتحاري؛ حملة شاه شهيد، آکادمي پوليس، قصبه و جادة ميدان هوايي در کابل، انتقادهايِ جدي مطرح گرديد. اگر بخواهيم نقدهايِ مطرح شده و موجود را دسته بندي نماييم، مي شود به دو دسته تقسيم بندي کرد:

 اول: شهروندان، سازمان هايِ مدني ـ اجتماعي و احزاب سياسي که نسبت به سياست ها و رويکرد پاکستان در برابر کشور، خوش بيني سياسي ندارند، نوک تيز انتقادهايِ شان را هم متوجه اسلام آباد کردند و هم متوجه ارگ نشينان، تصميم سازان سياسي و به ويژه رييس جمهور غني. انتقاد از پاکستان مانند هميشه بوده است. اين کشور از تندروي ديني و مذهبي در پيِ تحقق مقاصد و اهداف ژئو استراتژيک خودش بوده و در پي تضعيف حکومت مرکزي کابل است. از اين رو، وارد همکاري نزديک سياسي با گروه هايِ مسلح و شورش گر به ويژه گروه طالبان مي شود و ضمن به راه انداختن جنگ ها و نبردهايِ کلان، گه گاهي حمله هايِ انتحاري را راه اندازي مي کند. اما انتقاد از ارگ نشينان و تصميم سازان سياسي اين است که چرا با وجود تجربة سياسي، با خوش بيني به سياست ها و رويکردهايِ پاکستان نگريست، سربازان دانش آموز نظامي را در اين کشور اعزام کرد، رابطه اي سياسي با هند را سرد کرد، عمليات هايِ نظامي مشترک در مرزها راه انداخت و حتي پذيرفت طالبان پاکستانيِ که تهديد کنندة امنيت ملي آن کشور است، در خاک افغانستان لانه کرده و حضور دارند. باور اين دسته اين است بحران کنوني نتيجه اي خوش بيني سياسي جناب غني است.

دوم: اما سران حکومت آقايان غني و عبدالله تنها پاکستان را هدف قرار دادند. غني با جديت از پاکستان پرسيد که اگر تروريستان در کشور ما آموزش ديده و بمب هايِ مرگ ساخته شوند و بعد کشور شما را به خاک و خون بکشانند، دشمن مي خوانيد يا دوست؟ و عبدالله نيز پاکستان را به برنداشتن گام هايِ عملي و صادقانه متهم کرده و خواستار بازنگري سياست ها گرديد.

با اين وضعيت، پيش بيني مي شد که پاکستان نيز واکنش تند و شديد از خود نشان دهد. اما وزارت خارجة اين کشور، واکنش نرم، منعطف و به عبارت برخي ها محتاطانة نشان داد. ضمن رد ادعاهايِ طرف، بر تعهدش در برابر تروريزم که دشمن مشترک هر دو کشور و امنيت تمامي کشورهايِ منطقه اي مي باشد، تاکيد کرد.

در اين صورت، پاکستان نخواست که رابطه اي سياسي را بيش از اين بحراني کند. پس از نشر خبر مرگ ملاعمر آن هم در پاکستان، آب رويِ سياسي اين کشور تا حدي رفته و همة حکومت هايِ جهان و سازمان هايِ بي طرف بين المللي روي اين نکته تاکيد مي کنند.

از سوي ديگر، دوران حکومت وحدت ملي تا به حال، بهترين دوران براي پاکستان بوده است.بنابراين، اين کشور نخواسته پنهان کاري هايِ اش بيشتر به روي اش کشيده شود و رابطه اي مناسبِ را که برقرار کرده، تخريب شود.

به نظر مي رسد که واکنش نرم پاکستان در برابر موضع گيري افغانستان، زمينه را براي سفر همکاران سياسي و نظامي ـ امنيتي رييس جمهور غني فراهم کرده است. اما بحث اين است که مأموريت سياسي اين سه نفر چيست؟ اعلام نگراني و شکايت سياسي؟ گفت و گو در مورد مبارزه با تروريزم؟ و.......؟

اگر ماموريت اين ها اعلام نگراني سياسي و شکوه و گلايه از هم سايه است، بايد گفت که نياز به هدر دادن وقت و هزينه کردن نيست. انکار را مي شود از رهگذر احضار سفير آن کشور به وزارت خارجه و يا مطرح کردن توسط سفير مان در اسلام آباد، انجام داد و تا حدي اين امر را رييس جمهور غني خود در نشست مطبوعاتي اش انجام داده است. اعلام نگراني سياسي در طول چهارده سال گذشته توسط همة جناح ها مطرح شده است. رييس جمهور کرزي بارها در نشست هايِ مطبوعاتي، در نشست هايِ رسمي بين المللي در مورد افغانستان و منطقه و نيز در نشست هايِ دوجانبه مطرح کرده است و نيز وزراي امور خارجه کشور و سران احزاب سياسي چنين بحث را به عنوان يک نگراني جدي مطرح کرده اند.به هر حال، گوش هايِ پاکستاني ها از هشدارها، اخطاريه ها، شکايت ها و گلايه هايِ سياسي افغانستان پر است. اما بحث مهم اين است که آن ها به هيچ يکي از اين نگراني ها اهميت جدي قايل نشده و بسان صداي کودکان ردش مي کنند.

و اما اگر گفت و گو در مورد مبارزه مشترک در برابر تروريزم هدف باشد، گرچه که مذاکره و گفت و گو در اصل پديدة شايسته و مورد پذيرش همه است و گفت و گو با طرف پاکستاني را نيز نمي توان خالي از فايده تصور کرد، اما، پاکستان در پي مبارزه مشترک يا تروريزم ستيزي نيست. اين کشور همواره از مبارزه در برابر تروريزم سخن زده است.

 اين پديدة خطرناک و ويروس مانند را آن گونه که در برابر امنيت افغانستان و منطقه تهديد جدي دانسته در برابر امنيت خود نيز به عنوان تهديد مطرح کرده است، اما، هيچ گاهي شعار اش را به عمل و واقعيت تبديل نکرده است. اگر گه گاهي ارتش اش را به سمت مناطق قبايلي گسيل ساخته و تروريزم را سرکوب کرده است، آن دسته از تروريستان را سرکوب کرده که براي امنيت خود اش تهديد بوده و جهت تفنگ شان به سمت خود اش بوده است. اما تروريستان که فقط افغانستان براي شان هدف بوده، از امنيت کامل برخوردار بوده اند. مرگ ملا محمد عمر در پاکستان و نيز برگزاري جلسه هايِ هيئت رهبري اين گروه به منظور گزينش رهبر جديد در اين کشور، حکايت گر اين است که پاکستان مکان امنِ براي طالبان تهديد کنندة امنيت افغانستان بوده و است.

اکنون نيز به نظر مي رسد که سياسيون و نظاميان پاکستاني، با رباني، استانکزي و نبيل خوش بخوانند و همان روضه هايِ شيرين سال هايِ گذشته را تکرار کنند؛ ما هم قرباني تروريزم بوده ايم و هستيم و تلاش کرده ايم و مي کنيم که در کنار افغانستان مبارزه نماييم.

به نظر اين نگارش، حس امتيازگيري پاکستان اشباع شدني نيست و طالبان نيز مذاکره پذير نيستند. پس بهتر خواهد بود که با حمايت مردم و جامعة جهاني کمر همت بسته و بدون روحية امتيازدهي هر آن چه که صادر مي شود سرکوب گردد.