در هفته ي جاري کابل روزها و شب هاي سختي را پشت سرگذراند. روزها وشب هاي که صداي وحشتناک انفجار آرامش را از باشندگان کابل گرفت و بيش از 35 کشته و 100 زخمي برجاي گذاشت. آرامش برباد رفته ي کابل و کابليان، فقدان امنيت را در اين شهر بيش از هميشه، نشان داد.
حمله ي انتحاري در بعد از ظهر روز دو شنبه در نزديکي وزارت دفاع و حمله به موسسه ي خيريه ي بين المللي« پاملرنه» در ساعت 11 شب همان روز و ادامه ي جنگ تا ساعت 10 صبح روز سه شنبه، علاوه بر اينکه جان ده ها تن از مردم بي گناه و فقير کابل را گرفت، يک شبانه روز تمام، آرامش همه ي شهروندان کابل را برهم زد. در پي اين حملات همانند هميشه نگراني هاي امنيتي مردم بيشتر شده است و انتقادات از مسئولين امنيتي شهر کابل افزايش يافته است.
اين حمله هاي انتحاري در قلب پايتخت، سئوال هاي زيادي را در ذهن شهروندان کشور به وجود مي آورد، سئوال هاي که هميشه بعد از حمله هاي انتحاري و تروريستي مطرح شده است اما هنوز کسي به اين سئوال ها پاسخ نگفته است و همچنان همانند يک معادله ي پيچيده و لاينحل در ذهن ها باقي مانده است.
حکومت افغانستان بعد از حمله ي تروريستي به رياست امنيت رجال برجسته، اولويت خود را از صلح به جنگ تغيير داد و گفت بعد از اين رويکرد نيروهاي امنيتي کشور، تهاجمي خواهد بود و آنها با راه اندازي حمله هاي تهاجمي، کشور را از وجود تروريستان پاک خواهد کرد. اما عملا ديده مي شود که نيروهاي امنيتي کشور هنوز هم در موضع تدافعي قرار دارد و هيچگونه تغييري در استراتيژي جنگ بوجود نيامده است. بازپس گيري ولسوالي هاي چندين ولايت پس از سقوط آنها به دست طالبان، نشان مي دهد هنوز استراتيژي امنيتي کشور، استراتيژي تدافعي است و به همين خاطر طالبان توانسته اند ابتکار عمل را در دست بگيرند و لسوالي ها، ولايت ها و حتي پايخت کشور را مورد حمله هاي تهاجمي و انتحاري قرار بدهند و دامنه ي خشونت ها را تا نزديکي هاي کاخ رياست جمهوري برساند.
آنچه که از وضعيت اين روزهاي کشور بر مي آيد اين است که تنش هاي سياسي به شدت بر وضعيت امنيتي کشور تاثير گذاشته است و باعث وخيم تر شدن وضعيت امنيتي گرديده است. رهبران حکومت درگير بازي هاي سياسي درون حکومتي هستند و تامين امنيت کشور را به فراموشي سپرده اند. انگار مقامات حکومتي به ياد ندارند که امنيت يکي از اولويت هاي آنها بود و اين روزها اين اولويت حکومت، به شدت با چالش مواجه شده است و چيزي نمانده است که دامنه ي خشونت ها تا دم دروازه دفتر آنها برسد و آنها هنوز هيچ تدبيري در اين راستا نسنجيده اند و هنوز هم در لاک بازي هاي سياسي درون حکومتي هستند.
در حدود يک و نيم ماه اخير چندين حمله ي انتحاري خونين در شهر کابل انجام شده است، حمله به تظاهرات کنندگان جنبش روشنايي، حمله به دانشگاه آمريکايي و حمله ي انتحاري در نزديکي وزارت دفاع و حمله به موسسه پاملرنه در اين مدت صورت گرفته است، اما هنوز کسي نمي داند که چه گونه تروريستان توانستند در قلب پايتخت نفوذ کنند و خونين ترين حمله هاي انتحاري را انجام دهند و ساعت هاي طولاني با نيروهاي امنيتي افغانستان جنگ کنند؟ هنوز هيچ مقام امنيتي در رابطه به اين رويدادها، ناتواني و بي مسئوليتي اش را نپذيرفته است و از وظيفه اش کنار نرفته است.
چرا مسئولين امنيتي کشور نمي توانند اذعان کنند که آنها نتوانسته اند از حملات انتحاري بالاي شهروندان کابل جلوگيري کنند و در اين راستا کوتاهي کرده اند؟ آيا لازم نيست که بعد از جاري شدن اين همه خون در خيابان هاي کابل، مقامات امنيتي شهر کابل مورد بازپرسي و تحقيق قرار بگيرند و از آنها پرسيده شود که چرا نتوانسته اند از چنين رويدادهاي خونبار، جلوگيري کنند و جان ده ها تن از شهروندان کابل را حفظ کنند؟
متاسفانه فرهنگ پذيرش اشتباه و ناتواني هنوز در کشور ما بوجود نيامده است. هنوز هم مقامات حکومتي شهامت اين را ندارند که بي توجهي و بي مسئوليتي شان را بپذيرند و از مردم افغانستان معذرت بخواهند و شرافت مندانه استعفا بدهند. اخلاق سياسي همچنان يک امر فراموش شده در کشور ما است و به همين منظور، بعد از رويدادهاي خونبار آب از آب تکان نمي خورد و هيچ کس از جايش تغيير نمي کند. به همين خاطر است که بي مسئوليتي ها هر روز افزايش مي يابد و خشونت و انتحار بيش تر جان شهروندان کشور را مي گيرد.
تنها کاري که مقامات حکومتي پس از اين رويدادهاي خونبار انجام داده است، صدور اعلاميه و محکوم کردن با شديد ترين الفاظ بوده است. آيا وظيفه ي آنها فقط نوشتن اعلاميه و محکوم کردن است يا حفاظت از جان شهروندان کشور و تامين امنيت آنها؟ چرا مقامات حکومتي ما بيشتر از کارهاي عملي، به کارهاي تشريفاتي و عوام فريبانه روي آورده اند؟ صدرو اعلاميه ها نمي تواند جان شهروندان ما را   حفظ کند، براي اين کار نياز به استراتيژي و اراده جدي است، چرا اين کار را انجام نمي دهيد تا هرگز نوبت به صدور پيام تسليت و محکوم کردن با شديدترين الفاظ، نرسد؟
ريشه يابي رويدادهاي امنيتي کشور يکي از ضرورت هاي جدي براي برون رفت از بحران امنيتي کنوني است. اما متاسفانه هنوز از جانب حکومت چنين کاري صورت نگرفته است و تحقيقات لازم در رابطه به وقوع حملات انتحاري در شهر کابل و همچنان سقوط چندين ولسوالي به دست طالبان، صورت نگرفته است.
تا زماني که ريشه ي نا امني ها مشخص نگردد و حکومت روشن نسازد که چگونه تروريستان از دروازه هاي شهر کابل عبور مي کنند و تا قلب شهر مي رسند و عمليات شان را به سادگي انجام مي دهند، بهبود در وضعيت امنيتي کشور نيز رونما نخواهد شد. زيرا بدون ريشه يابي و تحقيق در مورد وقوع اينگونه رويدادها، حکومت نمي تواند استراتيژي مناسب را براي جلوگيري از وقوع حملات بعدي روي دست گيرد. تا زماني که روشن نشود که ريشه ي مشکلات در کجاست و نقطه هاي آسيب پذير در کجا قرار دارد، هرگونه اقدامي، نشانه زدن در تاريکي خواهد بود.
آيا حمله ي هاي خونبار يک و نيم ماه اخير مقامات حکومتي را آنقدر تحت تاثير قرار خواهد داد  و مجاب خواهد کرد که در پي ريشه يابي مشکلات امنيتي کشور بر آيند و به ياد آورند که امنيت يکي از اولويت هاي اصلي آنها بود؟  آيا براي اولين شاهد خواهيم بود که از مسئولين امنيتي شهر کابل بازپرسي صورت گيرد و دلايل افزايش نا امني ها و ناتواني آنها در برابر حملات تروريستي گروه طالبان و ساير گروه هاي تروريستي، پرسيده شود؟
شهروندان کشور هر روز بيشتر از پيش از وضعيت ناگوار امنيتي متاثر مي شوند و اميدها و آرزوهاي شان را از بين رفته مي بينند، آنها از يک سو شاهد افزايش حملات خشونت بار تروريستي هستند و از سوي ديگر مي بينند که حکومت هيچگونه تدبيري براي تامين امنيت نمي سنجند. اين وضعيت ياس و نا اميدي را بيشتر در جامعه حاکم کرده است.
انتظار مي رود که حکومت افغانستان بجاي محکوم کردن حملات انتحاري، در پي ريشه يابي مشکلات امنيتي کشور باشد و عوامل اصلي افزايش نا امني ها را جستجو و پيدا کند و در راستاي تامين امنيت کشور وارد عمل شوند و از لاک تنش هاي درون حکومتي بيرون بيايد. تداوم اين وضعيت به هيچ وجه براي شهروندان کشور قابل قبول نيست و دامنه ي بي اعتمادي ها به حکومت را نيز افزايش خواهد داد.