دبير کل سازمان ناتو از تداوم حضور کشورهاي عضو اين سازمان به شمول آمريکا در افغانستان خبر داده است و گفتگويي تلفني رئيس جمهور غني و دونالد ترامپ را نشانه اي از تداوم همکاري آمريکا با افغانستان دانسته است. ينس استولتنبرگ دبيرکل سازمان ناتو در کنفرانس خبري پيش نشست وزيران خارجه کشورهاي عضو اين سازمان گفته است که مبارزه با تروريسم يکي از ماموريت هاي ناتو مي باشد و حضور اين سازمان در افغانستان به معني تعهد دراز مدت در امر مبارزه با تروريسم در افغانستان مي باشد. دبيرکل ناتو همچنان از ادامه حضور آمريکا در افغانستان اطمينان داده است. با آنکه هنوز سياست حکومت ترامپ درباره افغانستان روشن نيست، اما دبيرکل ناتو گفته او اطمينان دارد که واشنگتن در کنار کابل ماندني است.
دبيرکل ناتو همچنان از حضور حدود 13 هزار نيروي کشورهاي عضو ناتو به هدف آموزش و تجهيز نيروهاي امنيتي افغانستان خبر داد و گفت که در نشست وزراي خارجه ناتو که با حضور دونالد ترامپ رئيس جمهور منتخب آمريکا در سال آينده ي ميلادي برگزار مي شود، افغانستان در محور گفتگوها خواهد بود.
نيروهاي ناتو در افغانستان اکنون فقط ماموريت آموزشي و مشوره دهي دارند، بر اساس توافق حکومت افغانستان و سازمان ناتو، ماموريت نظامي نيروهاي ناتو در آخر سال 2014 بعد از 13 سال جنگ در افغانستان، پايان يافت و اين ماموريت به نيرهاي امنيتي افغانستان انتقال يافت. دليل عمده پايان يافتن ماموريت نظامي نيروهاي ناتو در افغانستان، افزايش توانمندي، قابليت رهبري و مهارت هاي فني نيروهاي امنيتي افغانستان در مبارزه با تروريسم و شورشيان مسلح، عنوان شد. بعد از سال 2014 و پايان يافتن ماموريت نظامي آمريکا و ساير کشورهاي عضو ناتو در افغانستان، اکثريت نيروهاي نظامي اين کشورها از افغانستان خارج شدند و مابقي آن براي آموزش و حمايت نيروهاي امنيتي، در افغانستان باقي ماندند.
از تداوم حضور نيرهاي ناتو در افغانستان در حالي اطمينان داده مي شود که بعد از انتخاب دونالد ترامپ در آمريکا و روشن نبود سياست او در قبال افغانستان، نگراني هاي از ادامه حضور و همکاري آمريکا و ساير کشورهاي عضو ناتو با افغانستان، بوجود آمده است. جنگ ناتمام افغانستان، از عمده ترين نگراني هاي مردم افغانستان است و تداوم حضور نيروهاي بين المللي در کنار نيروهاي امنيتي افغانستان، مي تواند مايه دلگرمي شهروندان کشور در فضاي پر از ياس و نا اميدي اين روزهاي کشور، باشد.
اما از سوي ديگر، سرنوشت مبهم جنگ و مبارزه با تروريسم در افغانستان، سئوال هاي جدي را براي شهروندان افغانستان در باره  عملکرد نيروهاي بين المللي و نيروهاي سازمان ناتو در امر مبارزه با تروريسم و بخصوص گروه طالبان، بوجود آورده است. چرا سرنوشت جنگ افغانستان بعد از يک و نيم دهه حضور نيرهاي بين المللي، هنوز با ابهام رو برو است؟ آيا برنامه ي براي پايان دادن به جنگ در افغانستان وجود دارد؟ نقطه پايان جنگ طولاني افغانستان، چه زماني خواهد بود؟
سئوال هاي فوق و ده ها نگراني ديگر ذهن بسياري از شهروندان افغانستان را بخود مشغول کرده است. در ذهن پرسشگر اين شهروندان، تداوم جنگ و تداوم حضور نيروهاي ناتو در افغانستان، باهم همخواني ندارد، اما وقتي اين هردو باهم و در کنارهم ادامه مي يابد، ماجرا تراژيک و گيج کننده مي شود و معماي پيچيده ي جنگ افغانستان شکل مي گيرد.
نيروهاي بين المللي بعد از سال 2001 در افغانستان حضور دارند، آنها در اين مدت در کنار نيروهاي امنيتي افغانستان براي تامين امنيت مردم افغانستان با گروه هاي تروريستي جنگ کرده اند و هزاران کشته و زخمي داده اند. همچنان ميلياردها دالر به حکومت افغانستان براي بازسازي و تامين بودجه نظامي کشور، از سوي کشورهاي عضو سازمان ناتو و ساير کشورهاي جهان، کمک و همکاري شده است. مردم افغانستان از اين بابت سپاسگزار کشورهاي جهان هستند و از زحمات آنها قدرداني مي کنند، اما به نظر مي رسد معماي جنگ افغانستان پيچيده تر از اينها است و به اين زودي نبايد انتظار داشت که اين معماي گيج کننده، حل گردد.
جنگ افغانستان تنها بعد نظامي براي جامعه جهاني و بخصوص آمريکا و ساير کشورهاي عضو سازمان ناتو نداشته است و ندارد، بخش بزرگي از مسئله جنگ افغانستان، بر مي گردد به بعد سياسي اين جنگ براي اعضاي ناتو و نوع نگاه سياسي آنها به اين جنگ. وگرنه، چگونه ممکن است ابرقدرت هاي نظامي جهان با امکاناتي به مراتب فراتر از گروه کوچکي بنام طالبان، در ميدان نبرد و جنگ نظامي نتوانند اين گروه را شکست بدهند و اين گروه بعد از يک و نيم دهه، هنوز توان خلق تهديد امنيتي براي حکومت افغانستان و همکاران بين المللي اش را داشته باشد؟
هدف اصلي از حضور نيروهاي بين المللي و سازمان ناتو در افغانستان، دولت سازي، کمک به بازسازي، جنگ عليه گروه طالبان، تامين صلح و امنيت و مبارزه با تروريسم و افراطگرايي بود. اما با وجود سالها جنگ و قرباني دادن هزاران سرباز افغان و بين المللي، نه تنها جامعه جهاني و حکومت افغانستان نتوانسته اند به بخش بزرگي از اهداف فوق دست يابند، بلکه با افزايش فعاليت ها و تهديدهاي تروريستي که در سال 2016 شاهدش بوديم، به نظر مي رسد راه رسيدن به آن اهداف، طولاني تر شده و دشوارتر گرديده است. به همين خاطر موثريت حضور نيروهاي بين المللي براي پايان جنگ افغانستان در هاله ي از ابهام قرار مي گيرد و براي شهروندان افغانستان پرسش برانگيز مي شود.
تداوم حضور نيروهاي ناتو براي پايان جنگ طولاني و طاقت فرساي افغانستان زماني مي تواند موثر باشد که اين سازمان نوع نگاه سياسي اش به مسئله ي جنگ افغانستان را، تغيير دهد و افغانستان را به عنوان ميدان جنگ براي به دست آوردن اهداف طولاني مدت اش، انتخاب نکند. البته اين مسئله بيشتر از اينکه به سياست خارجي سازمان ناتو برگردد، بر مي گردد به فعال بودن دستگاه ديپلماسي کشور. حکومت افغانستان و کارگزاران سياسي کشور بايد بتوانند نگاه قدرت هاي دنيا و سازمان ناتو به مسئله ي جنگ افغانستان را تغيير بدهد و نگاه آنها را در مسير پاليسي ها و منافع ملي افغانستان جهت دهد. مسئولين سياسي کشور بايد بتواند همکاران بين المللي قدرتمند اش را متقاعد بسازد که با رويکرد فعلي، پيروزي در مبارزه با تروريسم و افراطگرايي در افغانستان، سخت و دشوار است.
سازمان ناتو در کنار تعهد اش به حمايت و آموزش نيروهاي امنيتي افغانستان و کمک به حکومت افغانستان، بايد براي ختم جنگ در افغانستان نيز، طرح روشن و زمانمند داشته باشد. مردم افغانستان از تحمل سالها جنگ خسته شده اند و نمي خواهند کشورشان بيش از اين ميدان يک جنگ فرسايشي و طولاني مدت گردد.
با وجود روشن نبودن سياست آمريکا تحت رهبري دونالد ترامپ در مورد افغانستان، اما مردم افغانستان از اين کشور و از حکومت آقاي ترامپ به عنوان بزرگترين متحد بين المللي شان در يک و نيم دهه گذشته و يکي از اعضاي سازمان ناتو، نيز انتظار دارند تا به همکاري اش با حکومت افغانستان ادامه دهد و براي پايان دادن به طولاني ترين جنگ تاريخ کشور شان، برنامه هاي جدي و عملي روي دست گيرد.
حکومت افغانستان نيز بايد تلاش هايش را براي متقاعد سازي و تغيير رويکرد متحدان بين المللي اش درباره مسئله جنگ افغانستان، افزايش دهد. تغيير رويکرد نسبت به جنگ افغانستان و روي دست گرفتن يک طرح عملي و زمانمند براي پايان اين جنگ، مي تواند افغانستان را از تبديل شدن به ميدان يک جنگ طولاني و فرسايشي نجات دهد، اين امر زماني ممکن مي گردد که رهبران حکومت بتوانند در داخل اجماع سياسي براي مبارزه با تروريسم، افراطگراني و پايان دادن به جنگ را بوجود بياورند.