رئيس جمهور غني ديروز در مراسم گرامي داشت از ميلاد پيامبر(ص)، از تمامي گروه هاي مخالف دولت خواسته است تا به روند صلح بپيوندند. آقاي غني در اين مراسم با اشاره به تلاش هاي اخير دولت افغانستان براي مذاکرات مستقيم با گروه هاي مخالف دولت، گفت: « در اين روز مبارک تمام مخالفان دولت را به مذاکرات بين الافغاني دعوت مي کنم.» رئيس جمهور همچنان افزوده است که خير آنان(مخالفان) و خير ملت افغانستان در اين نيست که کشورشان به ويرانه مبدل شود و مردم بدبخت و محتاج ديگران بمانند.
رهبران دولت افغانستان بارها از مخالفان مسلح دولت خواسته اند که به پروسه صلح بپوندند و جنگ افزارهاي شان را زمين بگذارند. حامد کرزي رئيس جمهور پيشين کشور بارها طالبان را برادر خطاب کرد و از آنها خواست که با دولت افغانستان صلح کند، رئيس جمهور غني نيز چندين بار است که از مخالفان دولت مي خواهد تا به روند صلح بپوندند. اما مخالفان مسلح دولت، بخصوص گروه طالبان، همواره اين خواست هاي رهبران دولت افغانستان را بي پاسخ گذشته اند و تا کنون حاضر به گفتگوي مستقيم با دولت افغانستان نشده اند.
گفتگوهاي صلح با گروه طالبان و گروه هاي مسلح مخالف دولت، از سال 2001 و بعد از تشکيل دولت موقت، بخشي از سياست هاي رسمي دولت افغانستان بوده است. از سال 2009 به بعد حکومت افغانستان يک نهاد رسمي بنام« شوراي عالي صلح» ايجاد کرده است تا مديريت پروسه ي صلح در کشور را به عهده داشته باشد و براي آوردن صلح و ختم جنگ در کشور گفتگو و مذاکره کند. اما با گذشت بيش از شش سال از ايجاد شوراي عالي صلح و هزينه هاي گزاف براي آوردن صلح در کشور و دعوت هاي مکرر رهبران سياسي از مخالفان مسلح براي پيوستن به صلح، هنوز ما به صلح دست نيافته ايم و جنگ در کشور ما ختم نشده است و هر روزه از ما قرباني مي گيرد. با آنکه رسيدن به صلح يکي از اهداف کليدي دولت افغانستان بوده است، چرا ما هنوز نتوانسته ايم به صلح دست يابيم؟
همانگونه که جنگ در افغانستان به يک معماي پيچيده شبيه است، دست يافتن به صلح در افغانستان نيز معماگونه و پيچيده است. دخالت قدرتهاي بزرگ دنيا و تعارض منافع آنها در افغانستان، بخش بزرگي از دلايل تداوم جنگ و ناکامي پروسه ي صلح در افغانستان است. اما از سوي ديگر دولت افغانستان هم تا کنون ديدگاه روشن نسبت به صلح با مخالفان مسلح نداشته است. در حکومت قبلي افغانستان حتي تعريفي روشن از «دشمن» وجود نداشت و طالبان که هميشه مسئوليت حمله هاي تروريستي و انتحاري را به عهده گرفته اند، از سوي رئيس جمهور کرزي « برادر» خطاب مي شد. رئيس جمهور غني اما طالبان را نه برادر گفت و نه دشمن، او آنها را« مخالفان سياسي» دولت افغانستان خطاب کرد. علاوه بر اينها ديدگاه رسمي حکومت وحدت ملي با حکومت قبلي، در باره مسئله ي صلح تفاوت کلي و بنيادي دارد.
در نبود نگاه روشن و تعريف واضح از دشمنان دولت و مردم افغانستان، پروسه ي صلح هم ره بجاي نبرده است و نتوانسته است منجر به ختم جنگ در کشور گردد. صلح يکي از  اهداف بنيادين دولت افغانستان بوده است، اما ديدگاه متفاوت دولت مردان نسبت به مسئله ي صلح و فقدان نگاه استراتژيک و طولاني مدت به صلح و ختم جنگ، بجاي اينکه ما را به صلح برساند، منجر به تداوم جنگ گرديده است.
افغانستان يک کشور جنگ زده است و دست يافتن به صلح يکي از ضرورت هاي اساسي اش است. اما حکومت ما براي رسيدن به صلح، هيچگاه « مطالعات صلح» را راه اندازي نکرده است و هيچ مرکزي در درون دولت افغانستان وجود ندارد که درباره مسئله ي صلح تحقيقات بنيادي انجام دهد. حکومت افغانستان براي رسيدن به صلح بايد حد اقل مراکزي را براي تحقيق در مورد صلح ايجاد مي کرد و همچنان افراد خاصي را موظف مي کرد تا درباره صلح بصورت جدي مطالعه کند، تجربه هاي کشورهاي ديگر را مرور نمايد و با استفاده از آنها، استراتيژي صلح در افغانستان تدوين شود. اما حکومت در حالي از صلح سخن مي گويد که نه مطالعات جدي درباره صلح صورت گرفته است، نه مراکزي براي تحقيق در اين باره وجود دارد و نه استراتيژي صلح تدوين شده است. همه چيز به نگاه هاي سياسي رهبران حکومت و گفتگوهاي سنتي دولت با بزرگان قومي و محلي، خلاصه مي شود.
با فقدان برنامه استرتژيک و مدون درباره صلح، دست يافتن به صلح بيش از هميشه دشوار شده است و مخالفان مسلح دولت بجاي پيوستن به صلح، تلاش هاي ستيزه جويانه ي شان را افزايش داده اند و تهديدهاي بيشتري براي دولت افغانستان خلق کرده اند.  پروسه ي صلح در همه ي کشورهاي پسا منازعه، طولاني مدت و زمان بر بوده است، اما مسئله صلح بصورت بنيادي و با نگاه واحد از سوي رهبران سياسي و مردم اين کشورها دنبال شده است. حکومت افغانستان نيز ضرورت دارد تا صلح را به يک برنامه ي بنيادي دولت تبديل کند و يک طرح و استراتيژي روشن را در اين باره تدوين بکند و بر مبناي آن گفتگوهاي صلح را به پيش ببرد و حکومت هاي بعدي نيز، راه رفته ي حکومت کنوني را بر اساس همان استراتيژي بنيادي دولت راجع به صلح، ادامه هد. تفاوت ديدگاه ها نسبت به صلح و تغيير برنامه هاي دولت، از موثريت تلاش ها براي دست يافتن به صلح مي کاهد و باعث بي نتيجه ماندن اين روند مي گردد.
رويکرد کنوني دولت افغانستان نسبت به صلح و دعوت از مخالفان مسلح براي پيوستن به صلح در سخنراني ها، به وضاحت نشانگر فقدان طرح استراتژيک و طولاني مدت دولت افغانستان است. اين رويکرد نه تنها ما را به صلح نمي رساند، بلکه وقتي با تداوم جنگ همراه مي شود، باعث مي شود که مردم افغانستان به پروسه ي صلح و گفتگوهاي که درباره صلح وجود دارد، بي اعتماد شود و برنامه ي صلح دولت افغانستان،حمايت هاي مردمي اش را از دست بدهد.
صلح يک پروسه ي ملي است و بر سرنوشت همه ي شهروندان افغانستان تاثير ميگذارد. از اين لحاظ، برنامه ي صلح دولت بايد ملي باشد و حمايت هاي مردمي و اجتماعي را به همراه داشته باشد. مردم زماني از برنامه هاي صلح دولت حمايت خواهند کرد که در گام نخست خود را در اين پروسه سهيم بدانند و در گام دوم از برنامه ها ي دولت بصورت واضيح و روشن آگاهي داشته باشند و بدانند که اين برنامه ها براي آنها سرنوشت ساز است. اما سياست کنوني دولت درباره صلح گنگ و مبهم است، در اين باره هيچگونه اطلاعاتي به شهروندان داده نمي شود، تنها سياستمداران ميدانند که چه جريان دارد و گفتگوهاي صلح چگونه پيش برده مي شود. هيچ طرح مدوني وجود ندارد که شهروندان با مطالعه ي آن بتوانند از عمق استراتيژي دولت نسبت به مسئله ي صلح آگاه شوند و همچنان هيچگاه به روشني درباره صلح حرف زده نشده است. به همين خاطر پروسه ي صلح دولت نتوانسته حمايت هاي ملي را به دست بياورد و موافقت نامه اخير دولت با حزب اسلامي، از سوي بسياري شهروندان کشور با انتقادات شديد همراه شد.
حکومت افغانستان براي رسيدن به صلح، علاوه بر اينکه بايد استراتيژي مدون و طولاني مدت داشته باشد، بايد حمايت هاي مردم افغانستان را نيز بدست بيارود و ديدگاه آنها را راجع به روند گفتگوهاي صلح بپرسد. بدون بدست آوردن حمايت مردم از روند صلح، گفتگوهاي صلح نمي تواند صلح پايدار را تامين بکند. براي رسيدن به صلح پايدار حمايت مردم از پروسه ي صلح از ضرورت هاي اساسي است.