نلسون ماندلا، نام آشنایی است در میان پر آوازه ترین رهبران و سیاستمداران جهان، نامی که شاید بسیاری از ما بارها و بارها شنیده‌ایم؛ نامی که با خود پیام صلح و آشتی را یدک می کشد، نامی که حالا خود از القاب منسوب به آزادی و عدمِ خشونت محسوب می‌شود: نلسون ماندلا؛ «مخولو»ی آفریقای جنوبی و نماد مبارزه صلح آمیز وبدون خشونت درجهان، نماد صلح وعزت  برای رسیدن به انسانیت در کنار تفاوت‌ها و شباهت‌ها. و یکی از مبارزان فوق العاده تاثیر گذار بر سیاست های بی رحمانه و تبعیض آمیز نژادی در افریقای جنوبی.
ماندیلا گر چند اوایل زندگی خود را با مشقت ها و رنج های فروان سپری کرد، اما مکتبِ را در روابط ومناسبات سیاسی اجتماعی بنیان گذاری کرد که به زودترین وقت به یک حرکت ماندگار و تاریخی در سطح جهان مبدل شد. مکتب ماندیلا یا همان مبارزه مدنی و صلح آمیز بر ضد آپارتاید(نژاد پرستی) بود که از وی یکی از معروف ترین چهره های چند سده اخیر در عرصه مبارزه با نژاد پرستی به وجود آورد. نلسون ماندیلا، رهبری که برای نابودی آپارتاید(حاکمیت اقلیت سفید بر اکثریت سیاه) مبارزه کرد، اما او نه تنها در میان سیاه پوستان افریقای جنوبی بلکه در میان سفید پوستان این کشور نیز از احترام و جایگاه خاص برخوردار شد. او نه تنها الگوی مبارزه مدنی و صلح آمیز و بدون خشونت در افریقای جنوبی بود، بلکه قهرمان ضد آپارتاید در جهان لقب گرفت و احترام بین المللی کمایی کرد.

نلسون ماندیلا که بود و چگونه زیست؟
نلسون ماندلا در 18 جولای سال 1918 در یکی از روستا های افریقای جنوبی متولد شد. پدر نلسون ماندلا، گادلا هنری مپهاکانییسوا، عضو شورای سلطنتی مردم تمبو بود، پدر ماندیلا که یکی از افراد با نفوذ و تاثیر گذار در شورای سلطنتی تمبو بود، نقش موثر در به قدرت رسیدن جونگینتابا دالیندیبو در تمبو داشت. پدر ماندلا که در اوج قدرت و ثروت قرار داشت به دنبال اختلاف نظر و درگیری با قاضی استعماری تمبو مقام و ثروت خود را ازدست داد. این همان زمانی بود که ماندیلا تازه چشم به جهان گشوده بود، وی در 9 سالگی پدرش را ازدست داد و مادرش مجبور به ترک روستای کوچک کونو شد. شروع زندگی سخت و دشوار برای ماندیلای  که هنوز کودک بیش نبود آغاز شد. ماندیلا پس از مرگ پدرش تحت سرپرستی جونگینتابا دالیندیبو قرار گرفت و با به فرزندی گرفتن ماندلا در پرورش و تحصیل ماندیلا تلاش زیادی کرد. او نخستین عضو خانواده بود که به مکتب رفت.

آغاز تحصیل و مبارزات ماندیلا؟
ماندیلا کم کم داشت بزرگ میشد او همزمان با ادامه تحصیل و خواندن تاریخ افریقا متوجه می شود که مردم افریقا در گذشته و تا قبل از ورود سفید پوستان چگونه با صلح و آرامش درکنار یکدیکر زندگی می کردند. اما این آرامش و صلح با ورود سفید پوستان در افریقای جنوبی به سادگی رنگ می بازد و  به جای آن خشونت، جنگ و دشمنی ترویج می یابد. زمین های سیاه پوستان از سوی سفید پوستان مهاجرتصاحب و سیاه پوستان به حاشیه رانده میشوند. جرقه های مبارزاتی ضد تبعیض نژادی ماندیلا از همان اوائل نو جوانی وی آغاز میشود و به سرعت روحیه ضد تبیعض در روح و ضمیر وی عجین می شود.
ماندیلا بعد از اتمام مکتب در سال 1939 وارد کالج دانشگاه فورت هر می شود، دانشگاهی که تنها مرکز آموزش عالی مخصوص سیاه‌پوستان در آفریقای جنوبی به حساب می‌آمد و هم‌تراز دانشگاه آکسفورد و هاروارد بود. ماندیلا با درایت که داشت، به عنوان نماینده شورای دانشجویان انتخاب می شود. اما یکی از نقاط عطف زندگی ماندلا در سال اول تحصیلش دردانشگاه رقم خورد. اعتراض او به سیاست های دانشگاه سبب شد تا اخراج شود و به ژوهانسبورگ، یکی از شهر های مهم آفریقای جنوبی رفته و به عنوان کارگر ساده معدن مشغول به کار گردد. او به واسطه علاقه ای که به درس خواندن داشت توانست تحصیلات خود را به طور مکاتبه ای در رشته حقوق به اتمام رساند.

شروع فعالیت های سیاسی ماندیلا
ماندلا در سن 20 سالگی در سال 1942 به کنگره ملی آفریقا (ANC ) پیوست و درگیر فعالیت‌های سیاسی علیه نظام آپارتاید شد. این گروه که متشکل از جوانان افریقایی بود هدف شان مبارزه علیه تبعیض نژاد پرستی و رساندن صدای اعتراض مردم به گوش جهانیان بود. در سال 1961 ماندلا رهبری اعتصاب سه روزه کارگران ملی را بر عهده گرفت. بعد از این اعتصاب دستگیر و به جرم رهبری معترضان محکوم به 5 سال حبس شد. در سال 1963 مجددا محاکمه شد و این بار به همراه 10 عضو دیگر ANC به جرم قانون شکنی و خرابکاری به حبس ابد محکوم شد. ماندلا 18 سال از 27 سال حبس خود را در جزیره روبن سپری کرد. اما با افزایش فشار داخلی و بین‌المللی برای آزادی ماندلا، دولت وارد مذاکره با او شد و پیشنهادات مختلفی را ارائه کرد؛ اما هیچ‌یک از آنها به نتیجه نرسید تا این که بوتا، رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی دچار سکته مغزی شد و فردریک دکلرک جانشین او شد. در نهایت دکلرک در 11 فبروری 1990 آزادی ماندلا را اعلام کرد. در سال 1993 نلسون ماندلا و رئیس‌جمهور دکلرک به پاس فعالیت‌های موثر جهت ازبین‌بردن نظام آپارتاید به طور مشترک برنده جایزه صلح نوبل شدند و در 27 اپریل سال 1994 نخستین انتخابات دموکراتیک آفریقای جنوبی برگزار شد. وماندیلا در تاریخ دهم می سال 1994 و در سن 77 سالگی به عنوان نخستین رئیس‌جمهور سیاه‌پوست آفریقای جنوبی انتخاب شد و دکلرک- رئیس جمهور سابق- در مقام معاون اول رئیس جمهور به فعالیت خود ادامه داد.
ماندلا همچنین در دوران ریاست جمهوری خود تلاش زیادی کرد تا اقتصاد این کشور را از فروپاشی نجات دهد. با طرح‌های توسعه اقتصادی و بازسازی دولت ماندلا، فرصت‌های شغلی زیاد، مسکن و مراقبت‌های صحی  اولیه برای مردم فراهم شد. در سال 1996 ماندلا قانون اساسی جدیدی را برای ایجاد یک دولت مرکزی قدرتمند بر مبنای حکومت اکثریت، تضمین حقوق اقلیت و آزادی بیان تنظیم و تصویب کرد.

بازنشستگی و مرگ نلسون ماندلا
پس از انتخابات عمومی در سال 1999، نلسون ماندلا از فعالیت سیاسی بازنشسته شد؛ اما همچنان زندگی پر مشغله و فعالی داشت. او سال‌های پایانی عمر خود را صرف جمع‌آوری پول برای ساخت مکاتب و کلینیک‌های درمانی در آفریقای جنوبی کرد و در جنگ داخلی بروندی به عنوان یک میانجی وارد عمل شد. همچنین کتاب‌های زیادی نوشت که از میان آن‌ها می‌توان به «گامی بلند به سمت آزادی: اتوبیوگرافی نلسون ماندلا»، «گفتگوهایی با خودم»، «قصه‌های محلی محبوب آفریقایی»، «نلسون ماندلا: به کلام خودش» و «گامی بلند به سمت آزادی» اشاره کرد.