آب يکي از اساسي ترين عناصر حيات است. برخورداري از آب سالم براي نيازهاي انساني از عوامل اساسي و به منزله عامل تمدن شناخته شده است، به طوري که همواره مورد احترام جوامع بوده و رودخانه هاي مختلف در سراسر جهان، نزد جمعيت هاي ساکن در آن نواحي اهميت زيادي داشته و مورد تقدس بوده است.
هيچ کشوري بدون اطمينان از داشتن آب نمي تواند ثبات اقتصادي، اجتماعي و سياسي خود را حفظ کند و بدون کاهش ميزان آلودگي جو، امنيت نسلهاي آتي از نظر آب و غذا مبهم و بدين طريق، توسعه پايدار ناممکن خواهد بود.
امروزه کمبود و آلودگي آب، زندگي ميليونها نفر از ساکنان زمين، خصوصا کشورهاي فقير را به شدت با خطر مواجه ساخته است. از نگاه آمار، 80 درصد جمعيت جهان، تنها به 20 درصد از ذخاير آب سالم و بهداشتي دسترسي دارند. بيماريهاي ناشي از آب آلوده نيز عامل بسياري از مرگ و ميرها در کشورهاي فقير جهان است.
براي پي بردن به ارزش و نقش آب، کافي است است به تيتر روزنامه ها و اخبار مانند عبارت‌ّهاي آتي توجه شود.«جنگ آينده، جنگ آب است»؛ «در جهان حدود يک ميليارد نفر به آب آشاميدني سالم دسترسي ندارند»؛ «روزانه 50 هزار نفر در جهان بر اثر مصرف آب غير بهداشتي جان خود را از دست مي دهند»؛ «تا سال 2050 ميلادي بيش از نيمي از کشور ها در سراسر دنيا در تامين آب آشاميدني مورد نياز خود با بحران روبرو خواهند شد»؛ تمام اين جمله هاي هشدار دهنده، بيانگر آن هستند که بحراني جدي با نام «بحران آب» در حال گسترش و پيچيده تر شدن است.
به گفته کارشناسان، بحران آب مشکلي ناشناخته است که کشتار آن در آينده به مـراتب از بـيماريهاي مـسري چند صد سال پيش و بيماران ايدزي و تمام جنگهايي که در سطح جهان جريان دارد، بيشتر خواهد بود.
با آن‌که افغانستان از جمله کشورهايي به شمار مي‌رود که فعلاً منابع کافي آبي دارد، اما در جريان چند سال گذشته، عدم استفاده از منابع آبي‌ و خشک‌سالي‌هاي پي‌هم باعث شده است که کم‌آبي چهره زشت و بي‌رحم خود را براي مردم افغانستان نيز بنمايند.
در اين ميان، شهر کابل به عنوان پايتخت و بزرگترين شهر کشور، متاسفانه بيشتر از هر جاي ديگر افغانستان با مشکلات جدي و عديده آبي مواجه مي‌باشد. مشکلات مانند کمبود آب، پايين رفتن آب‌هاي زير زميني، آلودگي آب هاي سطحي، حتي آب هاي زير زميني و حفر خودسرانه چاه‌ّ از طرف شهروندان، از جمله اين مشکلات مي باشد. با همه اين مشکلات، متاسفانه اين اين موضوع هنوز به عنوان يک معضل و مشکل، ناشناخته باقي مانده و مقامات دولتي و مسولين مربوطه، عمق مشکلات و پيامدهاي خطرناک و زيانبار اين مساله را به خوبي درک نکرده اند.
چه بايد کرد؟
هرچند حل مشکل کمبود آب کابل، به عنوان يک معضل کلان شهري،‌ نيازمند مطالعات جامع، پلان‌ّها، برنامه‌ّها و اقدامات جدي و گسترده و زمانبر مي‌باشد اما اقدامات ذيل، براي جلب توجه افکار عمومي و معرفي کردن آن معضل کلان ملي ضروري به نظر مي رسد:
فرهنگيان،‌آگاهان امور، نهادهاي مدني و مخصوصاً رسانه‌هاي جمعي به عنوان يک رسالت ملي، بايد کوشش نمايند که کمبود آب در شهر کابل را به عنوان يک مشکل و معضل اجتماعي بزرگ، مطرح و به مردم معرفي نمايند تا در قدم نخست توجه افکار عمومي به آن جلب شده و در اثر آن مسولين مربوطه وادار به اقدام جدي گردند.
مقامات عالي رتبه دولتي به جاي ناديده انگاري و پاک کردن صورت مساله، اين موضوع را به عنوان مشکل جدي بپذيرند و آن را در اولويت هاي کاري شان قرار دهند و همچنين مقامات مربوطه را وادار به اقدامات جدي راجع به اين موضوع نمايند.
همزمان با دو موضوع فوق، جهت آموزش و نهادينه سازي فرهنگ استفاده درست از آب و پرهيز از اسراف و هدر دادن آن به عنوان يک راه حل فوري، کم هزينه و دوامدار، کوشش گردد. البته نبايد اين آموزش مختص مردم عادي باشد بلکه مديران ارگانهاي دولتي نيز ملزم به تطبيق پروگرام‌هاي صرفه جويي آب در نهاد‌هاي دولتي گردند.