شانزدهم اکتبر برابر با 24 میزان روزجهانی غذا نامگذاری شده است. این روز همه ‌ساله از سوی کشورهای جهان برای محو فقر و گرسنگی تجلیل می شود. مبارزه با گرسنگی و فقر عنصرکلیدی برنامه‌های سازمان غذا و زراعت ملل‌متحد را تشکیل می‌دهد. کشور های عضو این سازمان و نهادهای مرتبط به تأمین امنیت غذایی، میزان گرسنگی و فقر را روی نمودارها می‌آورند و توجه مراکز بین المللی، سران دولت‌ها و نهاد های بشری را به پیامدهای فقر و گرسنگی در جهان معطوف می‌سازند. مبارزه با قحطی، رشد زراعت، تأمین امنیت غذای، تشویق و تحریک ملت‌ها، سران دولت‌ها، مراکز بین المللی و نهادهای غیر دولتی به افزایش تولید محصولات زراعتی، یگانه راه حل خوانده شده است.
استفاده از تجربیات کشورهای توسعه یافته به کشورهای در حال توسعه، نحوة تغذیه، انتقال فن‌آوری و مدرنیزه ساختن زراعت و رشد اقتصادی که موجب رونق و پیشرفت در صنعت مواد غذایی در ملل جهان سوم می‌شود، از جمله راهکارهایی است که هر ساله بر آن تآکید می شود. از طرف دیگر، نجات نزدیک به یک میلیارد نفر از مردم جهان که در گرسنگی به سر می‌برند و افزایش در تعداد این افراد با توجه به شرایط جدی اقتصادی، سازمان های بین المللی را بیشتر ازگذشته نگران ساخته است. بر اساس آمارها ازهر هفت نفر جمعیت جهان یک نفر آن، دچار گرسنگی یا سوءتغذیه هستند که بیشتر این افراد در کشورهای آسیایی و به ویژه در جنوب آسیا قرار دارند.
روز جهانی غذا و وضعیت افغانستان
افغانستان ازجمله کشورهای است که میزان فقر و تعداد گرسنگان آن با توجه به شرایط‌سیاسی و اقتصادی این کشور به شدت در حال افزایش است. تداوم جنگ و نا امنی، آشفتگی و بی ثباتی سیاسی چند دهه در کشور و روی کار آمدن حکومت های  ضعیف و بی برنامه در این مورد از جمله عوامل باز دارنده انکشاف زراعت و رشد اقتصادی در کشورخوانده شده است. گزارش های سالانه سازمان های بین المللی نظیر فائو و یونسکو، نشان می دهد که افغانستان به لحاظ تولید مواد غذایی و نیز سرانه مصرف مواد غذایی در وضعیت نگران کننده‌ای قرار دارد. رشد کنترول نا شده جمعیت، نرخ بالای بی‌سوادی و زراعت سنتی، جغرافیای خشک و خشن برخی مناطق کشور، میزان آسیب پذیری و دسترسی به مواد غذایی را به شدت محدود ساخته است.
از طرف دیگر افغانستان به لحاظ موقعیت جغرافیایی جزء مناطق خشک و کم باران محسوب می‌شود، که این فاکتور خود محدودیت منابع غذایی در کشور را بالا برده است. زراعت سنتی، عدم دسترسی دهاقین به آفت کش های زراعتی، دسترسی نداشتن به تخم های اصلاح شده، نداشتن نیروی بشری متخصص در عرصه زراعت و مهاجرت روستا نشینان به شهرها برای فرار از قحطی و خشک سالی برتعداد گرسنگان در کشور افزوده است.
تغییرات اقلیمی و خشک سالی، فرسایش خاک، کاهش نزولات جوی، بارش باران های اسیدی در برخی مناطق به دلیل گرمایش زمین و تخریب طبقه آزون، افغانستان را بیشتر از هر کشوری در منطقه آسیب پذیرتر ساخته است. تاثیرات گسترش جنگ بر وضعیت اقتصادی مردم افغانستان، بحران اشتغال درکشور و افزایش سالانه 400 هزار نفر به نیروی کار افغانستان، نگرانی از افزایش بیکاری، بحران گرسنگی را بیشتر کرده است.
موسسه بین المللی سیاست تحقیقات تغذیه(IFPRI )  که در زمینه راههای کاهش پایدار فقر و پایان دادن به سوء تغذیه و گرسنگی در کشورهای درحال توسعه فعالیت می‌کند. به تازگی درگزارشی اعلام کرد، افغانستان رتبه نخست را از نگاه تعداد گرسنگان در میان کشورهای آسیایی از آن خود کرده است. در این گزارش آمده است، که کشورهای نپال با رتبه 72، میانمار 77، سریلانکا 84، بنگلادیش 88، هند 97، پاکستان 106 و افغانستان رتبه 107 از نظر تغذیه و گرسنگی را دارند. حال با توجه به گزارش سازمان های بین المللی و موقعیت نگران کننده کشور به لحاظ تغذیه، نیازاست تا سران دولت راهکارهای درست مبارزه با گرسنگی، استراتیژی ملی مدیریت منابع غذایی و افزایش در محصولات زراعتی را عملی سازند. حکومت می تواند درعرصه کاهش فقر و تعداد گرسنگان برنامه های را که کشور های دیگر جهان عملی ساختند و نتایج قانع کننده داشته، عملی سازد. و نیز تلاش های هماهنگ در عرصه فقر زدایی به همکاری کشور های پیشرفته جهان روی دست گیرد.
بد بختانه افغانستان در قرن بیست و یکم و در اوج پیشرفت فناوری‌های ارتباطی، همچنان شاهد تصاویر ناراحت کننده ای از گرسنگی است. تصاویر که بارها رسانه های کشورآن را منشتر کردند. خانواده های فقیر حتی حاضر شدند فرزندان شان را در بدل پول به حراج بگذارند تا بتوانند برای مدت کوتاهی هم که شده از گرسنگی فرار کنند. اقدام که عمق فاجعه را در کشور نشان میدهد. افغانستان درلجنزار ویرانگر فقر و گرسنگی فرو رفته و مردمان این سرزمین در حسرت یک تکه نان و مقداری آب تقلا می کنند. همه این موارد به ما گوشزد می کند که کارهای موثر و مفید در بخش غذا که حق بنیادی و اساسی هر فرد است، تا به حال صورت نگرفته است.
به همین دلیل هم همه ساله روز جهانی غذا در کشور به نحوی گرامی‌داشته می‌شود. و این روز در واقع بهانه‌ای می‌شود که حکومت و مدیران ارشد دولت از خود بپرسند که چه اقدام عملی و هماهنگ در عرصه فقر زدایی انجام داده اند. بزرگان و سیاسیون کشور باید بدانند که مسبب گرسنگی در افغانستان جنگ های طولانی مدت است. آنان باید بدانند که گرسنگان زیادی هستند که باید سیر شوند و افراد زیادی دچارسوءتغذیه هستند که باید به سرعت به وضعیت آنها رسیدگی شود؛ بر این اساس، روز جهانی غذا فرصت مغتنمی برای همدردی با گرسنگان و روز بیداری وجدان های به خواب رفته است.
در اخیر می خواهم یاد آور شوم که به جرأت میتوان اذعان کرد که در حال حاضر شاید صد ها هزار مرد، زن و كودك افغان هر شب گرسنه سر بر بالین می گذارند. گرسنگی نه تنها باعث افت صحت و تندرستی می گردد بلكه خسارات جبران ناپذیری به صلح، آرامش و رفاه ملت ها وارد می سازد. لذا این پدیده نیاز به عملیات عاجلی دارد كه تنها تهیه غذا نبوده، بلكه ریشه یابی علل گرسنگی، پایداری و تداوم آن است. آگاهی مردم درباره مسائل گرسنگی، كمبود و عدم امنیت غذایی به عنوان اولین قدم ماندگار درخلق دنیایی بدون گرسنگی می باشد. و از طرف دیگر، نظر به ابعاد و گسترش فقر در مناطق روستائی که بیشتر دهاقین و دام داران خرده پا و سایر اقشار فقیر جامعه را تحت تاثیر قرار می‌دهد، دولت از سیاست های هماهنگ و یكپارچه توسعه روستایی و برنامه هایی كه تولید موادغذائی، محصولات زراعتی وتولیدات دامی را در بر می گیرد، حمایت و آنها را تشویق کنند.