صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

پاکستان درراستایی یک آزمون دیگر

-

پاکستان درراستایی یک آزمون دیگر

دهشت و نا امنی، بزرگترین فرصت های توسعه و بازسازی را در افغانستان نابود کرده است. در سال های که سپری شد است، کمک های بین المللی در افغانستان، یا توسط نا امنی یا برای مهار نا امنی، بیشتر هزینه شده است. اگر این همه پول برای توسعه اقتصادی و زیر بنایی افغانستان به مصرف می رسید ، بدون شک وضعیت معیشتی مردم، امروز به میزان نسبتا قابل قبولی بهبودی می یافت.
جدا از مسایل داخلی در افغانستان، دخالت های پاکستان و حمایت آن کشور از گروه های دهشت افکن در افغانستان، نیز از جمله عواملی است که در این سال های متمادی حکومت افغانستان را مصروف نگهداشته است.
انتظار می رفت که حکومت پاکستان با حکومت وحدت ملی  با رویکرد حسن همجواری سیاست های خود را تنظیم کند، اما چنین نشد. رئیس جمهور اشرف غنی در آغازحکومت وحدت ملی در راستای ایجاد سیاست حسن همجواری با پاکستان پیشقدم شد، اما پاکستان این فرصت مهم را از دست داد و زمینه بی اعتمادی بیشتر را فراهم ساخت.
پس از اعلام استراتژی ایالات متحده آمریکا در قبال افغانستان و آسیایی جنوبی، فشار های غیر قابل انتظار بر حکومت پاکستان وارد شده است.
به نظر می رسد که حکومت پاکستان اکنون مصمم شده است که برای اعاده اعتماد دوباره میان افغانستان و پاکستان گام های دیگر را بردارد. این اقدام کار مثبت تلقی می شود. چه آن که راه حل معقول برای کاهش تنش ها اعاده اعتماد میان کشور هاست.
اما آنچه که مسلم است اینست اعتماد امری نیست که هرگاه اراده شود، تحقق یابد. اعتماد در فرایند زمان باید به اثبات می رسد. آنچه که در کوتاه مدت تجلی می یابد، تاکتیک است. اعتماد کردن به تاکتیک ها، کار غیر استراتژیک است.
واقعیت اینست که پاکستان با همین تاکتیک های سیاسی اش، فرصت های بسیاری را تا کنون از دست داده است.
افغانستان باید، اینک به سیاست های منطقه واقف شده باشد و بتواند در سیاست خارجی خود، قدرت تجربه را به نمایش بگذارد و از قدرت پیش بینی نسبی نیز برخوردار باشد. تجربه های گذشته نشان می دهد که پاکستان تا کنون در سیاست های خود در قبال افغانستان چندان صادق نبوده است.
واقعیت اینست که حکومت ها درپاکستان نمی تواند، به آسانی سیاست های بنیادی خودش را تغییر بدهد. کشور های با ساختار و موقعیتی مانند پاکستان، بیشتر در اختیار ساختار استخباراتی است. سیاست استخباراتی همیشه به دنبال اینست که با کشور های دیگر از طریق پیداکردن ویا ایجاد نقاط آسیب، برخورد کند. حال آن که در سیاست خارجی دیگر کشور ها ایجاد و کشف نقطه قوت، برای دست یابی به منافع مشترک در محور سیاستگزاری خارجی قرار می گیرد.
افکار عمومی در افغانستان و جامعه بین المللی فعلا این را می رساند که در طول سال های متمادی، حمایت پاکستان از دهشت افکنی و خشونت، روند صلح و امنیت را در منطقه به شدت مختل کرده است.
جدا از حکومت افغانستان، حکومت آمریکا نیز هم اکنون متقاعد شده است که پاکستان در مورد همکاری هایش با آمریکا در قبال مبارزه با تروریسم صادق نبوده است.
دونالد ترامپ با آن که در زمان ریاست جمهوری باراک اوباما حضور نظامی آمریکا در افغانستان را اتلاف منابع مالی دانست و خواهان خروج سربازان ایالات متحده از این کشور شده بود، سرانجام متقاعد شد که در برابر حمایت های کشور های منطقه مخصوصا پاکستان از سازمان های تروریستی نباید آرام نشست.
پاکستان هرگز انتظار این رویکرد را از حکومت آمریکا نداشت. پاکستان زمانی بیشتر غافل گیر شد که استراتژی جدید ترامپ برای افغانستان و پاکستان از یک پایگاه در نزدیکی گورستان نظامی آرلینگتون اعلام شد که محل دفن تعداد ۲۴۰۰ سرباز آمریکایی است که در افغانستان کشته شدهاند. این مکان برای ارسال این پیام به افغانستان و مخصوصا پاکستان معنا دار بود. این سربازان آمریکای برای حفاظت از مردم افغانستان توسط تروریستانی کشته شده اند که توسط پاکستان حمایت شده اند.
آقای ترامپ، تمام سخن را به یک سخن خلاصه کرد و گفت که آمریکا دیگر نمیتواند در قبال حضور گروههایی مانند طالبان در پاکستان ساکت بماند. این سخن برای مردم افغانستان کاملا حیاتی بود.
او به صراحت گفت: "پاکستان به سازمانهایی پناه داده که هر روز تلاش میکنند مردم ما را بکشند. ما به پاکستان میلیاردها دلار پرداخت کردهایم ولی آن ها به تروریست هایی پناه دادهاند که ما با آنها میجنگیم. این وضع باید تغییر کند و این تغییر فورا انجام خواهد شد. هیچ همکاریی نمیتواند در مورد کشوری که به شبه نظامیان و تروریستهایی که نظامیان و مقامات آمریکایی را هدف قرار میدهند، دوام بیاورد. زمان آن فرا رسیده که پاکستان تعهدش به تمدن، نظم و صلح ثابت کند."
اما در شرایط اکنون، به نظر می رسد که ترامپ بر تطبیق استراتژی خود در افغانستان مصمم است. افزایش نیروی نظامی به افغانستان، تقویت نیروهای هوای افغانستان و نیز افزایش عملیات های هوای توسط نیروهای ناتو و آمریکای در افغانستان، همه نشانگر اراده راسخ آمریکاست.
البته باید گفت که این عملیات ها یک امر تازه نیست. بلکه ادامه ی همان استراتژی نظامی است که در زمان ریاست جمهوری باراک اوباما و حامدکرزای به صورت غیر قابل منتظره فرسایش یافته بود.
به هر صورت، آمریکا دوباره کار را از سر گرفته است. روند جدید، به نیروهای امنیتی افغانستان یک فرصت مناسب را داده است. اگر این وضعیت با قدرت ادامه پیدا کند همان حرف رئیس جمهور اشرف غنی تحقق خواهد یافت که در هنگام تحویل گیری چرخبال های بلاک هاگ در قندهار گفت. رئیس جمهور با تمام امیدواری و روحیه استوار فریاد کشید که « طالبان به جز پذیرفتن صلح دیگرراهی ندارد.»
پاکستان دوباره دست به کار شده است و بر آنست که دور تازه از نشست های صلح از سر گرفته شود. این در حالی است که  این گونه نشست ها فرصت های زیادی را از افغانستان گرفته است.
دلیل عمده این ناباوری ها نیز سیاست پاکستان بر می گردد. پاکستان چندین سال است که استراتژی صلح و جنگ را در افغانستان به بازی گرفته است و به همین جهت نمی توان به آینده این نشست ها چندان امیدوار بود. پاکستان برای ایجاد اعتماد دوباره باید، فعالیت های عملی و صادقانه را در برابر سازمان های تروریستی مقیم در پاکستان انجام بدهد، عملیات تروریستی اخیر در پکتیا، غزنی، غور و کابل و کشتار صد ها تن از مردم ملکی نشان می دهد که طالبان و ديگر گروه هاي مسلح ، اراده لازم براي بر قراري صلح ندارد و در صداقت پاکستان برای کشاندن  طالبان  و دیگر گروه های مسلح  به میز مذاکره و دست کشیدن از خشونت وکشتار،  تردید های جدی و جود دارد؛ ازاین رو  دولت افغانستان ديگر نبايد فرصت ها را  با اعتماد به وعده های دروغین طالبان و حاميان بيروني شان از دست بدهد و مي بايست ضمن مراجعه به سازمان هاي بين المللي و کشورهاي قدرتمند جهت تحت فشار قرار  دادن حامیان سیاسی طالبان با گروه هاي خشونت طلب که هر روز حملاتي خشونت بار را عليه اماکن عمومي و مردم بي گناه سازماندهي مي نمايد، با مشت آهنين برخورد کند و از امنيت مردم افغانستان با قاطعيت در مقابل آنانيکه جنگ را تداوم مي بخشند، دفاع نمايد و روشن است  تا طالبان و ديگر گروه هاي خشونت طلب در ميدان جنگ متحمل شکست نگردد،  صادقانه برسر میز مذاکره حاضر نخواهد شد.

دیدگاه شما