امریکا پاکستان را متهم به حمایت از شبکه حقانی می کند، گروه که  که به بی رحمی شهرت دارد. واشنگتن و کابل از مدت زیادی به این سو، اسلام آباد را متهم می کنند که آنها برای طالبان افغان پناهگاه های امن را در داخل این کشور ایجاد کرده و این گروه با استفاده از همین پناگاه‌ها دست به عملیات در داخل افغانستان می زنند. همزمان با آغاز ریاست جمهوری ترامپ، روابط میان امریکا و پاکستان خراب تر شد، ترامپ کمک های نظامی امریکا به پاکستان را بر سر موضوع ارتباط داشتن این کشور با گروه های تروریستی به حالت تعلیق در آورد. از سوی دیگر کشور پاکستان امریکا و افغانستان را متهم می کند که آنها تلاش کافی برای از بین بردن طالبان را که در مناطق شرقی افغانستان پناه گاه های امن دارند را انجام نمی دهد.
در ماه جاری، تحقیق که توسط بی بی سی انجام شد نشان می دهد که : از زمان خروج نیروهای بین المللی در اواخر سال 2014 میلادی دولت افغانستان و نیروهای امنیتی این کشور نتوانسته و یا قادر نبوده از توسعه قلمرو شورشیان طالب در سراسر کشور جلوگیر نماید. یافته های بی بی سی نشان می دهد که از ماه اگست الی ماه نوامبر سال 2017 میلادی تنها 122 ولسوالی که بیش از 30 درصد کشور را تشکیل میدهند وجود دارد که طالبان در آنها  حضور نداشته اند. از طرف دیگر، داعش به آهستگی در حال به دست آوردن قلمرو در کشور است و بسیاری از از ستیزه جویان دیگر باعث برهم خوردن خدمات حکومتی شده و سبب نا امنی در میان مردمان ملکی می شوند. تحقیق متذکره نشان می دهد  که طالبان به نحوی در بخش های مختلف کشور حضور دارند.
در همین حال، آخرین آمار ارایه شده توسط سازمان ملل متحد نشان می دهد که بیش از 8500 تن از افراد ملکی افغان در جریان سه ماه نخست سال 2017 میلادی کشته و یا زخمی شده اند. طالبان در پاسخ به دستور ترامپ مبنی بر افزایش عساکر و حملات هوایی و کمک های دیگر به نظامیان افغان که سال قبل صورت گرفت، حالا یک رشته حملات را به راه انداخته اند که تا این را نشان دهند که سیاست زیر فشار قرار دادن نتیجه نخواهد داد. اما امریکا می گوید که سیاست آنها به همین شکل باقی خواهد ماند تا زمانی که طالبان و یا عناصر با نفوذ شان، متقاعد شوند که برای پایان بخشیدن به جنگ افغانستان راه حل نظامی وجود ندارد.
رییس امنیت ملی افغانستان اخیرا از پاکستان دیدار کرد تا معلومات را که جانب افغانستان در دست دارد و یا اسناد و شواهد را که تروریستان از آن در حمله اخیر شان در پایتخت افغانستان از آن استفاده کردند را به مقام های پاکستانی بسپارد. این بعید به نظر می رسد چنین اقدامات هر گونه ذهنیت را در داخل دولت پاکستان تغییر دهد، اما به دلیل اینکه قضیه افغانستان را جهانی می سازد کمک می کند و این عقیده را قویتر خواهد ساخت که پاکستان گروه های تروریستی را حمایت می کند. با این همه، همانطور که وضعیت دیپلماتیک در حال بدتر شدن است، امکان بروز حملات هوایی یک طرفه امریکا در طرف پاکستان در مرز افغانستان وجود ندارد.
علی رغم اظهارات آتشین، که توسط رهبران سیاسی در هردو کشور صورت می گیرد تنش ها در روابط اسلام آباد و واشنگتن تاثیرات آن به شکل کلی در روابط این کشور رونما نمی شود. علی رغم به حالت تعلیق در آودن 1.1 میلیارد دالر امریکایی که توسط ترامپ در ماه جنوری صورت گرفت، مقام های امریکا و پاکستان به همکاری های شان در بخش های مختلف دولت ادامه می دهند.
تحلیلگران جنوب آسیا نیز فکر نمی کنند که تغییری در سیاست پاکستان رونما شود و آنها دست از حمایت گروه های تروریستی مثل شبکه حقانی و طالبان افغانی بردارند، زیرا به دلیل کمک شان. سیاست خارجی پاکستان توسط ارتش قدرتمند این کشور کنترول می شود، که به صورت مستقیم در حدود نیمی از تاریخ 71 ساله خود را در کشورهای آسیای جنوبی تصویب کرده است. ارتش پاکستان هنوز هم منافع خود را در داشتن روابط نزدیک با طالبان افغانی و سایر گروه های متحد آن می بیند، زیرا این گروه ها شدیدا مخالف هند می باشند.
با در نظر گرفتن شهرها به عنوان میدان جنگ جدید میان نیروهای جنگی مدرن و جنگجویان نا منظم به شدت اندک اما جنگ های طولانی مدت در قرن 21، گروه طالبان در سال 2018 میلادی به مورد هدف قرار دادن کابل و سایر مناطق شهری ادامه خواهند داد. از زمان پایان جنگ جهانی دوم، بسیار از جنگ های داخلی مثل افغانستان، در مدت 7-12 سال خاتمه پیدا کرده اند، اما مداخلات خارجی سبب طولانی شدن جنگ افغانستان شده است، در این میان افغانستان با مداخلات امریکا، روسیه، هند، پاکستان و چین مواجه بوده است که آغاز آن به سال 1978 میلادی بر می گردد.
علاوه براین، تنها پیروزی نظامی و یک صلح از طریق گفتگو می تواند به خشونت در این کشور پایان دهد. از آنجای که هردو طرف به این باوراند که پیروزی نظامی امکان پذیر است و طالبان خود را به عنوان حکومت حقی افغانستان در هر مورد مشاهده می کنند، درگیری های بیشتر در کشور در طول دوره اول ترامپ، اجتناب ناپذیر است. طالبان همچنان به این باور اند که اگر آنها بتوانند منتظر بمانند تا امریکا انتخابات ریاست جمهوری بعدی خویش را برگذار کند سپس اعلام کند که رییس جمهور بعدی نیروهای رزمی امریکا را از افغانستان بیرون خواهند کرد، در این صورت این گروه می تواند موفق به کسب پیروزی شوند مثل کاری که در سال 1996 خود در کابل انجام داند.