روابط اقتصادی چین و پاکستان، مجموعه از موضوعاتی را ارائه می‌کند که پکن خواستار آن از کشورهای دیگر می‌باشد. چین دارای مرز مشترک و کوهستانی به طول 523 کیلومتر با پاکستان است. این خط مرزی در سال 1963 میان دو کشور مشخص گردید. دوستی میان دو کشور سبب گسترش تغییرات جغرافیای سیاسی گردیده است، چنانچه کشور چین، پاکستان را در قسمت ساختن پروژه‌های زیر ساختی کمک فراوانی کرده است. این دو کشور موافقت نامه به ارزش 62 میلیارد دالر که به نام دهلیز اقتصادی چین- پاکستان یاد می‌شود را به امضا رساندند.
این دهلیز همچنان در بر گیرنده خطوط حمل و نقل می‌باشد. چین با انجام این کار می‌خواهد، روابط قوی اقتصادی با افغانستان نیز بر قرار سازد، کشوری که محدود به خشکه بوده و بیشتر به دلیل جنگ‌های داخلی‌اش شناخته می‌شود. این کشور به نحوی در جنگ‌های نیابتی میان مسکو و واشنگتن که از سال 1970 آغاز گردیده، در گیر می‌باشد. به این دلیل، سرمایه گذاران به ندرت آن‌ را در صدر لیست خود قرار می‌دهند. سطح امنیت سرمایه گذاران در افغانستان پایین تر از کشورهای جنوب آسیا، اروپا و امریکا می‌باشد. اما چین سرمایه گذار معمولی شما نیست. آگاهان امور به این باور اند که چین، افغانستان را به عنوان نقطه اول برای شاهراه‌های جدید و خطوط آهن می‌بیند که سبب سهولت در تجارت برای هردو طرف خواهد شد.
پیمان کاران چینایی در قسمت سرمایه گذاری در بیرون از مرزها پس از کار کردن با کشورها در افریقا در جریان یک دهه گذشته تجربیات بسیاری اندوخته اند. همچنان این کشور از سال 2013 به این طرف، طرح ابتکاری « یک کمربند – یک جاده» ایجاد کرده که شامل 65 کشور می‌شود، این طرح برای تشویق تجارت منطقه ای راه اندازی گردیده است. سال گذشته، چین به ارزش 3.2 میلیارد دالر در افریقا سرمایه گذاری کرده است. در سال 2015 این کشور 60 میلیارد دیگر را در قسمت پروژه‌های پایتخت در این کشورها سرمایه گذاری کرد. طرح یک کمربند- یک راه و پروژه‌های آن در حدود 900 میلیارد دالر ارزش دارد. به گفته استوارت اور، استاد مدیریت استراتژیک در دانشگاه دیکین استرالیا:» چین احتمالا بی ثباتی در افغانستان را به عنوان یک فرصت می‌بیند.»
اکنون افغانستان به عنوان یک موضوع جدی در منطقه مطرح می باشد. موهان ملک، استاد مطالعات امنیتی در مرکز آسیا- پسفیک می گوید، هند رقیب قدرتمند منطقه ای چین، افغانستان را با ساختن بیمارستان‌ها، بند‌های برق و جاده‌ها کمک کرده است. به باور وی، کمک‌های هند به جانب افغانی از «شهرت» بر خوردار می‌باشد. دو کشور قدرتمند آسیایی حتی برای نفوذ جغرافیای سیاسی با یکدیگر رقابت می‌کنند. سمیر لالوانی، مدیر ارشد برنامه های جنوب آسیا در مرکز تحقیقاتی ستیمسون در واشنگتن، می گوید: «یکی دیگر از خطرات موجود در افغانستان: بازیگران غیر دولتی افغان می باشد، که توانایی حمایت از مسلمانان ضد دولت اویغور در منطقه سین کیانگ چین را دارند.»
لالوانی می گوید، چین می‌داند ممکن برخی ازصنایع معدنی و سایر فرصت‌های استخراج منابع طبیعی در افغانستان وجود داشته باشد، اما احتمالا از مدیریت مناقشه در قبل از وقوع آن قدردانی می کند.»به این ترتیب اهداف استراتژیک بیشتر در افغانستان ثبات در ماندن با سایر بازارهای منطقه و عدم خروج از آن‌ها می‌باشد.
حال پاکستان وارد میدان بازی شده است، زیرا این کشور به شکل گسترده ای از پروژه‌های زیرساختی چینی استقبال کرد که شامل دو مسیر خط آهن می‌باشد که برنامه ریزی شده است. چین با افغانستان تنها 76 کیلومتر مرز مشترک دارد؛ اما مرز میان افغانستان و پاکستان به 4250 کیلومتر می‌رسد. احداث جاده‌ها و خطوط آهن در امتداد خط بزرگ مرزی می‌تواند گامی به سوی جلو محسوب شود. از طریق افغانستان، مرزهای ترانسپورتی می تواند به داخل کشور سرشار از نفت ایران و حتی ترکیه وصل گردد.
به عقیده اور:»در یک دیدگاه دراز مدت، ایجاد مسیر تجاری از طریق پاکستان و افغانستان گزینه افزایش سهولت های تجارت مستقیم با ایران را میسر می‌سازد، کشوری که چین بیشترین نفت خویش را از آن حاصل می کند. این دو کشور تجارت دو طرفه قابل توجهی با همدیگر دارند همچنین وی می افزاید که ایجاد یک مسیر تجاری مستقیم به ایران سبب باز شدن دروازه ها و افزایش تجارت با ترکیه نیز خواهد شد.»
ویب سایت رسمی دهلیز تجارتی چین- پاکستان نشان می‌دهد که افغانستان به یک شبکه گسترده تر منطقه ای متصل شده، توسط زیر ساخت های چینی خواهد پیوست. براساس مطلب که در این ویب سایت آمده: « راه اندازی این دهلیز نه تنها به سود چین و پاکستان منجر خواهد شد، بلکه تاثیر مثبت بر ایران، افغانستان، هند، جمهوری های آسیای میانه و منطقه خواهد گذاشت.» چین در اواخر سال گذشته تلاش کرد تا میان افغانستان و پاکستان صلح برقرار کند، ظاهرا این کار برای ارسال سیگنال‌های دوستانه به هر دو طرف بود.
چین در حال حاضر بزرگترین کشور سرمایه گذار در افغانستان است. در سال  2007 میلادی یک شرکت چینایی معدن مس معدن عینک در افغانستان را به مبلغ 3 میلیارد دالر به مدت 30  سال اجاره کرد. همچنان دو کشور در ماه سپتامبر 2016  خط آهن را راه اندازی کردند و اجازه دادند که حمل و نقل از شرق چین از طریق خط آهن به مرز حیریتان افغانستان وصل شود. اکنون حمل و نقل از طریق این مسیر که در گذشته در مدت شش ماه طول می کشید در حال حاضر به دو هفته رسیده است.
وصل شدن افغانستان و چین از طریق خط آهن سبب افزایش صادرات افغانی به چین می شود، از طرف دیگر اجازه می دهد سرمایه گذاری های بیشتر از چین در افغانستان را نیز تشویق می کند. شرکت های چینایی بیشتر علاقه مند به ساختن نیروگاه های برق آبی و پروژه های راه آهن در افغانستان هستند. مریس اندرسون مشاور تجارتی می گوید:» چین در فعالیت های بازسازی مصروف می باشد، بسته های بزرگ کمک ها  و به شکل سخاوتمندانه ای در اقتصاد افغانستان سرمایه گذاری می کند، تا ثبات را در این کشور جنگ دیده برقرار سازد.»